บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1063

บทที่ 1063 การพบกันกับฮ่องเต้

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าเกินกว่าที่ผู้อพยพจะเข้าใจได้อย่างแน่นอน

สตรีที่ดูสูงศักดิ์ผู้นี้กลับเป็น…ฮ่องเต้หญิงแห่งเป่ยตี๋?!

เมื่อสัมผัสได้ถึงบรรยากาศอันน่าเกรงขามที่แผ่ออกมาจากร่างของจิ่งเชียนอิ่ง รวมถึงเหล่าทหารหาญติดอาวุธครบมือที่รายล้อม พวกเขาไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ

สำหรับผู้อพยพ แม้แต่นายอำเภอก็ยังเป็นเหมือน ‘เทพเจ้า’ สำหรับพวกเขา

ส่วนการได้เข้าเฝ้าฝ่าบาทที่เป็นเรื่องไม่กล้าแม้แต่จะคิดฝัน

กลับกลายเป็นความจริงเสียอย่างนั้น

ผ่านไปพักใหญ่ เหล่าผู้อพยพจึงได้สติกลับคืนมาจากความตกตะลึง พวกเขาสับสนวุ่นวาย ทรุดตัวลงกับพื้น ก้มศีรษะคำนับไม่หยุด

“ขอพระองค์ทรงพระเจริญ!”

“ขอพระองค์ทรงพระเจริญ อายุยืนหมื่นปี”

พวกเขาไม่รู้ว่าควรจะพูดหรือทำอย่างไรเมื่อต้องเผชิญหน้ากับสตรีผู้ทรงอำนาจที่สุดในแผ่นดิน เลยได้แต่เอ่ยคำถวายพระพรถูกบ้างผิดบ้างซ้ำไปซ้ำมา

จิ่งเชียนอิ่งลุกขึ้นช้า ๆ ประสานมือไว้ที่หน้าท้อง ใบหน้าสงบนิ่ง ดวงตาทอดมองต่ำ

นางมีทั้งความเป็นกันเองและบารมีที่ไม่อาจต้านทาน

“พวกเจ้าล้วนเป็นราษฎรแห่งเป่ยตี๋ ลุกขึ้นเถิด”

แม้จะได้รับอนุญาตแล้ว แต่เหล่าผู้อพยพกลับไม่กล้าลุกขึ้น พวกเขาเปลี่ยนจากท่าคุกเข่าเป็นหมอบราบกับพื้น ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองจิ่งเชียนอิ่งแม้แต่น้อย

เมื่อเผชิญหน้ากับสามัญชนธรรมดาเช่นนี้ก็ไม่จำเป็นต้องบังคับอะไรพวกเขา

จิ่งเชียนอิ่งนั่งลงแล้วกล่าวเสียงเบา “หากอยากไปเมืองซางโจวก็ไปเถิด ยามนี้บ้านเมืองไม่สงบ หากมีหนทางทำมาหากินก็ควรคว้าไว้”

“เมื่อได้กินอิ่มนอนอุ่น หากมีโอกาส ใบไม้ร่วงคืนราก การได้กลับบ้านเกิดเป็นสิ่งที่ดีที่สุด”

เมื่อได้ยินคำพูดของจิ่งเชียนอิ่ง เหล่าผู้อพยพต่างรู้สึกว่าความหวาดกลัวในใจค่อย ๆ ลดน้อยลง

เมื่อครู่พวกเขายังคิดว่าตนเองคงต้องตายแน่แล้ว การที่พวกเขากล้าพูดจาโอ้อวดต่อหน้าฝ่าบาทก็แย่พออยู่แล้ว แต่นี่ยังกล้าชมเชยชาวต้าเหลียงอีก

สิ่งที่เลวร้ายที่สุดคือ พวกเขาล้วนเป็น ‘ผู้อพยพผิดกฎหมาย’

ยุคนี้ การเป็นผู้อพยพไม่ใช่เรื่องที่จะเป็นกันได้ง่าย ๆ เมื่อออกจากบ้านเกิดเมืองนอนไปอยู่ต่างถิ่นก็จะถูกมองว่าเป็นคนจรจัด

เมื่อกลายเป็นคนจรจัด สภานะก็ต่ำต้อยเสียยิ่งกว่าทาสชั้นต่ำ ทางการจับตัวได้ ก็จะถลกหนังพวกเขาออกมาชั้นหนึ่ง

แต่เวลานี้เมื่ออยู่ต่อหน้าฝ่าบาท พวกเขาไม่เพียงแต่ไม่ถูกตำหนิ ฝ่าบาทกลับยังสนับสนุนให้พวกเขาอพยพไปซางโจว ทุกคนรู้สึกเหมือนกำลังฝันไป

ชายชราก้มหน้าชิดดิน กล่าวน้ำเสียงสั่นเทา “ฝ่าบาท…พระองค์จะไม่สั่งประหารพวกข้าราษฎรผู้ต่ำต้อยจริงหรือ?”

จิ่งเชียนอิ่งยิ้ม ท่าทางสบาย ๆ “เหตุใดต้องสั่งประหาร?”

ชายชรากลืนน้ำลาย ยังคงตื่นตระหนกไม่หาย “พวกข้าผู้ต่ำต้อยหนีไปซางโจว ไม่สมควรถูกสังหารหรือ?”

“ซางโจวเป็นดินแดนของฉินเฟิง…”

รอยยิ้มบนใบหน้าของจิ่งเชียนอิ่งยิ่งลึกล้ำ

“ไปพึ่งบารมีพระสวามีเจิ้น จะมีความผิดใดกัน?”

ชายชรายังคงไม่กล้าเชื่อ การอพยพหนีต่อหน้าฝ่าบาทกลับไม่ถูกตำหนิ… เดี๋ยวก่อน…

เพราะความตกใจอย่างมาก ชายชราถึงกับลืมความกลัว จู่ ๆ เขาเงยหน้าขึ้น จ้องมองฉินเฟิงอย่างเหม่อลอย

“พระ พระสวามีของฝ่าบาท… ซางโจว ฉิน ฉินเฟิง…”

ชายชรารู้สึกเพียงในหัวมีเสียงดังอื้ออึง ร้องอุทานขึ้นว่า “คุณชาย ท่าน… ท่านก็คือฉินเฟิงในตำนานหรือ?!”

ตำนานอะไรกัน? มีแต่คนตายเท่านั้นที่ใช้คำนี้ เมื่อสัมผัสได้ถึงความตกตะลึงในดวงตาของชายชรา ฉินเฟิงแย้มยิ้มให้พร้อมกับพยักหน้าอย่างเป็นมิตร

“เจ้าไม่ต้องกังวลไป”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน