บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1044

บทที่ 1044 เกียรติยศครั้งสุดท้ายแห่งเป่ยตี๋

หลี่อวี้หยุดเดินกะทันหัน แต่ไม่ได้หันกลับ เพียงเอ่ยถามอย่างเรียบเฉย “ไม่ทราบว่าซื่อจื่อมีธุระใด?”

หลี่จางก็ไม่ยอมพูดเยิ่นเย้อ กล่าวตรงไปตรงมาว่า “นับตั้งแต่พวกเราเดินทางมายังวังหลังสังหารเพียงหนึ่งชีวิตเท่านั้น”

“รวมถึงนางกำนัลตรงหน้า มีพระสนมทั้งหมดห้าคนที่สมัครใจสละชีพเพื่อชาติ”

“ไม่ทราบว่าเป็นเพราะสตรีของเป่ยตี๋มีนิสัยกล้าหาญหรือใต้เท้าหลี่กระจายข่าวลือก่อนออกจากพระราชวัง โดยบอกว่าโหวฉินจะทำการสังหารครั้งใหญ่ เป็นการใบ้ให้พวกนางคิดฆ่าตัวตายล่วงหน้า”

เผชิญหน้ากับคำถามของหลี่จาง หลี่อวี้เพียงยักไหล่ แล้วกล่าวอย่างเฉยเมยว่า “พวกนางเป็นพระสนมย่อมต้องทำเช่นนี้มิใช่หรือ”

หลี่จางคลายมือ แล้วกล่าวเสียงเย็น “ควรเป็นเช่นนี้? ด้วยเหตุใด?”

หลี่อวี้หมุนตัวกลับมาช้า ๆ สบสายตาคมกริบของหลี่จาง แล้วถาม “หากเรื่องนี้เกิดขึ้นกับแผ่นดินของท่าน ไม่ทราบว่าเหล่านางในวังหลังของท่านวังหลังมีความกล้าหาญพอที่จะสละชีพเพื่อชาติหรือไม่?”

“เป่ยตี๋แม้จะพ่ายแพ้ แต่ความกล้าหาญนี้ควรมีบ้างมิใช่หรือ?”

หลี่จางเข้าใจแล้ว หลี่อวี้แอบส่งสัญญาณให้เหล่านางในวังหลังฆ่าตัวตายก็เพื่อเรียกร้องเกียรติสุดท้ายให้กับเป่ยตี๋ ให้คนทั่วโลกรู้ว่าเป่ยตี๋ไม่ใช่คนขี้ขลาด แต่แพ้เพราะโชคชะตา

หากไม่มีฤดูหนาวอันโหดร้าย ใครจะรู้ได้ว่าจะเป็นผู้ชนะ

แม้ตอนนี้เหมือนจะเป็นเรื่องที่ค่อนข้างเหลวไหล แต่สำหรับหลี่อวี้ เกียรติของเป่ยตี๋สำคัญยิ่งกว่าชีวิตมนุษย์

เหล่านางกำนัลที่สมัครใจสละชีพเพื่อชาตินั้น เพียงพอที่จะพิสูจน์ถึงความกล้าหาญของเป่ยตี๋

หลี่จางตระหนักบางอย่างจึงซักไซ้ “เจ้ายังมีความลับอีกกี่เรื่อง?”

หลี่อวี้รู้ดีว่าหลี่จางเป็นคนฉลาด แม้จะไม่เหมือนฉินเฟิงที่เจ้าเล่ห์นัก แต่ก็ไม่ใช่คนง่ายๆ

เมื่อหลี่จางถามเช่นนี้ แสดงว่าเขาสังเกตเห็นบางสิ่งแล้ว

หลี่อวี้ไม่ได้ปกปิด ตอบด้วยน้ำเสียงหนัก “นับเป็นพระประสงค์ของฝ่าบาท แม้ข้าจะทรยศต่อฝ่าบาท แต่ก่อนออกจากพระราขชวัง ฝ่าบาทยังทรงมอบหมายเรื่องนี้ให้ข้า”

“ในฐานะขุนนาง ข้าทำตามพระประสงค์ของฝ่าบาทข้าเป็นครั้งสุดท้ายไม่ได้เชียวหรือ?”

มองดวงตาหม่นหมองของหลี่อวี้ หลี่จางไม่ซักถามต่อ เขาทิ้งหลี่อวี้ไว้ แล้วพาคนเดินรวดเร็วไปยังห้องทรงพระอักษรที่คุมขังฮ่องเต้เป่ยตี๋

เมื่อมาถึง ฮ่องเต้เป่ยตี๋นั่งอยู่หลังบัลลังก์มังกร ถือไม้อยู่ในพระหัตถ์

ด้านตะวันออกของห้องทรงพระอักษรมีเก้าอี้หักกระจาย

ชัดเจนว่า ไม้ในมือของฮ่องเต้เป่ยตี๋คือขาเก้าอี้

ฮ่องเต้เป่ยตี๋ใช้เศษชามกระเบื้องเหลาจาเก้าอี้จนแหลมคม พอเห็นหลี่จางมาฮ่องเต้เป่ยตี๋ก็ยิ้มขมขื่น

“ก่อนเจิ้นจะจากไป เหตุใดยังไม่ได้เห็นหน้าโหวฉินสักครั้ง”

“ตั้งแต่สงครามเริ่มขึ้นเจิ้นก็ต่อสู้กับโหวฉินมาโดยตลอด บัดนี้พ่ายแพ้หมดรูปแล้ว แม้แต่หน้าตาของศัตรูก็ยังไม่อาจได้เห็น ช่างน่าขันนัก”

นับแต่ฉินเฟิงมาถึงเป่ยตี๋ก็ยังไม่มีโอกาสได้พบกับฮ่องเต้เป่ยตี๋เลย

บัดนี้สงครามสิ้นสุดลง เป่ยตี๋ถูกโจมตียึดครองทั้งหมด ฮ่องเต้เป่ยตี๋และฉินเฟิงผู้เป็นทูตจากแคว้นต้าเหลียงกลับยังไม่เคยพบหน้าแม้แต่ครั้งเดียว หากเรื่องแพร่ออกไปคงไม่มีผู้ใดเชื่อ

แต่ข้อเท็จจริงก็เป็นเช่นนี้

หลี่จางขมวดคิ้วแน่น กล่าวด้วยน้ำเสียงหนัก “เจ้าสามารถมีชีวิตรอดได้ แต่เหตุใดจึงต้องก้าวย่างเช่นนี้”

เนื่องจากระยะห่างจากบัลลังก์ไกลเกินไป แม้แต่หนิงหู่ก็ไม่อาจแย่งไม้แหลมมาก่อนฮ่องเต้เป่ยตี๋จะลงมือฆ่าตัวตายได้

หลี่จางไม่มีความหวังอีกแล้ว ทำได้เพียงพยายามห้ามปรามย

สายตาของฮ่องเต้เป่ยตี๋ไร้การเปลี่ยนแปลง จ้องไม้แหลมในมือ แล้วส่ายศีรษะ เหยียดยิ้มขมขื่น “เจิ้นแพ้ แพ้อย่างราบคาบ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน