บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1030

บทที่ 1030 หน่วยนกฮูกราตรีผู้เหลือรอด

หลิ่วหมิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ทันใดก็สั่งให้องครักษ์เสื้อแพรนำตนไปตรวจสอบ เมื่อมาถึงคุก แม้แต่หลิ่วหมิงผู้โหดเหี้ยมก็ยังต้องปิดปากและจมูก

กลิ่นเหม็นในคุกแรงกว่าภายนอกหลายเท่า จนทำให้ปวดศีรษะ

สายตาเห็นแต่ซากศพและมูล หลิ่วหมิงตระหนักได้ว่า นักรบผู้มีฝีมือเหล่านี้ของหน่วยนกฮูกราตรีถูกขังในคุก หิวโหยมานาน จนกระทั่งหมดเรี่ยวแรง จึงไร้พลังต่อสู้กับผู้ก่อเหตุ

ไม่ยากที่จะคาดเดา ผู้สังหารคือทหารรักษาพระองค์ที่ถูกส่งมาโดยฮ่องเต้เป่ยตี๋แน่นอน

แต่ตามข้อมูลที่หลิ่วหมิงวิเคราะห์ หน่วยนกฮูกราตรีแบ่งออกเป็นฝ่ายฮ่องเต้และฝ่ายกบฏ บรรดาฝ่ายกบฏต่างหนีไปหมดแล้ว ส่วนที่เหลืออยู่ในเมืองหลวงล้วนเป็นฝ่ายฮ่องเต้ ตามหลักเหตุผล ฮ่องเต้เป่ยตี๋ไม่มีเหตุผลที่จะกำจัดพวกเขา

เว้นแต่ผู้ก่อเหตุจะเป็นคนอื่น

เกือบจะทันทีที่หลิ่วหมิงคิดเช่นนั้น เสียงอึกทึกดังมาจากนอกห้องขัง ตามมาด้วยเสียงโลหะกระทบกัน

“ไม่ดีแล้ว!”

หลิ่วหมิงหนักใจ พาคนวิ่งออกจากห้องขัง ภาพตรงหน้าทำให้เขาขนหัวลุก

บนกำแพงรอบๆ ลาน หน่วยนกฮูกราตรีหลายสิบคนกำลังถือธนูเล็งไปองครักษ์เสื้อแพรและองครักษ์ค่ายเทียนจี

“กับดัก? หรือว่าหน่วยนกฮูกราตรีเหล่านี้ซุ่มอยู่ที่นี่เพื่อรอให้ข้าติดกับ?”

ขณะที่หลิ่วหมิงถอนหายใจกับความโชคร้าย หน่วยนกฮูกราตรีร่างเล็กคนหนึ่งก็ตะโกนขึ้นว่า “ผู้ใดหัวหน้า?”

ก่อนที่หลิ่วหมิงจะได้เอ่ยปาก องครักษ์เสื้อแพรข้าง ๆ ก็ตวาดเสียงต่ำ “ข้า!”

หน่วยนกฮูกราตรีมองไปยังองครักษ์เสื้อแพรที่คอยปกป้องหลิ่วหมิง แล้วหัวเราะเย็นชา “เจ้า…ไม่ใช่!”

“การพยายามหลอกสายตาหน่วยนกฮูกราตรีเป็นเรื่องเกินกำลังไป”

หลิ่วหมิงทราบดีว่าหลบเลี่ยงไม่ได้ เขาโบกมือให้ผู้ใต้บังคับบัญชาถอยออกไป แล้วก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว กล่าวด้วยน้ำเสียงหนัก “พวกเจ้าโชคดี ข้าคือหัวหน้าหน่วยอาวุธมืดองครักษ์เสื้อแพร และเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของโหวฉินนามว่า หลิ่วหมิง!”

หัวหน้าหน่วยนกฮูกราตรีจ้องมองหลิ่วหมิงอยู่ครู่หนึ่ง พอยืนยันว่าไม่ผิดก็เอ่ยขึ้นช้า ๆ “พวกข้าโชคดีไม่น้อย!”

“ไม่คิดเลยว่าจะได้พบใต้เท้า หากเป็นก่อนหน้านี้คงได้เลื่อนยศและครอบครองความรุ่งโรจน์ไร้ที่สิ้นสุดแล้ว”

“น่าเสียดาย ตอนนนี้ไม่เหมือนอดีต การฆ่าเจ้าไม่มีประโยชน์ใดต่อพวกข้าแล้ว”

“อย่าเข้าใจผิด พวกข้าทราบดีถึงชื่อเสียงอันน่าสะพรึงกลัวขององครักษ์เสื้อแพรและองครักษ์ค่ายเทียนจี การปะทะกันครั้งนี้ ก็เพียงเพื่อการปกป้องตนเอง”

เมื่อได้ยินคำกล่าวนี้ หลิ่วหมิงโล่งอก ตระหนักได้ว่าหน่วยนกฮูกราตรีเหล่านี้มิใช่พวกที่ภักดีต่อฮ่องเต้เป่ยตี๋หากแต่เป็นพรรคกบฏที่ถูกขับไล่ครั้งก่อน

ศัตรูของศัตรูย่อมเป็นมิตร หลิ่วหมิงหัวเราะพลางถาม “พวกเจ้ามิใช่หนีออกจากเมืองหลวงไปนานแล้วหรือ เหตุใดจึงซ่อนตัวอยู่ที่นี่”

หัวหน้าหน่วยนกฮูกราตรีหัวเราะลั่น “ฮ่า ๆๆ หนีหรือ? เหตุใดต้องหนี? การอยู่ที่นี่เพื่อเลื่อนขั้นมิใช่เรื่องดีหรือ?”

“พวกข้าล้วนเบื่อหน่ายชีวิตการรบราฆ่าฟัน ตอนนี้ปรารถนาเพียงรับรางวัล กลับบ้านเกิด ซื้อที่ดิน มีภรรยา ใช้ชีวิตที่เหลือด้วยความสงบ”

“เพียงแต่ไม่ทราบว่าโหวฉินจะให้โอกาสแก่พวกข้าหรือไม่”

หลิ่วหมิงทราบดี หน่วยนกฮูกราตรีที่กบฏก็ตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบากเช่นกัน พวกเขาต้องเผชิญกับการแก้แค้นจากเป่ยตี๋และยังต้องกังวลว่าจะถูกองครักษ์เสื้อแพรไล่ฆ่า

แม้จะหนีออกจากเมืองหลวงได้ แต่จะดีได้จริงหรือ? ชีวิตครึ่งหลังยังต้องอยู่อย่างหวาดกลัว

เมื่อเป็นเช่นนี้ การอยู่ต่อสู้เป็นเรื่องที่เข้าใจได้

หลิ่วหมิงไม่ตอบ แต่ถามกลับไปว่า “นักโทษในหน่วยนกฮูกราตรีเป็นพวกเจ้าที่ฆ่าหรือ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน