บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1070

บทที่ 1070 พบเฉินซืออีกครั้ง

แคว้นที่แท้จริงเป็นเช่นไร ฉินเฟิงเคยเห็นมาแล้ว! นั่นคือแคว้นของประชาชน แคว้นของราษฎร ไม่ใช่ของใครคนใดคนหนึ่ง

ฉินเฟิงรู้สึกเศร้า สังเวช และสงสาร เพราะไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของผู้คนได้

เขาค่อย ๆ หยุดฝีเท้า มองไปยังศัตรูและสหายรักที่กำลังจะต้องแยกจากกันคนละภพ ในดวงตามีเพียงความอาลัยอาวรณ์ แต่ไม่ว่าจะอาลัยเพียงใด เฉินซือก็ต้องตาย

“พี่ใหญ่เฉินซือ หากความคิดของท่านสามารถเป็นประโยชน์ต่อผู้คนมากมายจะดีเพียงใด?”

“เมื่อสวมชุดเกราะ เจ้าเป็นของเป่ยตี๋ แต่เมื่อถอดเกราะกลับบ้าน เจ้าเป็นของครอบครัว”

“เรื่องราวความแค้นในสนามรบ ก็ปล่อยให้มันอยู่ในสนามรบเถิด”

เฉินซือยิ้มตอบ รอยยิ้มนั้นปราศจากความเสแสร้ง ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงความจริงใจ และโศกเศร้าที่แสดงออกมาจากแววตาของฉินเฟิง

“คงไม่มีใครในใต้หล้านี้เชื่อหรอกว่าโหวฉินผู้โหดเหี้ยมเด็ดขาดจะเป็นคนที่อ่อนไหวถึงเพียงนี้”

“ตามหลักการแล้ว ข้าไม่ควรร้องขออะไรจากเจ้า”

“แต่ตอนนี้เกราะที่ข้าสวมใส่ได้ถูกถอดออกแล้ว ในฐานะคนตระกูลเฉิน ข้าหวังว่า…”

เฉินซือยังพูดไม่ทันจบ ฉินเฟิงก็โบกมือตัดบท

“เจ้าก็รู้ว่าข้าทำเช่นนั้นไม่ได้ เพราะพวกเราต่างก็มีจุดยืนของตัวเอง และเป็นตัวแทนของผู้อยู่เบื้องหลัง”

“การปล่อยตระกูลเฉินไป เป็นการกระทำที่ไร้ความรับผิดชอบอย่างยิ่งต่อประชาชนของต้าเหลียงและประชาชนแถบเป่ยซี”

“ข้าเคยเห็นความสามารถในการใช้กำลังทหารอันเป็นเลิศของพี่ใหญ่เฉิน เคยเห็นความกล้าหาญของเฉินโหมว เฉินหลี่ และยิ่งได้เห็นฝีมือเหนือใครของเฉินป้า”

“ตราบใดที่รากเหง้ายังไม่ถูกทำลาย ตระกูลเฉินก็จะยังคงเป็นตระกูลเฉิน และจะยังคงฝึกฝนแม่ทัพผู้กล้าหาญในการรบออกมาอีก”

“และเมื่อถึงตอนนั้น พวกเขาจะเป็นแม่ทัพหรือโจรที่ฆ่าคนไม่กะพริบตาก็ไม่อาจรู้ได้”

ฉินเฟิงจะไม่มีทางปล่อยคนตระกูลเฉินไปเด็ดขาด เพราะนั่นก็ไม่ต่างอะไรกับการปล่อยเสือกลับเข้าป่า แต่เพื่อเฉินซือ ฉินเฟิงยินดีที่จะให้โอกาสตระกูลเฉินอีกครั้ง

“ข้าจะพยายามอย่างสุดความสามารถ เพื่อช่วยพวกเขาให้หลุดพ้นจากความแค้น”

เพียงแค่ประโยคนี้ก็เพียงพอแล้ว เฉินซือยิ้มพลางพยักหน้า ในโลกนี้ไม่มีงานเลี้ยงใดที่ไม่เลิกรา ถึงแม้ฉินเฟิงจะไม่อยากจากลาเฉินซือเพียงใด ก็ต้องบอกลาในที่สุด

สำหรับการเป็นแม่ทัพการได้ตายในสนามรบถือเป็นจุดจบที่ดีที่สุด ฉินเฟิงหมุนตัวช้า ๆ หัวใจปวดร้าวราวกับถูกมีดกรีด แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น เดินตรงไปยังขบวนรถ

บนทุ่งร้างอันมืดมิด เหลือเพียงเฉินซือที่ยืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง ขณะเดียวกัน องครักษ์จากค่ายเทียนจีทั้งยี่สิบคนที่ถือธนูสั้น ก็เรียงแถวเป็นแนวเดียวกัน

เฉินซือเงยหน้ามองท้องฟ้ายามราตรีที่มืดสนิท คืนนี้แม้แต่ดวงจันทร์และดวงดาวก็ยังไม่ปรากฏ แต่เขากลับไม่รู้สึกกดดันแต่อย่างใด อย่างน้อยก่อนความตายจะมาเยือน เขาก็ได้ทำบางสิ่งเพื่อตระกูลเฉิน

บางที สิ่งนี้อาจไม่สามารถชดเชยการที่เขาใช้ชีวิตในสงครามจนละเลยตระกูลได้ แต่อย่างน้อยสำหรับเฉินซือแล้ว ก็ไม่มีสิ่งใดให้ต้องเสียดายอีกแล้ว

เมื่อเฉินซือกางแขนทั้งสองออก องครักษ์จากค่ายเทียนจีทั้งยี่สิบนายก็ปล่อยสายธนูพร้อมกัน ลูกธนูทั้งยี่สิบดอกพุ่งตรงไปยังเฉินซือ…

หนึ่งก้านธูปผ่านไป หลิ่วหมิงเดินมาที่ข้างรถม้า

“ท่านโหว ได้เวลาออกเดินทางแล้วขอรับ”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ก็หมายความว่า เฉินซือไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว

ฉินเฟิงพยักหน้า ขึ้นนั่งบนรถม้า แล้วเดินทางต่อไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ เพื่อไปรวมกับขบวนรถที่รออยู่ด้านหน้า เมื่อมาถึงขบวนรถ เสิ่นชิงฉือรออยู่ที่นั่นนานแล้ว

นางกำลังจะก้าวเข้าไปถามถึงสถานการณ์ แต่กลับถูกหลิ่วหมิงห้ามเอาไว้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน