บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1053

บทที่ 1053 เส้นทางกลับบ้านอันแสนไกล

ฮ่องเต้ต้าเหลียงตั้งใจจะให้ครอบครัวหมิงอ๋องกลับมายังเมืองหลวงเพื่อเป็นการแสดงท่าทีต่อฉินเฟิง จากนี้จะได้ร่วมมือกันอย่างเต็มที่โดยไม่ต้องกังวลสิ่งใด

แต่คำพูดของฉินเทียนหู่ที่ว่า ‘รักษาสถานะปัจจุบันไว้’ ก็ถือเป็นการเตือนสติฮ่องเต้ต้าเหลียง

การที่หมิงอ๋องอยู่ที่ชายแดนเหนือก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย ท้ายที่สุดแล้วเขาก็เป็นราชวงศ์ การอยู่ร่วมกับฉินเฟิง คอยสอดส่องดูแลแม่ทัพทั้งสามของชายแดนเหนือก็นับว่าสมเหตุสมผล ทั้งยังสามารถปิดปากผู้คนทั่วหล้าได้ ป้องกันไม่ให้ผู้ใดยุยงว่าแคว้นต้าเหลียงมีฮ่องเต้สองพระองค์

ฮ่องเต้ต้าเหลียงรู้สึกเหมือนภาระบนบ่าเบาลงไปมาก

ตระกูลฉินปูทางไว้เกือบสมบูรณ์แล้ว ฮ่องเต้ต้าเหลียงเพียงแค่ต้องดูแลราชกิจภายในและจัดการขุนนางต่าง ๆ เท่านั้น

ส่วนการส่งกองทัพไปปราบปรามตระกูลใหญ่ทางใต้ช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิฮ่องเต้ต้าเหลียงก็มั่นใจมาก

ตอนนี้เอง ฮ่องเต้ต้าเหลียงนึกบางอย่างขึ้นมาได้ ตอนนี้ราชวงศ์หลี่และตระกูลฉินต่างก็มีสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน จึงไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรแล้ว

ฮ่องเต้ต้าเหลียงถามขึ้นว่า “มหาเสนาฉิน หลี่ยงพาบ่าวไพร่ออกเที่ยวเตร่ตามท้องถนน สร้างผลกระทบที่เลวร้ายนัก เจิ้นคิดจะเนรเทศลูกทรยศผู้นี้ออกจากเมืองหลวง เจ้าคิดเห็นเช่นไร?”

ฮ่องเต้ต้าเหลียงแน่นอนว่าเข้าใจความคิดของฉินเฟิงที่ต้องการปกป้องหลี่ยงเพื่อเก็บรักษาคนมีความสามารถของราชวงศ์หลี่ไว้

แต่ตอนนี้เขากำลังอยู่ในวัยที่เข้มแข็งและแข็งแกร่ง อีกทั้งหลี่ยงเคยก่อความผิดร้ายแรง ช่วงเวลานี้ การกระทำใด ๆ ของหลี่ยงล้วนขวางตานัก

ฉินเทียนหู่ประสานมือคำนับ “เรื่องนี้เป็นเรื่องภายในราชวงศ์ ไม่สมควรที่ขุนนางเฒ่าอย่างกระหม่อมก้าวก่าย”

“ทุกอย่างขอให้เป็นไปตามพระประสงค์ของฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”

“ฝ่าบาทก็ทรงทราบดีว่าเส้นแบ่งของตระกูลฉินอยู่ตรงไหน ตราบใดที่ไม่กระทบต่อผลประโยชน์ของแคว้นต้าเหลียง ตระกูลฉินย่อมทุ่มเทสนับสนุนการตัดสินพระทัยของฝ่าบาทอย่างสุดกำลัง”

เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ ฮ่องเต้ต้าเหลียงก็วางพระทัย

สิ่งที่พระองค์โปรดปรานที่สุดในตระกูลฉินก็คือเรื่องนี้ ตระกูลฉินแทบจะไม่เคยขัดแย้งกับฮ่องเต้ต้าเหลียง แม้แต่ในยามที่มีความเห็นทางการเมืองไม่ตรงกันก็จะเตือนฮ่องเต้ต้าเหลียงเป็นการส่วนตัว ไม่เคยนำไปป่าวประกาศในท้องพระโรงให้ฮ่องเต้ต้าเหลียงต้องกระอักกระอ่วนใจ

มีความสามารถ พละกำลัง ทั้งยังรู้จักวางตัวอย่างเหมาะสม ฮ่องเต้ต้าเหลียงยากที่จะไม่ชื่นชอบ

……

หลังจากได้รับพระบัญชาจากฮ่องเต้เป่ยตี๋ ฉินเฟิงรีบจัดการทุกอย่างอย่างรวดเร็วและเรียบง่าย มอบหมายให้หลี่จางค่อย ๆ รับช่วงต่องานน้อยใหญ่ ส่วนเขาก็จัดเตรียมข้าวของเพื่อออกเดินทางจากเป่ยตี๋กลับไแคว้นต้าเหลียง

แม้จะรีบร้อนไปบ้าง แต่เพื่อหลี่เซียวหลานแกับจิ่งเชียนอิ่ง ฉินเฟิงไม่มีทางเลือกอื่น

ขบวนเดินทางกลับแคว้นต้าเหลียงครั้งนี้นับได้ว่ายิ่งใหญ่

เฉพาะกองกำลังก็มีมากกว่าสองหมื่นคน รวมกับชาวบ้านที่อพยพมาจากอำเภอฉางสุ่ย ไหนจะครอบครัวและผู้ติดตามของฉินเฟิงเอง ทั้งหมดรวมแล้วเกือบสามหมื่นคน

การเดินทางไกลของคนสามหมื่นคนยากลำบากไม่ต่างจากการเคลื่อนทัพใหญ่ ฉินเฟิงใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการเตรียมเสบียงอาหาร

เมื่อพิจารณาว่าแคว้นเป่ยตี๋กำลังอ่อนแอ เสบียงอาหารขาดแคลน หากจะจัดหาในพื้นที่เหมือนจะยากเกินไป

ฉินเฟิงจำต้องขนส่งเสบียงจากอำเภอเป่ยซีมาแทน ด้วยเหตุนี้จึงต้องจัดตั้งกองคาราวานขนส่งเสบียงโดยเฉพาะ รวมถึงกองกำลังทหารที่คอยคุ้มกันเสบียง ซึ่งเป็นค่าใช้จ่ายที่เพิ่มเข้ามาอีก

ยุคสมัยนี้ แม้แต่การกลับบ้านก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

ประเมินอย่างระมัดระวัง การเดินทางกลับต้าเหลียงครั้งนี้ เฉพาะค่าใช้จ่ายระหว่างทางก็ต้องใช้เงินหลายหมื่นตำลึงแล้ว

โชคดีที่อำเภอเป่ยซีพึ่งพาได้ เงินก้อนนี้ดจึงมาจากคลังของอำเภอเป่ยซีและค่ายเทียนจี

แม้การติดต่อสื่อสารภายใต้การบัญชาของฉินเฟิงจะสะดวกและการจัดการเคลื่อนพลก็รวดเร็วยิ่ง แต่การจัดเตรียมกองทัพให้พร้อมออกเดินทางก็ยังต้องใช้เวลาเกือบครึ่งเดือน

เมื่อทุกอย่างเตรียมพร้อม ยามรุ่งสางฉินเฟิงสะดุ้ง เพราะถูกดึงหูอย่างแรง

ลืมตาขึ้นมาก็เห็นเสิ่นชิงฉือ

“ดวงอาทิตย์ขึ้นสูงจนส่องก้นแล้ว เจ้ายังจะนอนอยู่อีก เจ้าจะขี้เกียจจนตายหรือไร?”

“รีบลุกเร็วเข้า ทุกคนรอเจ้าอยู่!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน