บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1068

บทที่ 1068 ความแค้นทำให้คนเสียสติ

“แต่ละคนจะมีเงินติดตัวสิบตำลึง เงินจำนวนนี้เพียงพอให้พวกเขามีชีวิตอยู่ได้อีกนาน”

“พวกเขาจะถูกจับแยกกันและส่งไปยังต่างแดน ชั่วชีวิตนี้ไม่มีทางได้พบหน้าครอบครัวอีก”

“พวกคนแก่ คนอ่อนแอ และคนพิการเหล่านี้ หากยังมีความสามารถกลับมาแก้แค้นได้ ข้าฉินเฟิงก็จะล้างคอรอให้ตัดหัว!”

ยุคสมัยนี้ เมื่อต่องพลัดไปอยู่ในต่างแดน การจะอาศัยความสามารถของตนเองเพียงคนเดียว หาทางกลับบ้านเกิด แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

กระทั่งพวกสตรีที่ ‘แต่งงานไกลบ้าน’ แม้อยู่ห่างจากบ้านเกิดห้าสิบหกสิบลี้ แต่ตลอดชีวิตนี้ก็ไม่มีโอกาสจะได้กลับไปพบหน้าพ่อแม่แล้ว

ฉินเฟิงจ้องมองหญิงสาวร่างเล็กที่ใบหน้าซีดขาว

“ส่วนพวกเจ้า เวลาสามารถเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งได้”

“เด็กพวกนี้ แม้ในหัวจะเต็มไปด้วยความแค้น แต่หากเปลี่ยนสภาพแวดล้อมในการใช้ชีวิต พวกเขาก็จะค่อย ๆ กลับมาเป็นเด็กปกติได้” กล่าวถึงตรงนี้ ฉินเฟิงก้าวเดินไปข้างหน้า ก้มลงมองท้องของหญิงสาวร่างเล็ก

“ลูกของเฉินป้าที่ยังไม่ได้เกิดมาก็เป็นเหมือนกระดาษขาวบริสุทธิ์”

“หากข้าต้องการ ข้าสามารถปลูกฝังความคิดทุกอย่างให้เขาได้ พวกเจ้าเกลียดข้าไม่ใช่หรือ? เช่นนั้น ข้าจะทำให้เขาเห็นตระกูลเฉินเป็นศัตรูตั้งแต่เด็ก แบบนี้เป็นเช่นไร?”

หญิงสาวซวนเซถอยหลังไปสองก้าว ฉินเฟิงคว้าตัวนางไว้ได้ทัน ดวงตาของนางเบิกกว้าง มองฉินเฟิงด้วยสายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

นางไม่กลัวความตาย แม้จะถูกทรมานอย่างทารุณก็จะไม่มีวันทำให้เกียรติของตระกูลเฉินต้องมัวหมอง แต่…นางประเมินความโหดเหี้ยมของฉินเฟิงต่ำเกินไป

เปลี่ยนความคิดของเด็ก ให้พวกเขายอมรับโจรเป็นพ่อ โตขึ้นก็จะฆ่าศัตรูทั้งหมดของฉินเฟิงรวมถึงคนตระกูลเฉินด้วย? ต้องชั่วร้ายเพียงใดถึงคิดวิธีเช่นนี้ได้

“เจ้า…เจ้าคือปีศาจร้ายที่มาเอาชีวิตคน!”

“เจ้าต้องตายอย่างไร้ที่ฝังศพ!”

เผชิญกับคำสาปแช่งของภรรยาเฉินป้า ฉินเฟิงไร้ท่าทีหวั่นไหว “ตอนเป็นข้าไม่กลัว แล้วตอนตายจะกลัวไปไย”

“ในเรื่องนี้เฉินซือมองปรุโปร่งกว่าพวกเจ้า!”

“เฉินซือเกลียดข้ายิ่งกว่าพวกเจ้าทุกคน แต่เขาไม่เคยแก้แค้นข้านอกสนามรบ แม้แต่จะฆ่าข้าก็ต้องเผชิญหน้ากันในสนามรบเท่านั้น”

“เพราะเขารู้ ความแค้นนอกสนามรบไม่มีวันจบสิ้นและไร้ที่สิ้นสุด”

“ด้วยความเร็วขององครักษ์เสื้อแพร แค่สามวันก็เพียงพอจะส่งพวกเจ้าไปถึงป๋อโจวแล้ว”

ได้ยินคำพูดนี้ สตรีร่างเล็กสีหน้าเปลี่ยนไปอีกครั้ง “เจ้าจะใช้พวกข้าเป็นตัวประกัน เพื่อล่อพี่ใหญ่เฉินซือหรือ?!”

ใบหน้าฉินเฟิงยังคงเรียบเฉย ไร้ความรู้สึก เขากล่าวชัด “เป็นพวกเจ้าที่บีบบังคับข้าไม่ใช่หรือ?”

“เมื่อเฉินซือตาย ตระกูลเฉินจะไม่มีวันได้พลิกฟื้นกลับมาอีก”

ฉินเฟิงปล่อยมือ หญิงตั้งครรภ์เซถอยหลังไปสองก้าว เด็ก ๆ ตระกูลเฉินที่อยู่ด้านหลังช่วยประคองไว้

ฉินเฟิงหันหลังกลับ ไม่มีความอาลัยหลงเหลือแม้แต่น้อย เขาเอ่ยเสียงเย็นชา “ตระกูลเฉิน ตระกูลที่จงรักภักดีที่สุดในเป่ยตี๋ น่าเสียดายที่ต้องจบลงด้วยน้ำมือของตัวเอง”

“ข้ายอมรับพวกเจ้าได้ แต่พวกเจ้ากลับไม่อาจยอมรับตัวเอง”

กล่าวจบ เขาก็ออกมาอย่างเย็นชา แล้วคนจากตระกูลเฉินที่ถูกมัดก็ถูกพาตัวออกไป

ฉินเฟิงบอกว่าจะพักที่จวนตระกูลเฉิน แต่กลับไม่ได้อยู่ในเขตจวนนานนัก เขาเดินตรงไปขึ้นรถม้า

พอเขามาถึง มองไปยังเหล่าสตรีบนรถม้าเหือน เขาอยากจะกล่าวบางอย่าง แต่เก็บกลั้นเอาไว้

จิ่งเชียนอิ่งลูบแก้มฉินเฟิงที่ดูอ่อนล้า พลางปลอบประโลมเสียงเบา

“เฟิงเอ๋อร์ ข้าเข้าใจเจ้า”

“เมื่อใดที่ความแค้นครอบงำก็ยากที่จะหลุดพ้นได้”

“ก็เหมือนในตอนนั้น ข้าถูกฮ่องเต้เป่ยตี๋ไล่ล่าสังหาร และไล่ล่ามาตลอดครึ่งชีวิตของข้า…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน