บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1094

บทที่ 1094 ข้าก็แค่มีคนเยอะ

โดยไม่ต้องรอให้ฉินเฟิงและจ้าวอวี้หลงเอ่ยปาก หลี่ปัง ผู้มียศสูงสุดในกองทหารม้าทมิฬก็ควบม้าออกมาข้างหน้า

“เจ้าอยากรู้หรือว่าผู้บังคับบัญชาของพวกข้าเป็นใคร?”

เผชิญหน้ากับหลี่ปังที่ท่าทางดุดันหวังฉีก็ไม่ยอมอ่อนข้อ ถ่มน้ำลายพลางกล่าว “เจ้าเป็นอะไรกัน? ในยามที่คุณชายอย่างข้ากำลังพูดอยู่ เจ้ากล้าดีมาแทรกด้วยหรือ?”

พูดจบ หวังฉีก็ชี้นิ้วไปที่ฉินเฟิงพร้อมเน้นเสียงทีละคำ “ให้เขาพูด!”

หลี่ปังรู้สึกถูกท้าทาย กำลังจะโกรธ แต่กลับได้ยินเสียงกระแอมเบา ๆ จากด้านหลัง เขาจึงหยุดชะงักและถอยกลับเข้าแถวอย่างเงียบ ๆ

ฉินเฟิงยิ้มน้อย ๆ ควบม้าออกมาด้วยตัวเอง ส่วนจ้าวอวี้หลงเห็นดังนั้นก็รีบขึ้นม้าตามทันที คอยติดตามฉินเฟิงอย่างใกล้ชิด เพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝันที่อาจเกิดขึ้น

ฉินเฟิงนั่งบนหลังม้า มองลงมายังหวังฉีที่ยโสโอหังอย่างยิ่ง พลางยิ้มพูดว่า “ผู้ที่เจ้าไล่กลับไปเมื่อครู่ คือรองแม่ทัพฝ่ายจู่โจม แม้แต่รองแม่ทัพขั้นหกยังไม่คู่ควรจะพูดคุยกับเจ้า ดูท่าคุณชายผู้นี้คงมีฐานะสูงส่งยิ่งนัก”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หัวใจของหวังฉีก็กระตุกวูบ

อะไรนะ?! กองทหารม้าที่ดูไม่น่าสนใจนั่น เป็นถึงรองแม่ทัพขั้นหกหรือ?!

หัวหน้าหน่วยที่อยู่ด้านหลังยิ่งตกใจมาก ตามปกติแล้ว ตำแหน่งนายกองถือเป็น ‘ขุนนางชั้นผู้น้อย’ อย่างมากก็แค่ขั้นเจ็ด

แต่ทหารตรงหน้านี้กลับมียศถึงขั้นหก มีความเป็นไปได้เพียงสองอย่าง คือ เคยสร้างผลงานอันยิ่งใหญ่ในสงคราม หรือไม่ก็มีเบื้องหลังที่แข็งแกร่งมาก

หรือว่าวันนี้พวกเขาได้ไปล่วงเกินบุคคลสำคัญในกองทัพเข้าจริง ๆ?

ในตอนนั้นเอง เสียงของฉินเฟิงก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ผู้บังคับบัญชาของคนผู้นี้ก็คือขุนพลขั้นสี่ หนึ่งในแม่ทัพแห่งอำเภอเป่ยซีผู้บัญชาการสูงสุดกองทหารม้าทมิฬจ้าวอวี้หลง”ฉินเฟิงชี้มือไปที่จ้าวอวี้หลงที่อยู่ข้าง ๆ แนะนำให้หวังฉีรู้จัก

หากพูดว่าเมื่อครู่หวังฉีแค่ตกใจ แต่ในตอนนี้ หนังศีรษะของเขาเริ่มชาหมดแล้ว…

ขุนพลขั้นสี่? พึงรู้ไว้ว่ายศของแม่ทัพนั้นโดยทั่วไปจะต่ำกว่าขุนนางฝ่ายบุ๋นหนึ่งขั้น ยศสี่นั้นถือว่าเป็นแม่ทัพที่ยิ่งใหญ่มากแล้ว

แม้แต่การขอเส้นทาง เหล่าขุนนางท้องถิ่นก็ต้องให้เกียรติจ้าวอวี้หลง

ขณะที่หวังฉีกำลังกลืนน้ำลาย จู่ ๆ ก็มีเสียงอุทานของหัวหน้าหน่วยดังมาจากด้านหลัง

“ท่านเพิ่งพูดว่าอะไรนะ?”

“หนึ่งในแม่ทัพแห่งอำเภอเป่ยซี? ผู้บัญชาการสูงสุดกองทหารม้าทมิฬ?!”

หวังฉีที่เคยชินกับการเป็นคุณชายในอำเภอหมิงมาตลอด รู้แต่เพียงการรังแกผู้อื่น อาศัยความแข็งแกร่งข่มเหงคนอ่อนแอ สำหรับเรื่องราวนอกอำเภอนั้น เขาแทบไม่รู้อะไรเลย

ไม่ว่าจะเป็นอำเภอเป่ยซีหรือกองทหารม้าทมิฬเขาไม่รู้จักเลยสักอย่าง

กลับกัน หัวหน้าหน่วยแห่งอำเภอหมิงกลับตัวสั่นไปทั้งร่างด้วยความตกใจ น้องชายของเขาที่รับราชการทหารเคยเล่าให้ฟังว่า อำเภอเป่ยซีนั้นเป็นดินแดนในปกครองของราชาชายแดนเหนือแห่งแคว้นต้าเหลียง ฉินเฟิง

และแม่ทัพใหญ่ทั้งสามแห่งอำเภอเป่ยซี สวีโม่ หนิงหู่ จ้าวอวี้หลงล้วนเป็นพี่น้องร่วมสาบานของฉินเฟิงเป็นแขนขาที่ไว้ใจได้อย่างแท้จริง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งจ้าวอวี้หลงผู้นั้น ไม่เพียงแต่ได้รับตำแหน่ง กองทหารม้าทมิฬผู้บัญชาการสูงสุดแต่ยังเป็นบุตรของ กองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ผู้บัญชาการสูงสุดจ้าวหลีนับเป็นทายาทตระกูลแม่ทัพที่มีชาติกำเนิดอันสูงส่ง

ไม่ต้องพูดถึงฉินเฟิงเพียงแค่จ้าวหลีคนเดียวก็น่าขวัญผวาพอแล้ว

จ้าวหลีผู้นั้นสนิทสนมกับ มหาเสนาฉินเทียนหู่แห่งราชสำนัก ควบคุมกองกำลังทหารทั้งหมดในเมืองหลวง นอกจากกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์แล้ว ค่ายทหารทั้งตะวันออกและตะวันตก รวมถึงกองทัพรักษาการณ์ก็อยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของเขาด้วย

อาจกล่าวได้ว่าหากจ้าวหลีเพียงแค่ย่ำเท้าสักครั้ง ทั้งเมืองหลวงก็ต้องสั่นสะเทือนถึงสามครั้ง

และผู้บังคับบัญชาของหลี่ปัง ก็คือบุตรของจ้าวหลีนั่นก็คือ จ้าวอวี้หลง!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน