บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1061

บทที่ 1061 เดินทางร่วมกับผู้อพยพ

หลังจากได้ฟังคำอธิบายของฉินเฟิง จิ่งเชียนอิ่งรู้สึกว่าได้รับประโยชน์อย่างมาก นางจดจำทุกอย่างไว้ในใจ

สำหรับสภาพอันน่าเวทนาตรงหน้า แม้ว่าจิ่งเชียนอิ่งจะมีตำแหน่งสูงส่งในตอนนี้ แต่ก็ยังไม่สามารถทำอะไรได้เลย

ขบวนรถออกจากหมู่บ้าน แม้ทุกคนจะกังวลใจกับสภาพอันน่าเวทนาของหมู่บ้าน แต่ก็ไม่มีใครอาลัยอาวรณ์

เรื่องเช่นนี้มีให้เห็นมากมายเหลือเกิน!

อีกอย่าง ทั้งหมดนี้เป็นผลลัพธ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้จากการสะสมปัญหามาอย่างยาวนานของเป่ยตี๋ หากต้องการเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ปัจจุบัน จำเป็นต้องเริ่มจากหลักการปกครองที่มั่นคง มิเช่นนั้นการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าจะเป็นเพียงการชะลอการเสื่อมโทรมของเป่ยตี๋เท่านั้น โดยไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์จริงได้เลย

ตลอดหนึ่งวันที่ผ่านมา ขบวนรถม้าไม่ได้เจอศัตรูอีกเลย

เมื่อมีผู้อพยพปรากฏตัวมากขึ้นเรื่อยๆ เบื้องหน้า สีหน้าของจิ่งเชียนอิ่งก็เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างละเอียดอ่อนโดยไม่สามารถควบคุมได้

ฉินเฟิงรู้ดีว่าต่อให้ตนพูดจนปากฉีกก็ไม่อาจปลอบประโลมความเจ็บปวดของจิ่งเชียนอิ่งได้ ดังนั้นเขาจึงเลือกวิธีที่เด็ดขาด สั่งการอู่ถังให้ผู้อพยพสามารถเดินทางร่วมไปกับขบวนของเขาได้

เมื่อมี ‘ตระกูลใหญ่’ ร่วมเดินทาง อีกทั้งรอบขบวนยังมีทหารหาญที่ติดอาวุธครบมือ ผู้อพยพจึงรู้สึกซาบซึ้งใจยิ่งนัก

เวลาผ่านไป เพียงแค่สองวันสั้นๆ มีผู้อพยพนับร้อยเข้าร่วมกับขบวนรถที่กำลังเดินทางกลับบ้านเกิด

เมื่อขบวนรถหยุดพักผ่อน ฉินเฟิงกระโดดลงจากรถม้าทันที เดินวนเวียนไปมาท่ามกลางผู้อพยพ

ไม่นานนัก จิ่งเชียนอิ่งและหลี่เซียวหลานก็ตามมาพร้อมกับเสี่ยวเซียงเซียงและชูเฟิงมีเพียงเสิ่นชิงฉือที่ทนดูสภาพอันน่าเวทนานี้ไม่ได้ จึงอยู่ในรถม้าเพียงลำพัง

ผู้อพยพที่อยู่ในที่นี้ล้วนเป็นคนชรา คนอ่อนแอ คนป่วย และคนพิการ หากนับคนที่แข็งแรงทั้งหมดก็ยังไม่ถึงสิบคน

เมื่อมองไปที่ฉินเฟิงและเหล่าสตรีในครอบครัวที่แต่งตัวอย่างหรูหราด้วยบรรยากาศของความ ‘สูงส่ง’ ผู้อพยพทั้งหมดก็พลันรู้สึกตื่นกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

สำหรับพวกเขาแล้ว ตระกูลใหญ่ทั้งหลายล้วนไม่ใช่สิ่งที่สามัญชนธรรมดาจะกล้าไปยุ่งเกี่ยว บางทีเพียงแค่พูดผิดไปคำเดียว หรือแม้แต่สบตาผิดๆ ก็อาจนำภัยพิบัติมาสู่ชีวิตได้

ผู้อพยพนั่งขดตัวกันเป็นกลุ่มเล็ก ๆ ไม่กล้าเงยหน้ามองฉินเฟิงและคนอื่น ๆ

ฉินเฟิงเคยติดต่อกับชาวบ้านระดับล่างมามาก จึงเข้าใจความคิดของผู้อพยพ และไม่ได้ติดใจอะไร

เขาย่อตัวลง หยิบขนมข้าวฟ่างที่เตรียมไว้ล่วงหน้าออกมา ยื่นให้ตาหลานทั้งสอง

เด็กชายอายุราวห้าหกขวบ ตัวสกปรกมอมแมม ดูกลัวคนแปลกหน้ามาก แม้จะหิวจนท้องร้องโครกคราก แต่ก็ไม่กล้ายื่นมือรับ

กลับเป็นคุณตาที่ยื่นมือที่สั่นเทามารับขนมข้าวฟ่าง จากนั้นก็พาหลานชายคุกเข่าโขกศีรษะ

“ขอบคุณท่านผู้มีพระคุณ”

ฉินเฟิงไม่ชอบให้ผู้ใดมาคุกเข่าคำนับ แต่ยามนี้เมื่อเผชิญหน้ากับผู้อพยพตรงหน้า ก็มิได้ห้ามปราม

สำหรับผู้อพยพเหล่านี้ การคุกเข่าขอบคุณคือการแสดงออกทางความรู้สึกที่เรียบง่ายที่สุด

หากฉินเฟิงปฏิเสธไป พวกเขาก็จะรู้สึกกระวนกระวายใจ

ในจังหวะนั้นเอง อู่ถังก็แสดงให้เห็นถึงความช่างสังเกต เขารีบนำม้านั่งเล็กๆ มาวางไว้ด้านหลังฉินเฟิงและสตรีมีครรภ์ทั้งสองนาง

ฉินเฟิงพาทั้งสองนั่งลง มือทั้งสองข้างสอดเข้าในแขนเสื้อ ขดตัวเป็นก้อนเช่นกัน เพราะฤดูหนาวยังไม่ผ่านพ้น เมื่อลมพัดมาก็ราวกับมีดเล็กๆ ที่เย็นเฉียบจนแทงทะลุกระดูก

หากไม่ใช่เพราะสนใจผู้อพยพเหล่านี้ ฉินเฟิงคงไม่มีทางออกจากรถม้าที่อบอุ่นมาง่าย ๆ

ฉินเฟิงยิ้มพลางพยักหน้าเบา ๆ เป็นสัญญาณให้ตาหลานทั้งสองว่าถ้าหิวก็กินขนมข้าวฟ่างได้เลย

ชายชราหักขนมส่วนหนึ่งยัดใส่มือหลานชาย มองดูหลานชายที่กำลังกินขนมข้าวอย่างตะกละตะกลาม เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน