บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1022

บทที่ 1022 สงครามสิ้นสุด

หลี่จางสั่งทหารสองพันคนขึ้นไปบนกำแพงเมือง ค้นตรวจทั่วทั้งด้านในและด้านนอกกำแพงอย่างละเอียดเพื่อยืนยันว่าไม่มีศัตรูซ่อนตัวอยู่ จากนั้นจึงค่อย ๆ ยึดครองกำแพงเมือง และเก็บสิ่งอำนวยความสะดวกและอุปกรณ์ป้องกันที่สำคัญไว้

เมื่อมีกำแพงเมืองเป็นที่พึ่งหลี่จางอุ่นใจราวกับได้กินยาหอม ขั้นตอนต่อไปเพียงทำตามแผนที่วางไว้ก็พอแล้ว

เหล่าแม่ทัพต่างปฏิบัติหน้าที่ของตน นำกองทัพควบคุมสถานที่ทางทหารและสถานที่ของหลวงทั้งหมดในเมือง

ทหารเหลืออีกห้าพันคนซึ่งเมื่อหลี่จางสั่งการ ทหารห้าพันคนก็บุกตรงเข้าไปยังใจกลางเมืองหลวง ล้อมพระราชวังแน่นหนา

ไม่นาน ทหารส่งสารก็วิ่งมาถึงหน้าหลี่จาง

“รายงานซื่อจื่อ กิจการทหารทั้งหมดในเมืองได้ถูกควบคุมแล้ว เจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องและแม่ทัพส่วนใหญ่ยอมจำนน ผู้ที่ดื้อดึงถูกประหารชีวิตโดยไม่มีการละเว้น”

“กองทัพเราล้อมพระราชวังไว้แล้ว สามารถโจมตีได้ทุกเมื่อ”

สีหน้าอันเคร่งเครียดของหลี่จางคลายลง

ตั้งแต่เข้าสู่ดินแดนเป่ยตี๋จิตใจของหลี่จางก็ตึงเครียดมาตลอด ฉินเฟิงติดอยู่ที่เมืองหลงสุ่ย ภาระทั้งหมดเลยตกอยู่บนบ่าหลี่จาง เขาย่อมไม่อาจปล่อยให้มีความผิดพลาดใด ๆ เกิดขึ้นได้

บัดนี้สามารถยึดเมืองหลวงฮ่องเต้เป่ยตี๋ได้แล้ว หมายความว่า สงครามฤดูหนาวใกล้สิ้นสุด เหลือเพียงการจัดการภายหลัง

หลี่จางราวกับได้วางภาระหนักลง ในที่สุดสีหน้าก็ผ่อนคลาย เขากล่าวว่า “บอกแม่ทัพข้างหน้า เพียงแค่ล้อมพระราชวังก็พอ ห้ามเริ่มโจมตีโดยเด็ดขาด ผู้ใดฝ่าฝืน ลงโทษตามกฎทหาร”

“หากทหารรักษาพระราชวังเริ่มยั่วยุก่อน เพียงถอยหลังออกห่างระยะหนึ่งก็พอ ระวังอย่าหลงอุบายของข้าศึกเป็นอันขาด”

ทหารส่งสารโค้งคำนับรับคำ แล้วกระโดดขึ้นหลังม้า ควบม้าจากไปอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้เอง เสียงฝีเท้าดังแจ่มชัดใกล้เข้ามา

ตึง ตึง ตึง

เสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลังของหลี่จาง เมื่อเขาหันกลับไปก็เห็นจิ่งเชียนอิ่งในชุดเกราะเบาสง่างามกำลังเดินตรงมา

นับแต่กองพลพญาอินทรีโจมตีกองทัพรบไกล จิ่งเชียนอิ่งก็ถูกเรียกกลับมายังกองทัพหลัก คอยติดตามอยู่ภายใต้การดูแลของหลี่จาง

กล่าวได้ว่า ความสำคัญของจิ่งเชียนอิ่งแทบไม่ต่างจากฉินเฟิง ต้องไม่มีความผิดพลาดใด ๆ เด็ดขาด

แม้ว่าขณะนี้จะควบคุมสถานการณ์ได้แล้ว แต่ไม่กลัวหนึ่งหมื่น กลัวหนึ่งในหมื่น องครักษ์ค่ายเทียนจีราวสิบคนเลยคอยติดตามจิ่งเชียนอิ่งอย่างใกล้ชิด ป้องกันเหตุการณ์ไม่คาดฝันที่อาจเกิดขึ้น

จิ่งเชียนอิ่งมองไปยังพระราชวังที่อยู่ไกลออกไป ในใจพลุ่งพล่านไปอารมณ์มากมาย

ตอนออกจากเป่ยตี๋ครั้งนั้นจิ่งเชียนอิ่งยังเป็นเด็กน้อย หลังจากผ่านมานานขนาดนี้ ความทรงจำเกี่ยวกับพระราชวังในอดีตลบเลือนไปเกือบหมดแล้ว

บัดนี้กลับมายังที่เก่าก่อร มองเห็นกำแพงพระราชวังสูงตระหง่าน จิ่งเชียนอิ่งรู้สึกแปลกแยกอย่างยิ่ง

ภายในพระราชวังแห่งนี้บรรจุความทรงจำนานัปการ หากมีเวลา บางทีนางอาจจะระลึกถึงช่วงเวลาที่อยู่กับมารดาได้ ส่วนบิดา… เช่นเดียวกับองค์ชายและองค์หญิงส่วนใหญ่ ความทรงจำของจิ่งเชียนอิ่งต่อบิดาแทบเป็นศูนย์ ส่วนความผูกพันก็ไม่ต้องพูดถึง แทบจะเรียกได้ว่า ไม่มี

บางทีอาจเป็นความจำเป็นของราชวงศ์ ตั้งแต่โบราณกาลฮ่องเต้มักขาดความรักใคร่ กระทั่งระหว่างบิดาบุตรก็ราวกับถูกขวางกั้นด้วยภูเขานับหมื่นลูก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน