บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1064

บทที่ 1064 นักรบผู้ไร้ความกลัว

กระทั่งอู๋ถังเร่งให้ออกเดินทางต่อ ฉินเฟิงจึงพาสตรีของตนขึ้นรถม้า ขบวนรถค่อย ๆ เคลื่อน ผู้อพยพเดินตามขบวนรถด้วยความยินดี สำหรับพวกเขาแล้ว การได้ติดตามฉินเฟิงกับจิ่งเชียนอิ่งถือเป็นเกียรติสูงสุดของตระกูล

หลังจากจิ่งเชียนอิ่งได้พบปะกับราษฎรผู้ซื่อตรงและบริสุทธิ์ใจ สีหน้าของนางเปลี่ยนไปอย่างแปลกประหลาด นางเปิดม่านรถแอบมองผู้อพยพด้านนอกเป็นระยะ

เสิ่นชิงฉือลูบไหล่จิ่งเชียนอิ่งพลางปลอบโยน น้ำเสียงนุ่มนวล “น้องหญิงสี่ไม่ต้องกังวลไป ขอเพียงเจ้าปกครองแคว้นนี้ให้ดี ต่อไปจะไม่มีโศกนาฏกรรมเช่นนี้เกิดขึ้นอีกแน่”

“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดหรอก”

“ความเจ็บปวดระยะสั้นดีกว่าความเจ็บปวดระยะยาว หากเป่ยตี๋ยังคงเป็นเป่ยตี๋ดังเดิม สงครามก็จะเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับทุกคน”

“ราษฎรที่ต้องสูญเสียบ้านและครอบครัวจะมีแต่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ”

“ตอนนี้แก้ปัญหาสงครามได้อย่างถาวรแล้ว ผู้อพยพที่เหมือนจะมีมากมายก็จะค่อย ๆ ลดน้อยลง”

เมื่อได้ยินคำปลอบโยนของเสิ่นชิงฉือ จิ่งเชียนอิ่งก็พยักหน้าเบา ๆ นางกำลังตั้งครรภ์อยู่ แม้แต่ดูแลตัวเองยังไม่ค่อยไหว จะมีแรงที่ใดไปห่วงใยผู้อพยพอีก

อีกอย่างฉินเฟิงก็ให้หลี่จางรั้งอยู่เป่ยตี๋ ช่วยฟื้นฟูดูแลแคว้นเป่ยตี๋ที่เสียหายนี้ ภาพนอกรถม้าคงไม่เกิดขึ้นอีก

“เฟิงเอ๋อร์ ผู้อพยพจากเป่ยตี๋จะได้กินอิ่มนอนอุ่นเหมือนประชาชนของต้าเหลียงหรือไม่?”

ฉินเฟิงพยักหน้า ยิ้มกว้างแล้วกล่าวว่า “แน่นอน”

“ราษฎรทั่วใต้หล้าล้วนเท่าเทียม ไม่มีแบ่งแยกสูงต่ำ”

“อีกทั้งราษฎรในต้าเหลียงก็มีมาก และประชาชนไม่น้อยก็ยังใช้ชีวิตอย่างทุกข์ทน”

“การปกครองแคว้นเป็นกระบวนการที่ยาวนานและยากลำบากอย่างที่สุด พวกเราไม่อาจช่วยเหลือทุกชีวิตได้ ได้แต่ทำสุดความสามารถเท่านั้น”

จิ่งเชียนอิ่งพยักหน้าอย่างครุ่นคิด ไม่ได้พูดอะไรอีก นางติดตามฉินเฟิงกลับต้าเหลียงเพราะนางได้เดิมพันอนาคตของแคว้นเป่ยตี๋ไว้กับฉินเฟิง กล่าวถึงที่สุดแล้ว อำเภอเป่ยซีเป็นเพียงกรณีพิเศษ

ไม่ว่าจะเป็นเป่ยตี๋หรือต้าเหลียงก็ไม่มีทางเป็นอำเภอเป่ยซีแห่งที่สอง จิ่งเชียนอิ่งเข้าใจดี นางกับฉินเฟิงทำได้เพียงพยายามทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ของประชาชนใกล้เคียงกับประชาชนอำเภอเป่ยซีมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แม้ไม่อาจทำให้เหมือนกันได้ทั้งหมด

หลี่เซียวหลานที่ปกติพูดน้อยยิ่งพูดน้อยลง นางกำลังเฝ้ามองทิวทัศน์ภายนอกเงียบ ๆ ตลอดมา หลี่เซียวหลานไม่อาจลืมความเจ็บปวดที่ฮองเฮาก่อไว้กับนางได้

นางเคยสาบานครั้งแล้วครั้งเล่าว่าจะต้องทำให้ฮองเฮาชดใช้หนี้เลือดด้วยเลือด

แต่ว่า…

นางจะสามารถแบกรับความสูญเสียได้มากเพียงใด? และจะมีราษฎรผู้บริสุทธิ์อีกมากเท่าใดที่ต้องพลัดพรากจากบ้านเรือนและครอบครัวแตกแยกย เพราะความแค้นระหว่างนางกับฮองเฮา?

หลี่เซียวหลานถอนหายใจเบา ๆ แต่จู่ ๆ ก็มีคนโอบไหล่ นางก้มหน้าลงเล็กน้อย ไม่ได้ปฏิเสธ แล้วเสียงนุ่มนวลของฉินเฟิงก็ดังขึ้นข้างหู

“ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ ข้าเข้าใจดี”

เพียงแค่ประโยคนี้ หลี่เซียวหลานก็โล่งใจแล้ว มุมปากบางแย้มรอยยิ้ม นางเข้าใจแล้ว ความแค้นระหว่างนางกับฮองเฮาไม่ใช่เรื่องของนางอีกต่อไป ฉินเฟิงจะจัดการทุกอย่างให้นางเอง

บุรุษที่พร้อมจะล้มล้างทั้งแผ่นดินเพื่อคนที่ตนรักย่อมไม่มีทางปล่อยให้หญิงที่รักต้องได้รับความขมขื่นใด ๆ

หลี่เซียวหลานผู้เคยเข้มแข็งและพึ่งพาตนเองมาตลอด เอนกายพิงไหล่ของฉินเฟิงโดยไม่รู้ตัว ในใจมั่นคงอย่างที่สุด นี่คือความรู้สึกของการมีมีที่พึ่งพิง

บรรยากาศภายในรถม้าเต็มไปด้วยความอบอุ่น ทุกคนต่างปลอบประโลมและให้กำลังใจกัน รถม้าค่อย ๆ มุ่งหน้าสู่บ้านเกิด

ตอนนี้เอง เสียงร้องของม้าดังขึ้น ทำลายความสงบสุขของคนในรถม้า ทุกคนในรถม้าลุกนั่ง

ฉินเฟิงขมวดคิ้ว ยังไม่ทันได้เอ่ยถาม เสียงร้องตกใจของผู้อพยพและเสียงตะโกนของอู๋ถังก็ดังมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน