บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1058

บทที่ 1058 ออกจากบ้านโดยไม่ได้ดูฤกษ์ยาม

แต่เดิมเสิ่นชิงฉือยังมีสีหน้าตื่นเต้น แต่พอได้ยินคำพูดของฉินเฟิงใบหน้าน้อย ๆ ของนางก็พลันหม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด

“ถุย! ปากอัปมงคล”

“แดดจ้าขนาดนี้ จะมีหิมะตกได้อย่างไรกัน”

“ขอเพียงพวกเราเร่งความเร็วสักหน่อย กลับไปก่อนปีใหม่ก็พอแล้ว”

หลี่เซียวหลานที่อยู่ด้านข้างถึงกับกลอกตาใส่ฉินเฟิงด้วย

“เจ้านี่ พอจะเลิกรังแกพี่หญิงใหญ่ได้หรือไม่? รู้อยู่แล้วว่าพี่หญิงใหญ่กำลังอารมณ์ดี เจ้าช่างไม่รู้จักกาลเทศะเอาเสียเลย”

“พี่หญิงใหญ่ อย่าไปสนใจคนผู้นี้เลย พวกเราจะไปถึงเมืองหลวงภายในหนึ่งเดือน”

“ระหว่างทางต้องเดินทางให้ว่องไว เดินทางแต่ถนนหลวงเท่านั้น”

เสิ่นชิงฉือพยักหน้า “สมแล้วที่น้องหญิงสามคิดการณ์ไกล ไม่เหมือนคนผู้นี้ ยามรบก็ทำได้ดีรอบคอบ แต่พอกลับถึงบ้านกลับกลายเป็นคนไร้ประโยชน์”

“ฉินเฟิง! หากเจ้าทุ่มเทความใส่ใจสักครึ่งหนึ่ง ก็คงไม่ต้องถูกด่าทั้งวันเช่นนี้”

ฉินเฟิงยังคงยิ้มแย้มแจ่มใส พลางกล่าวอย่างไม่ใส่ใจว่า “ถูกพี่หญิงใหญ่ด่า ข้าก็ยินดีรับด้วยความจริงใจ หากวันใดพี่หญิงใหญ่ไม่ด่าข้า ข้าคงรู้สึกไม่ชินเสียมากกว่า”

“เสี่ยวเซียงเซียง ชูเฟิงพวกเจ้าว่าจริงหรือไม่?”

ฉินเฟิงยื่นมือไปลูบต้นขาของชูเฟิง ทว่าก็ถูกเสิ่นชิงฉือชกด้วยหมัดน้อย ๆ ในทันที

“เจ้าทำตัวให้เรียบร้อยหน่อย!”

“ฮึ! ข้าบอกแล้วไง เจ้าจงใจมาเบียดเสียดกับพวกข้า ก็เพื่อจะถือโอกาสทำเรื่องเลวร้ายใช่ไหมล่ะ!”

ใบหน้าเล็ก ๆ ของชูเฟิง แดงระเรื่อ แม้จะรู้ว่าฉินเฟิงไม่อาจอยู่นิ่ง แต่นางก็ไม่หลบหนี กลับเผยท่าทีราวกับจะยอมปล่อยให้เขาจัดการตามใจชอบแทนเสียอีก

ภาพตรงหน้าทำเอาฉินเฟิงปากแห้งคอผาก แทบอยากจะทำอะไรผิด ๆ ในตอนนี้เสียให้ได้

แต่เมื่อคำนึงถึงสายตาจ้องมองของเสิ่นชิงฉือ อีกทั้งหลี่เซียวหลานและจิ่งเชียนอิ่งก็จับตามองอยู่ข้าง ๆ ฉินเฟิงจึงจำต้องสยบความคิดชั่วร้ายนี้

บรรยากาศภายในรถม้าช่างกลมเกลียวยิ่งนัก

ทว่าในจังหวะนั้นเอง ขบวนรถกลับหยุดลงกะทันหัน ตามด้วยเสียงขององครักษ์ค่ายเทียนจีที่ดังมาจากนอกหน้าต่าง

“ท่านโหว ด้านหน้ามีเหตุการณ์ผิดปกติขอรับ”

เนื่องจากจางเจิ้นไห่ต้องอยู่ที่เป่ยตี๋ เพื่อคุ้มครองความปลอดภัยของหลี่จาง แม่ทัพที่รับผิดชอบความปลอดภัยในการเดินทางกลับบ้านครั้งนี้ จึงเป็นทหารคนหนึ่งในสังกัดของจางเจิ้นไห่ นามว่าอู่ถัง เป็นชายร่างใหญ่กำยำ บึกบึน มีอายุราวสี่สิบปี

ตัวเขาเองเป็นทหารเก่า เคยถูกแม่ทัพผู้บังคับบัญชากดขี่ข่มเหง จึงตัดสินใจหนีทัพ ระหกระเหินอยู่เจ็ดแปดปี สุดท้ายได้ร่วมเดินทางไปกับผู้อพยพจนมาถึงอำเภอเป่ยซี

ในช่วงที่มีการขยายค่ายเทียนจี อู่ถังได้เข้าร่วมการคัดเลือก และถูกหนิงหู่เลือกตั้งแต่แรกเห็น

หนิงหู่มีบุญคุณต่ออู่ถังในฐานะผู้มีพระคุณ ส่วนจางเจิ้นไห่ก็เป็นผู้บังคับบัญชาโดยตรงของอู่ถัง ดังนั้นชายผู้นี้จึงไม่เพียงแต่จงรักภักดีเท่านั้น แต่ยังได้เลื่อนตำแหน่งอย่างรวดเร็ว จากองครักษ์ธรรมดาจนกลายเป็นนายกองหน่วยลาดตระเวนแห่งค่ายเทียนจี

“ท่านโหว เมื่อครู่มีรายงานจากหน่วยลับว่าพบกองกำลังขนาดใหญ่อยู่เบื้องหน้าพ่ะย่ะค่ะ”

“ประเมินจำนวนคนอย่างน้อยห้าสิบคนขึ้นไปพ่ะย่ะค่ะ”

“คนพวกนี้ส่วนใหญ่สวมเกราะ ทั้งเกราะเบาและเกราะหนัก ไม่ใช่ทั้งกองกำลังชั้นยอดและไม่ใช่ทั้งกองโจร ดูแปลกประหลาดยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อได้ยินรายงานของอู่ถัง สตรีทั้งห้าที่อยู่ในรถม้าต่างขมวดคิ้วด้วยความกังวล

เพิ่งออกจากเมืองได้ไม่นาน ก็เจอเรื่องเข้าเสียแล้ว นี่ไม่ใช่ลางดีเลย

ฉินเฟิงกลับดูสบาย ๆ ยิ้มกว้าง “ยังต้องคิดอีกหรือ? ก็คงเป็นพวกหัวรั้นของเป่ยตี๋นั่นแหละ”

“ฝ่ายตรงข้ามขี่ม้ามาหรือไม่?”

อู่ถังพยักหน้า “น่าจะมีม้าสักสิบกว่าตัว”

ฉินเฟิงยิ้มกว้างขึ้นอีก “เช่นนั้นก็เข้าใจแล้ว ทหารเกราะเบาคือกองทหารม้า ส่วนที่เหลือที่สวมเกราะหนักเป็นทหารราบคอยสนับสนุน นี่คืออัตราส่วนในการรบ”

“แต่ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ละเอียดอ่อน แม่ทัพแต่ละฝ่ายของเป่ยตี๋ไม่สามารถเคลื่อนพลตามใจชอบได้”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน