บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1069

บทที่ 1069 การพบหน้าครั้งสุดท้าย

ตั้งแต่ตอนเฉินซือกลับมาถึงตระกูลเฉิน องครักษ์เสื้อแพรก็จับตาดูเขาอยู่แล้ว

ทุกการเคลื่อนไหวของเขาล้วนอยู่ในสายตาของฉินเฟิง

เนื่องจากครอบครัวของเฉินซืออยู่ในกำมือของฉินเฟิง เขาจึงไม่มีทางเลือก ได้แต่ไล่ตาม ส่วนฉินเฟิงเพียงออกคำสั่งให้องครักษ์เสื้อแพรแอบส่งกำลังทหารวางกับดัก รอให้เฉินซือเดินเข้ามาติดกับเท่านั้น

เฉินซือคิดไม่ถึงเลยว่า ฉินเฟิงแอบซุ่มอยู่ในระยะห่างไม่ถึงพันก้าวจากสนามรบ

ไม่เพียงแค่เฉินซือแม้แต่หลิ่วหมิงและบรรดาผู้ใกล้ชิดต่างก็คิดว่าฉินเฟิงจะต้องมาส่งเฉินซือถึงที่ด้วยตัวเองแน่นอน น่าเสียดายที่ทุกคนต่างประเมินฉินเฟิงต่ำเกินไป

แม้จะเป็นสถานการณ์ที่เขาต้องชนะอย่างแน่นอน ฉินเฟิงก็ยังคงอยู่ในพื้นที่ปลอดภัย ไม่ยอมให้โอกาสเฉินซือแม้แต่น้อย

กองกำลังหนึ่งพันนาย รอคอยอย่างสงบ ทั้งจู่โจมและล้อมโจมตี

ต่อให้เฉินซือจะเก่งกาจในการใช้กำลังทหารปานเทพเจ้า แต่กองทหารม้าสามร้อยคนในมือเขาก็ไม่อาจสร้างผลกระทบใด ๆ ได้เลย

เพียงหนึ่งก้านธูป กองทหารม้าสามร้อยคนแตกกระเจิง ก่อนจะถูกล้อมและถูกสังหารจนหมดสิ้น

ครึ่งชั่วยามต่อมา เฉินซือนำกำลังทหารบุกฝ่าไปตามเส้นทาง แต่กลับถูกองครักษ์ค่ายเทียนจีที่ซุ่มอยู่จับกุมตัว

ไม่นานนักเฉินซือก็ถูกคุมตัวมาอยู่ต่อหน้าฉินเฟิง

ฉินเฟิงก้าวออกมาจากรถม้าก็เห็นเฉินซือถูกถอดเกราะและริบอาวุธทั้งหมดจนเหลือเพียงมือเปล่า

เฉินซือเคยจินตนาการถึงการพบหน้าฉินเฟิงมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยคาดคิดว่าสุดท้ายจะต้องมาพบกันในสภาพเช่นนี้

น่าอัปยศ! น่าอัปยศอย่างที่สุด!

แต่เมื่อเขาเงยหน้ามองไปที่ฉินเฟิง เขากลับไม่พบแววตาดูถูกในดวงตาฉินเฟิงแม้แต่น้อย มีเพียงความเศร้าสลดเท่านั้น

ฉินเฟิงโบกมือ องครักษ์ค่ายเทียนจีปล่อยตัวเฉินซือ นับตั้งแต่เฉินซือเร่งรีบมายังจัวโจว แม่ทัพใหญ่เป่ยตี๋ผู้เกรียงไกรก็ตายไปแล้ว

บุรุษที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าฉินเฟิงตอนนี้เป็นเพียงชายแขนด้วนผู้ตกอับ

“ลุกขึ้นเถิด พี่ใหญ่เฉิน ท่านเป็นวีรบุรุษ ไม่ควรทำเรื่องที่ตนเองต้องน่าอับอายเช่นนี้”

คำพูดเบาบางแฝงไปด้วยท่าทีที่แน่วแน่ หากเฉินซือไม่รู้จักดีชั่ว พูดจาโอหังว่าจะเอาฉินเฟิงตายไปด้วยกัน สิ่งที่รอเขาอยู่ก็คงมีเพียงคมดาบที่จะปลิดชีวิตเขาอย่างรวดเร็วเท่านั้น

ความจริงได้พิสูจน์แล้วว่า ฉินเฟิงไม่ได้ดูถูกเฉินซือแม้แต่น้อย

เขาขยับไหล่ที่ปวดเมื่อยเล็กน้อย แล้วทรุดตัวลงนั่งกับพื้น มองฉินเฟิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าในชุดที่สะอาดเรียบร้อย ราวกับเป็นผู้ครองแผ่นดิน เขานึกย้อนไปถึงครั้งแรกที่ได้พบฉินเฟิงตอนที่ยังเป็นเพียงชายหนุ่มที่ดูไร้เดียงสา

เฉินซือสะท้อนใจนัก “ข้าเคยบอกไว้แล้ว เจ้าจะเป็นผู้ที่มีอิทธิพลต่อความเป็นความตาย ความรุ่งเรืองและความอัปยศของแคว้นเป่ยตี๋ ข้าไม่ได้มองผิดไปจริง ๆ”

เมื่อเผชิญกับคำชมของเฉินซือฉินเฟิงเพียงแค่ยิ้มขมขื่น ก่อนจะถามว่า

“ทุกคนในตระกูลเฉินของท่าน แม้แต่สตรีและเด็กต่างโกรธแค้นและอยากชำระแค้น เหตุใดท่านถึงได้ใจเย็นนัก”

เฉินซือรับผ้าเปียกที่หลิ่วหมิงส่งให้มาเช็ดฝุ่นและคราบเลือดบนใบหน้า ท่าทางสงบนิ่งไม่รีบร้อน

“เมื่อเจ้าถาม ข้าก็จะสอนเจ้าอีกหนึ่งบทเรียน”

“สำหรับตัวข้า ข้าแค้นเจ้าแน่นอน อยากจะฆ่าเจ้าทั้งเป็นด้วย”

“แต่หากไม่นับว่าข้าเป็นคนตระกูลเฉิน ความแค้นระหว่างเจ้ากับข้าก็เป็นเพียงภารกิจหนึ่งเท่านั้น”

“ตั้งแต่ข้าก้าวออกจากประตูบ้าน ข้าก็ไม่ใช่คนตระกูลเฉินอีกต่อไปแล้ว”

เมื่อได้ยินคำตอบของเฉินซือ รอยยิ้มขมขื่นบนใบหน้าของฉินเฟิงยิ่งเด่นชัด

เขาหวังเหลือเกินว่าทุกคนในตระกูลเฉินจะมองเห็นความจริงและเป็นเหมือนเฉินซือ หากเป็นเช่นนั้นฉินเฟิงก็คงไม่จำเป็นต้องลงมือสังหารตระกูลเฉิน

น่าเสียดายที่ในโลกนี้มีเฉินซือแค่คนเดียว แม้แต่ตระกูลเฉินก็ไม่อาจสร้างเฉินซือคนที่สองขึ้นมาได้

“คนตระกูลเฉินของท่านล้วนเป็นวีรบุรุษผู้ซื่อสัตย์และกล้าหาญ แม้แต่สตรีก็นับว่าเป็นวีรสตรี”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน