บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1080

บทที่ 1080 ตระกูลใหญ่ทางใต้ลงมือแล้ว

เมื่อเห็นฉินเฟิงแสดงสีหน้าไม่พอใจ อู๋เฉิงกงรู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งแผ่นหลัง เพราะชายตรงหน้านี้คือผู้ทรงอำนาจที่สุดในต้าเหลียงรองจากฮ่องเต้องค์ปัจจุบันเท่านั้น

คนสุดท้ายที่ล่วงเกินฉินเฟิงคือฮ่องเต้เป่ยตี๋ซึ่งตอนนี้ได้ฆ่าตัวตายเพื่อชาติไปแล้ว

ต่อให้อู๋เฉิงกงมีความกล้าเป็นร้อยเท่า ก็ไม่กล้าทำให้ฉินเฟิงโกรธ

ยิ่งไปกว่านั้น คนที่จะช่วยแก้ปัญหาให้เมืองหยูผิงได้ก็มีเพียงชายตรงหน้านี้เท่านั้น ดังนั้นอู๋เฉิงกงจึงต้องคว้าโอกาสอันหาได้ยากยิ่งนี้ไว้

“ท่านโหวฉินข้าน้อยไม่กล้าล่วงเกินแม้แต่น้อย แต่ข้าน้อยมีเรื่องที่พูดออกมาลำบากใจ”

“ตามที่ข้าน้อยทราบมา ไม่ใช่แค่เมืองหยูผิงที่ประสบภัย ในรัศมีร้อยลี้โดยรอบ รวมทั้งสามเมือง ล้วนได้รับความเดือดร้อนจากโจรผู้ร้าย”

“ถึงแม้จวนว่าการมณฑลจะส่งทหารมาเมืองหยูผิงเพราะแรงกดดันจากท่านโหว แต่ก็คงไม่เพียงพอ”

“เพราะตอนนี้จวนว่าการมณฑลมีภาระในการปราบโจรมากอยู่แล้ว เมืองหยูผิงยังไม่ใช่ที่ที่หนักที่สุด หากจะช่วยเหลือก็ควรเริ่มจากเมืองที่มีปัญหาโจรร้ายรุนแรงที่สุดก่อน”

เมื่อได้ยินคำพูดของอู๋เฉิงกง ฉินเฟิงอดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้

หากเป็นช่วงสงคราม การมีโจรผู้ร้ายชุกชุมก็พอเข้าใจได้ แต่ตอนนี้สงครามระหว่างต้าเหลียงและเป่ยตี๋สงบลงแล้ว และแคว้นกำลังอยู่ในช่วงฟื้นฟูบ้านเมือง

หากประชาชนมีความหวังในการดำรงชีวิต ก็คงไม่หันไปเป็นโจรง่าย ๆ

แล้วทำไมปัญหาโจรในแถบเมืองหยูผิงถึงได้รุนแรงถึงเพียงนี้?!

ตามที่อู๋เฉิงกงกล่าวไว้ โจรผู้ร้ายเพิ่งจะก่อเหตุในช่วงนี้ และฉินเฟิงก็เพิ่งกลับมาที่ต้าเหลียงแต่กลับเกิดเหตุพอดีบนเส้นทางที่ฉินเฟิงต้องผ่าน ช่างบังเอิญเกินไปแล้ว

เรื่องผิดปกติย่อมมีเบื้องหลัง ฉินเฟิงแอบสงสัยในใจว่า เหตุโจรผู้ร้ายที่เกิดขึ้นอย่างรุนแรงครั้งนี้ อาจเป็นของขวัญต้อนรับที่ใครบางคนจงใจเตรียมไว้ให้ฉินเฟิง

ฉินเฟิงส่งสัญญาณตาให้จ้าวอวี้หลงอย่างไม่ให้ผู้อื่นสังเกตเห็น จ้าวอวี้หลงเข้าใจความหมายจึงรีบออกไปสืบหาความจริงในที่ลับ

ไม่นานนัก หมอที่เก่งที่สุดในเมืองก็ถูกทหารนำตัวมา

เรื่องโจรผู้ร้ายค่อยว่ากันทีหลัง หลังจากที่หมอตรวจรักษาอย่างเคร่งเครียดอยู่เกือบหนึ่งชั่วยาม หมอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“โชคดีมากขอรับ ท่านโหวฉินหากท่านมาช้ากว่านี้อีกครึ่งวัน ต่อให้เทพเซียนลงมาช่วยก็คงยากจะพลิกสถานการณ์”

“เด็กเล็กเช่นนี้ กลัวที่สุดคือการเดินทางไกล”

ฉินเฟิงพยักหน้ารัว ๆ พลางกล่าวด้วยความรู้สึกผิด “เรื่องนี้เป็นความผิดของข้าจริง ๆ ที่คิดแต่จะรีบเดินทาง แต่กลับละเลยว่าเด็กคนนี้จะรับไหวหรือไม่”

ฉินเฟิงรู้สึกหวาดกลัวในใจ หากเกิดอะไรขึ้นกับหนิวเอ้อร์จริง ๆ เขาก็ไม่รู้จะเผชิญหน้ากับหลี่เซียวหลานอย่างไร

การที่หนิวเอ้อร์รอดชีวิตมาได้ นับว่าเป็นโชคดีในความโชคร้าย

เพื่อความปลอดภัย ฉินเฟิงจึงให้หมอพักอยู่ที่ที่ว่าการอำเภอจนกว่าหนิวเอ้อร์จะพ้นอันตรายแล้วค่อยกลับบ้าน

แม้หมอจะปฏิเสธไม่รับค่ารักษาหลายครั้ง แต่ฉินเฟิงก็ยังจ่ายเงินให้อย่างงดงาม

สุดท้ายหลังจากปลอบประโลมแม่ของหนิวเอ้อร์จนแม่ลูกทั้งสองหลับไป ใจที่แขวนค้างของฉินเฟิงก็ได้กลับลงสู่พื้นดินเสียที

เมื่อฉินเฟิงกลับมาถึงห้องโถงใหญ่ของที่ว่าการอำเภอพบว่าอู๋เฉิงกงยังคงเฝ้าอยู่ที่นั่น ในใจอดที่จะมองเห็นค่าของนายอำเภอผู้ที่ดูเหมือน ‘ธรรมดาไร้ความสามารถ’ ผู้นี้สูงขึ้นไม่ได้

อย่างน้อยอู๋เฉิงกงก็จริงใจที่กังวลเรื่องโจรผู้ร้าย ไม่เหมือนขุนนางฉ้อราษฎร์บังหลวงพวกนั้น ที่อ้างการปราบโจรเพื่อหาผลประโยชน์มหาศาล

“นายอำเภออู๋ พวกโจรเหล่านี้มีที่ซ่อนตัวหรือไม่?”

เมื่อรู้ว่าฉินเฟิงสนใจเรื่องโจรในท้องที่ อู๋เฉิงกงก็ดีใจเป็นอย่างยิ่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน