บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1049

บทที่ 1049 สถานการณ์เป่ยตี๋

จิ่งเชียนอิ่งเริ่มแสดงให้เห็นถึงอำนาจของผู้ปกครองแคว้น เมื่อนางออกคำสั่ง กองกำลังทหารก็เคลื่อนออกจากกรมพิธีการ เข้าจับกุมตระกูลกั๋วซือ

ผลของการเชือดไก่ให้ลิงดู ได้ผลดีนัก

เหล่าขุนนางที่มาร่วมงานมองจิ่งเชียนอิ่งด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกรงกลัว

ต้องรู้ว่าตระกูลกั๋วซือเป็นพระญาติของราชวงศ์ อำนาจของตระกูลไม่ต้องสงสัย แต่จิ่งเชียนอิ่งกลับไม่สนใจ สั่งการให้ไต่สวนและจัดการอย่างเด็ดขาด ชัดว่าจะถอนรากถอนโคนตระกูลของกั๋วซือทั้งหมด

เพียงคำพูดเดียวตัดสินชะตากรรมความเป็นความตายของตระกูลใหญ่ ขุนนางคนอื่น ๆ จึงราวกับมีหนามทิ่มแทงอยู่ที่แผ่นหลัง

เวลานี้ไม่มีใครกล้าที่จะเป็นผู้นำ เพราะจะต้องถูกไฟสามกองของฮ่องเต้องค์ใหม่เผาจนไม่เหลือแม้แต่กระดูก

ภายใต้การนำของอู๋ฟางซวี่ เหล่าขุนนางเป่ยตี๋ร้องประสานเสียง

“ขอฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นหมื่นปี”

จิ่งเชียนอิ่งยืนสง่าอยู่บนขั้นบันได จ้องมองเหล่าขุนนางด้วยสายตาเยือกเย็น

“พวกเจ้าล้วนเป็นขุนนางสำคัญของแผ่นดิน แม้จะเคยหลงผิดและแบกรับความผิดบาปมามากมาย แต่หากเจิ้นสังหารพวกเจ้าสิ้น ราชสำนักของแคว้นนี้ก็จะล่มสลาย”

“จงจำคำของเจิ้นให้ดี ความเป็นความตายของพวกเจ้าขึ้นอยู่กับการกระทำในวันหน้า เพียงแค่ทุ่มเททำงานรับใช้แคว้นต้าตี๋อย่างสุดความสามารถ ใช้ความดีไถ่โทษ เจิ้นก็จะไม่ถือโทษเรื่องในอดีต”

“หากยังมีผู้ใดกล้าท้าทายอำนาจของเจิ้นและคิดจะใช้ชีวิตของราษฎรทั้งแผ่นดินมาเดิมพัน เจิ้นจะไม่มีทางปรานีเป็นอันขาด”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ แววตาของจิ่งเชียนอิ่งก็เย็นชา “อีกอย่าง เจิ้นจะให้คำเตือนพวกเจ้าสักหน่อย”

“อย่าคิดจะรวมหัวกันกดดันเจิ้น”

“หากพวกเจ้ากล้าคิดเช่นนั้นจริง ๆ เจิ้นก็จะฆ่าพวกเจ้าเสียให้หมด แล้วเรียกคนข้างกายโหวฉินมาปกครองแคว้นนี้แทน”

“เจิ้นหวังว่าจะมีวันนั้น ขุนนางผู้มีความสามารถที่ปกครองอำเภอเป่ยซีได้ดีย่อมสามารถปกครองแคว้นได้ดีเช่นกัน”

คำพูดของจิ่งเชียนอิ่งไม่เหมาะสมนัก อาจทำให้เหล่าขุนนางไม่พอใจได้

แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า เหล่าขุนนางเป่ยตี๋รู้ดีถึงความสัมพันธ์ระหว่างจิ่งเชียนอิ่งและฉินเฟิง พวกเขาไม่มีทางเลือกให้ต่อต้าน

เมื่อจิ่งเชียนอิ่งกล่าวออกมาตรง ๆ เช่นนี้แล้ว พวกเขาจึงไม่ลังเลที่จะก้มหัวยอมรับ

“ขอบพระทัยฝ่าบาท”

จิ่งเชียนอิ่งพอใจ นางหันมองฉินเฟิง ใบหน้าที่เมื่อครู่ยังเย็นชาเคร่งขรึม เผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมา

“เจิ้นกล่าวจบแล้ว ไม่ทราบว่าโหวฉินมีอะไรจะเพิ่มเติมหรือไม่?”

ได้ยินจิ่งเชียนอิ่งเรียก ‘เจิ้น’ ฉินเฟิงรู้สึกแปลก ๆ อยู่บ้าง

ไม่ใช่ความอึดอัด แต่กลับตื่นเต้น…

ภรรยาในอนาคตของเขาเป็นถึงฮ่องเต้หญิง จะว่าไปแล้ว หากเป็นบุรุษปกติทั่วไปคงจะตื่นเต้นจนนอนไม่หลับกันทั้งนั้น

หากไม่ใช่เพราะว่ามีคนอยู่มากมาย อีกทั้งจิ่งเชียนอิ่งยังตั้งครรภ์ ฉินเฟิงคงจะกระโจนเข้าหานางไปแล้ว

“แค่ก ๆ ข้าเป็นเพียงขุนนางต่างแคว้น เรื่องสำคัญของแคว้นฝ่าบาท จะให้ข้าพูดมากความได้อย่างไร?”

“อีกอย่างสิ่งที่ควรกล่าวฝ่าบาทก็ทรงตรัสหมดแล้ว เชิญฝ่าบาทเสด็จกลับไปพักผ่อนเถิด โปรดทรงรักษาพระวรกายด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของฉินเฟิง จิ่งเชียนอิ่งแทบจะหลุดหัวเราะ แต่เพื่อรักษาพระเกียรติของผู้ปกครองแคว้น นางกลั้นยิ้มรักษากิริยา มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยพลางพยักหน้า

“เจิ้นเหนื่อยแล้วจริง ๆ เช่นนั้นจะไปพักผ่อนก่อน เหล่าขุนนางที่รัก หากไม่มีธุระใดก็กลับได้”

เสียงของเหล่าขุนนางพลันดังก้องไปทั่วห้องโถงของสำนักกรมพิธีการ

“น้อมส่งเสด็จฝ่าบาท”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน