บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1066

บทที่ 1066 ความมืดในใจ

ฉินเฟิงปิดหน้าต่างรถม้าอีกครั้ง แต่ไม่ก็เลิกม่านรถ เดินออกมา

“ท่านโหว ระวังด้วย คนผู้นี้อันตรายนักก!”

อู๋ถังรีบเข้าไปคุ้มกันฉินเฟิงอย่างใกล้ชิด ฉินเฟิงตบไหล่เขาเบา ๆ เป็นเชิงบอกว่า ไม่ต้องกังวล

พอเดินมาถึงตรงหน้าเฉินป้า ฉินเฟิงค่อย ๆ ย่อตัวลง ลูบชุดเกราะกองทหารม้าทมิฬที่อยู่บนร่างของเฉินป้า ดวงตาเต็มไปด้วยความชื่นชม

แต่เมื่อสายตาเลื่อนตามเกราะไปหยุดที่ใบหน้าของเฉินป้า แววตาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาไร้ความปรานี

“ตระกูลเฉินสร้างวีรบุรุษมามากมาย สมควรจะได้จารึกชื่อไว้ในประวัติศาสตร์ น่าเสียดาย…จิตใจคับแคบเกินไป”

“หากอยู่ในสนามรบ ทุกคนที่ตายต่อหน้าข้าต้องมาแก้แค้นข้า เช่นนั้นข้าก็คงต้องฆ่าผู้คนทั่วหล้าแล้ว?”

กล่าวจบ ฉินเฟิงก็ตบที่เอวของเฉินป้า การกระทำแปลกประหลาดของเขาทำให้ดวงตาของเฉินป้าเต็มไปด้วยความโกรธและความสงสัย

ฉินเฟิงถอนหายใจยาวอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “บนตัวเจ้าไม่มีทั้งถุงเสบียงและถุงน้ำ แสดงว่าเจ้าวิ่งมาที่นี่อย่างรีบร้อน”

“ตอนนี้เป็นช่วงเวลาเปลี่ยนผ่านสำคัญ เจ้าในฐานะทายาทตระกูลเฉินไม่ควรออกมาเพ่นพ่านเช่นนี้”

“อีกอย่าง พี่ชายร่วมแซ่ของเจ้าก็ติดตามจิ่งเผิงไปยังป๋อโจวแล้ว ยามนี้ลูกหลานในตระกูลเฉินควรรวมตัวกันแน่นแฟ้น”

“เกรงว่า ตระกูลเฉินของพวกเจ้า…คงอยู่ไม่ไกลจากที่นี่กระมัง?” ได้ยินคำฉินเฟิง หัวใจเฉินป้าหนักอึ้ง ทว่าแววตายังคงดุดันไม่เปลี่ยนแปลง

“เจ้าคิดจะทำอะไร?! ตระกูลเฉินของข้าไม่มีคนขี้ขลาด!”

ฉินเฟิงไม่ได้อธิบาย เพียงลุกขึ้นแล้วสั่งการกับองครักษ์ค่ายเทียนจีคนหนึ่งอย่างไม่ใส่ใจว่า “ไปตามหน่วยอาวุธมืดมา แล้วส่งคำสั่งข้า”

“ให้ขบวนรถเปลี่ยนเส้นทาง มุ่งหน้าไปตระกูลเฉิน”

“ข้าได้ให้โอกาสตระกูลเฉินไปแล้ว เมื่อพวกเขาต้องการสู้แม้เหลือทหารคนสุดท้าย สู้ตายไม่ยอมเลิกรา เช่นนั้นข้าก็จะทำตามความปรารถนาของพวกเขา”

ฉินเฟิงมองแผ่นหลังขององครักษ์ค่ายเทียนจีพลางส่ายหน้า ยกยิ้มขมขื่น เขาไม่อยากสังหารไปทั่ว ตอนนี้เบื้องหลังของเขาคือจิ่งเชียนอิ่งและหลี่เซียวหลาน สองภรรยาที่กำลังตั้งครรภ์

ตระกูลเฉินมีรากฐานแข็งแกร่ง หากพวกเขาทุ่มสุดกำลังเพื่อแก้แค้นจะไม่ทำให้ภรรยาและบุตรของเขาตกอยู่ในอันตรายหรือ?

เฉินป้าจ้องมองฉินเฟิงด้วยสายตาเดือดดาล “ข้าจะฆ่าเจ้า! ข้าต้องฆ่าเจ้าให้ได้!”

ฉินเฟิงไม่พูดอะไร เพียงดึงตะบองหัวฟักทองออกจากเอวขององครักษ์ค่ายเทียนจีคนหนึ่ง แล้วลูบเกราะอกของเฉินป้าเบา ๆ

“เกราะหนักของกองทหารม้าทมิฬเหมาะกับเจ้ามาก ข้ามอบให้เจ้า!”

สิ้นเสียง ฉินเฟิงยกตะบองฟาดลงบนเกราะอกอย่างหนักหน่วง เสียงดังสนั่น

เมื่อโดนตะบองฟาด เฉินป้าร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แม้ฉินเฟิงจะใช้พลังทั้งหมดที่มี แต่ก็ยังไม่สามารถสังหารเฉินป้าผ่านเกราะหนานี้ได้

ไม่เป็นไร ฉินเฟิงยกตะบองหัวฟักทองขึ้น แล้วฟาดซ้ำอีกครั้งอย่างหนักหน่วง

หนึ่งที! สองที! สามที…!

“เฉินป้า เจ้าไม่ได้ด้อยไปกว่าพี่ชายร่วมตระกูลของเจ้าเลย แต่เหตุใดเจ้าจึงต้องมาข่มขู่ข้าต่อหน้าภรรยาและลูกของข้าด้วย?”

“หากข้าไม่ฆ่าเจ้า จะให้ข้ารอจนเจ้ามาทำร้ายภรรยาและลูกของข้าหรือ?”

“ข้าเคยให้โอกาสเจ้าแล้ว ให้โอกาสตระกูลเฉินแล้วด้วย เหตุใดไม่รู้จักถนอมน้ำใจ?”

ปัง!

ฉินเฟิงทุบอย่างต่อเนื่อง เขานับถือในตัวเฉินป้า และไม่อยากให้วีรบุรุษเช่นนี้ต้องมาตายเยี่ยงสุนัขในที่รกร้าง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน