บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1067

บทที่ 1067 ความอันตรายที่แท้จริง

เมื่อฉินเฟิงเปิดเผยความคิดของนางออกมาตรง ๆ หญิงสาวผู้นั้นพลันแสดงสีหน้าดุร้ายออกมา นางประคองท้องพลางจ้องมองฉินเฟิงอย่างเกรี้ยวกราด

“เจ้าคือศัตรูตัวฉกาจของตระกูลเฉิน หากเจ้าไม่ตาย จะไม่เท่ากับคนตระกูลเฉินตายเปล่าหรอกหรือ?”

“แม้ข้าจะเป็นเพียงสตรี แต่ข้าก็แยกแยะบุญคุณและความแค้นได้ เจ้าอย่าหวังจะขู่ข้า ต่อให้ต้องตาย ข้าก็ไม่สนใจ!”

แม้ตอนนี้ตระกูลเฉินจะเหลือเพียงคนชรา สตรี และเด็ก แต่เมื่อถูกหญิงสาวผู้นั้นปลุกปั่น ทุกคนก็เริ่มด่าทอฉินเฟิง

“เจ้าสารเลวฉินเฟิง เจ้าคือศัตรูที่ต้องฆ่าให้ตายของตระกูลเฉินเรา!”

“ต่อให้เหลือแค่คนเดียว ตระกูลฉินก็จะฆ่าเจ้าให้ได้!”

“ไปตายซะ!”

ไม่เพียงแค่ผู้ใหญ่ แม้แต่เด็กที่อายุไม่ถึงสิบขวบก็พากันถ่มน้ำลายใส่ฉินเฟิง แม้อายุยังน้อยแต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความแค้นเคืองไร้สิ้นสุด เห็นได้ชัดว่าพวกเขาถูกสั่งสอนให้เกลียดชัง

การฆ่าฉินเฟิงได้กลายเป็นเป้าหมายสูงสุดในชีวิตของพวกเขาไปแล้ว

ความแค้นระหว่างตระกูลเฉินกับฉินเฟิงเปรีบเหมือนน้ำแข็งหนาสามฉื่อ ไม่ใช่น้ำแข็งที่เกิดจากความเย็นในวันเดียว ยากที่จะละลาย

หากฉินเฟิงมีเหตุผลสักนิดก็ควรกวาดล้างทุกสิ่งให้จบวันนี้ สังหารทุกคนตระกูลเฉินไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียว น่าเสียดาย…ฉินเฟิงทำไม่ลง

ในแง่ของความรู้สึก คนชรา คนอ่อนแอ สตรี และเด็กเหล่า จะไม่เป็นภัยคุกคามต่อฉินเฟิงเร็ว ๆ นี้ แต่อีกสิบปี ยี่สิบปีเล่า?

หากวันนี้ไม่สังหารพวกเขา สักวันพวกเขาก็จะต้องปรากฏตัวต่อหน้าฉินเฟิง แทงอาวุธเข้าที่อกของฉินเฟิงอย่างไร้ความปรานี

หากเป็นเพียงแค่การมุ่งร้ายฉินเฟิงก็คงพอทน แต่เกรงว่า… ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับฉินเฟิงก็จะถูกดึงเข้าไปในวังวนแห่งความแค้นด้วย

ตอนนี้เอง เสียงของหลิ่วหมิงดังขึ้นข้างหู

“ท่านโหวฉิน ลงมือเถิด”

“ท่านได้ให้โอกาสพวกเขามาหลายครั้งแล้ว แต่พวกเขาไม่เคยรู้จักทะนุถนอมโอกาเลย”

“ความแค้นในสนามรบ หากนำมาสู่ชีวิตส่วนตัวแล้ว ความเคียดแค้นย่อมไม่มีวันสิ้นสุด หากไม่สังหารพวกเขา วันหน้าต้องกลายเป็นภัยแน่”

ฉินเฟิงยังนิ่งเงียบไม่พูดจา หลิ่วหมิงพยายามโน้มน้าวอีกครั้ง

“ท่านโหฉินว! ท่านมีจิตใจเมตตากรุณา ไม่อยากลงมือกับคนชรา สตรี และเด็ก พวกข้าล้วนรู้ดี”

“แต่ว่า…ความปรานีต้องดูคน ตระกูลเฉินถูกความแค้นบดบังตาไปแล้ว พวกเขาไม่มีทางซาบซึ้งในความเมตตาของท่าน”

“หากไม่คิดเพื่อตัวท่านเองก็ควรคิดถึงสตรีที่อยู่เบื้องหลังบ้าง”

หลิ่วหมิงพยายามอธิบายด้วยเหตุผลและความรู้สึก แต่ก็ยังไม่สามารถโน้มน้าวฉินเฟิงได้ เขาจึงได้แต่มองไปยังเสิ่นชิงฉือที่มาด้วยกัน สายตาขอความช่วยเหลือ

สีหน้าของเสิ่นชิงฉือซีดขาว

แม้นางจะเป็นพี่สาวคนโตของตระกูลฉิน และฉินเฟิงมักจะเชื่อฟังคำพูดของนาง ล่าวได้ว่านางเป็นเสาหลักของตระกูลฉินทั้งตระกูล แต่ภาพโหดร้ายตรงหน้านี้กลับทำให้เสิ่นชิงฉือต้องเปลี่ยนความคิดใหม่

ผู้คนที่นอนจมกองเลือด คนชรา สตรี และเด็กที่กอดกันเป็นกลุ่มใหญ่ พวกเขาเตรียมพร้อมที่จะสละชีวิตอย่างองอาจ ภาพทั้งหมดนี้กำลังรบกวนจิตใจอันอ่อนไหวของเสิ่นชิงฉือ

นางอยากจะลากฉินเฟิงออกมาหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็อดทนเอาไว้ได้

“เฟิงเอ๋อร์…หลังจากนี้ทุกเทศกาลเชงเม้ง ข้าจะจุดธูปไว้อาลัยให้พวกเขา…”

“ฆ่าพวกเขา…”

แม้แต่เสิ่นชิงฉือผู้มีจิตใจอ่อนโยนก็ยังเข้าใจว่า คนเหล่านี้จำเป็นต้องตาย

หญิงร่างเล็กเหมือนจะเข้าใจแล้วว่าตระกูลเฉินต้องล่มสลาย นางค่อย ๆ พยุงตัวลุกขึ้นยืน แล้วตะโกนใส่ฉินเฟิงว่า “ยังจะลังเลอะไรอีก?”

“อย่ามาแสร้งทำเป็นคนดีตรงนี้!”

“คนอย่างเจ้า ปีศาจที่ฆ่าคนโดยไม่กะพริบตาจะเป็นคนดีไปได้อย่างไร?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน