บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1071

บทที่ 1071 การต่อต้านของหลิ่วหมิง

เมื่อได้ยินข่าวร้ายนี้ สีหน้าของหญิงสาวร่างเล็กกลับดูเหม่อลอย นางใช้มือซ้ายกุมท้อง มือขวาอุ้มหลานชายวัยห้าขวบ ใบหน้าดูสิ้นหวังในชีวิต

“เจ้าบอกเรื่องพวกนี้กับข้าไปเพื่ออะไร?”

“ข้าก็แค่นักโทษคนหนึ่งเท่านั้น จะทำอะไรได้? ต่อให้อยากฆ่าเจ้า ข้าก็ไม่มีความสามารถพอ”

แม้ว่าจิตใจของหญิงสาวร่างเล็กจะอ่อนล้าเกือบหมดเรี่ยวแรง แต่ความเกลียดชังที่มีต่อฉินเฟิงก็ยังคงรุนแรงไม่เปลี่ยนแปลง ฉินเฟิงถอนหายใจยาว

“เฉินซือไม่จำเป็นต้องตาย เขาตายเพราะกลับมาช่วยพวกเจ้า”

“จะพูดว่าช่วยก็ไม่เชิง มันเป็นหน้าที่ของคนตระกูลเฉินที่ต้องกลับมาตาย” สตรีร่างเล็กยังคงมีแววตาที่ไม่เปลี่ยนแปลง “พวกเราตระกูลเฉิน ไม่มีคนขี้ขลาด!”

ฉินเฟิงส่ายหน้า เขารู้ว่ายากที่จะเปลี่ยนความคิดของสตรีร่างเล็กผู้นี้ แต่มีบางสิ่งที่เขาจำเป็นต้องพูด

“ข้าเพิ่งไปส่งพี่ใหญ่เฉินซือเป็นครั้งสุดท้าย แม้คำพูดนี้จะฟังดูเสแสร้งในหูของเจ้า แต่…การตายของพี่ใหญ่เฉินซือสำหรับข้า เป็นความเจ็บปวดเช่นกัน”

“ข้าก็เหมือนกับพวกเจ้า หวังให้พี่ใหญ่เฉินซือได้ปลดอาวุธกลับบ้าน ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขตามที่สมควรจะเป็น”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ แววตาของหญิงสาวร่างเล็กก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย นอกจากความเกลียดชังแล้ว ยังแฝงไปด้วยความดูแคลน

“พี่ใหญ่?!”

“เจ้าไม่มีสิทธิ์เรียกพี่เฉินซือว่าพี่ใหญ่!”

“ถุย!”

หญิงสาวร่างเล็กถ่มน้ำลายผ่านหน้าต่างใส่ฉินเฟิง นอกจากจะแสดงความดูถูกแล้ว ยังหวังจะยั่วยุให้ฉินเฟิงโกรธจนฆ่านางทิ้งเสียด้วย

ในสายตาของนาง การที่ฉินเฟิงพานางกลับแคว้นเหลียงก็เพื่อจะเอานางไปเป็นของรางวัลจากชัยชนะเท่านั้น

ชีวิตที่รอนางอยู่ข้างหน้า คงจะต้องตกต่ำยิ่งกว่าสุนัขเสียอีก

แม้จะถูกหญิงสาวร่างเล็กยั่วยุซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉินเฟิงกลับไม่แสดงความโกรธแม้แต่น้อย เพียงแค่เงียบ ๆ ยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำลายบนใบหน้าเท่านั้น

“พี่ใหญ่เฉินก่อนจะจากไป ได้ขอร้องให้ข้าปล่อยตัวคนในตระกูลเฉิน แต่ข้าไม่ได้ตอบตกลง”

“แต่…ข้าก็หวังว่าจะทำอะไรบางอย่างเพื่อพี่ใหญ่เฉินได้”

“ข้าไม่อาจเปลี่ยนความคิดของผู้ใหญ่ได้ ดังนั้นข้าจึงต้องสังหารพวกเขา แต่เด็ก ๆ เหล่านี้ยังสามารถหล่อหลอมใหม่ได้ ทั้งข้าและพี่ใหญ่เฉินต่างก็ไม่อยากให้พวกเขาใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความแค้น”

“เจ้าจะเกลียดข้าก็ได้ แต่…ขอให้ละเว้นเด็ก ๆ เหล่านี้เถิด”

หญิงสาวร่างเล็กกอดหลานชายแน่น ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด ราวกับต้องการจะกินเลือดกินเนื้อฉินเฟิงให้ได้

“ไม่! ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าสมหวัง!”

“แม้ว่าเด็กพวกนี้จะต้องตายไป พวกเขาก็ต้องปกป้องชื่อเสียงของตระกูลเฉิน พวกเขาจะต้องสู้จนหยดเลือดสุดท้าย”

“ตราบใดที่ตระกูลเฉินของข้ายังหายใจอยู่ก็จะไม่มีวันปล่อยเจ้าไปเด็ดขาด”

ฉินเฟิงขมวดคิ้วแน่น “แม้ว่าจะต้องแลกด้วยอนาคตของเด็กพวกนี้หรือ?”

หญิงสาวตอบอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย “ถูกต้อง! ไม่เพียงแค่พวกเขาเท่านั้น ข้าจะสั่งสอนลูกในท้องที่ยังไม่ทันลืมตาดูโลกให้รู้ว่า ใครกันที่ทำลายตระกูลเฉิน! ศัตรูที่ไม่มีวันให้อภัยได้ของเขาก็คือ ฉินเฟิง!”

ฉินเฟิงตระหนักดีว่าไม่มีทางแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว เขาจึงไม่ยืนกรานอีกต่อไป แต่เมื่อสายตาของเขาตกไปที่เด็ก ๆ ในรถม้า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจและความไม่ยินยอม

เด็กเหล่านี้ถูกกำหนดให้มีชีวิตอยู่ท่ามกลางความเกลียดชัง และชะตาชีวิตที่โหดร้าย

ขณะที่ฉินเฟิงกำลังจะหมุนตัวจากไป สายตาอำมหิตยิ่งนักได้พุ่งมายังรถม้าอย่างกะทันหัน

ฉินเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อย หันไปมอง หลิ่วหมิงยืนอยู่ไม่ไกล และไม่พูดอะไรสักคำ

ฉินเฟิงรู้สึกตัวทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น จึงโบกมือเรียกหลิ่วหมิงโดยตรง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน