บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1095

บทที่ 1095 เครื่องจักรสังหาร

หากเป็นทหารหนักทหารราบหนึ่งร้อยนายที่สวมชุดเกราะครบชุด ก็คงจะยากลำบากจริง ๆ

แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า พวกทหารอารักขาเหล่านี้ออกมาอย่างรีบร้อน แม้แต่เกราะเบาก็ยังไม่ได้สวมใส่ มีเพียงชุดผ้าธรรมดา ถือดาบและโล่…

หวังฉีตระหนักได้ว่าฉินเฟิงกำลังเยาะเย้ยตน จึงอดรู้สึกกังวลในใจไม่ได้

อีกฝ่ายรู้ดีว่ากำลังความสามารถแตกต่างกันมาก แต่กลับไม่หวาดกลัวเลย หรือว่าจะคิดว่าแค่กองทหารม้าห้าสิบนาย จะสามารถเอาชนะทหารอารักขาที่มีจำนวนมากกว่าสองเท่าได้?

หวังฉีไม่เชื่อในเรื่องเหลวไหลพวกนี้ เขามั่นใจว่าฉินเฟิงต้องเป็นพวกขี้คุย แค่แสร้งทำท่าขู่เท่านั้น

“ฮ่า ๆๆ สมแล้วที่เป็นท่านโหว ช่างมีความกล้าหาญจริง ๆ”

“ข้าจะบอกตามตรง อำเภอหมิงมีทหารอารักขาสองร้อยเจ็ดสิบนาย นอกจากนี้ ทางเหนือของอำเภอหมิงยี่สิบลี้ ยังมีค่ายทหารที่มีทหารฝีมือดีแปดร้อยนาย”

“ทหารเหล่านี้ แน่นอนว่าไม่อาจเทียบกับทหารชั้นยอดของท่านโหวได้ ได้แต่ต้องหน้าด้านใช้จำนวนคนเอาชนะเท่านั้น”

หัวหน้าหน่วยฟังไม่ไหวแล้ว

ไอ้บ้านี่ มันเบื่อชีวิตแล้วหรืออย่างไร?

ทั่วทั้งต้าเหลียงใครบ้างไม่รู้ว่าฉินเฟิงเพิ่งนำทัพใหญ่ไปสังหารพวกเป่ยตี๋จนแตกพ่ายยับเยิน จนต้องเปลี่ยนราชวงศ์

แม้แต่พวกเป่ยตี๋ยังสู้ไม่ได้ แล้วจะนับประสาอะไรกับพวกทหารอารักขาธรรมดา?

ช่างเป็นเช่นนั้น! มีแต่พวกคุณชายที่ว่างงานไม่เป็นเรื่องเป็นราว คอยแต่กดขี่ข่มเหงประชาชน ถึงได้ไม่สนใจเรื่องราวนอกเมือง ยิ่งไม่รู้อะไรเลย ก็ยิ่งกล้ามากขึ้น

ในขณะที่หวังฉีกำลังคุยโวโอ้อวดถึงความได้เปรียบด้านจำนวนคนอยู่นั้น

จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าม้าดังมาแต่ไกล

มองไปตามเสียงนั้น เห็นทหารส่งสารควบม้ามาอย่างรวดเร็ว แม้จะอยู่ห่างออกไป ทหารส่งสารก็ตะโกนขึ้นมา

“ตามคำสั่งของท่านนายอำเภออวี้ผิง มารายงานท่านนายอำเภอหมิง เรื่องโจรอู๋เหอลี่”

เมื่อได้ยินชื่อ ‘อู๋เหอลี่’ หวังฉีที่เมื่อครู่ยังคุยโวโอ้อวดอยู่ สีหน้าก็ซีดเผือดในทันที

เมื่อหนึ่งเดือนก่อน อู๋เหอลี่เคยอาละวาดในอำเภอหมิงมาแล้ว ทำให้ทั้งอำเภอวุ่นวายไปหมด มีผู้เสียชีวิตอย่างอนาถนับไม่ถ้วน

ว่าที่การอำเภอส่งทหารไปปราบปราม ผลคือจากทหารสี่ร้อยนาย หนีกลับมาได้แค่สองร้อยเจ็ดสิบนาย

แม้แต่ตระกูลหวังก็เคยถูกอู๋เหอลี่ปล้นชิงหลายครั้ง ถึงขั้นไม่กล้าส่งขบวนพ่อค้าออกไปแล้ว

แต่เมื่อสิบกว่าวันก่อน อู๋เหอลี่กลับจากไปจากอำเภอหมิงอย่างกะทันหัน หนีไปอยู่แถบอำเภอหยูผิง

แม้จะไม่รู้สาเหตุ แต่สำหรับชาวอำเภอหมิงที่กลัวจนได้ยินชื่ออู๋เหอลี่ก็สั่นสะท้าน นี่นับเป็นข่าวดีอย่างยิ่ง

บัดนี้เมื่อได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของอู๋เหอลี่อีกครั้ง หวังฉีก็สั่นไปทั้งตัวอย่างช่วยไม่ได้ กลัวว่าอู๋เหอลี่จะกลับมาฆ่าล้างอีก

เขารีบตะโกนถามทหารส่งสารว่า “หรือว่าอู๋เหอลี่กลับมาอีกแล้ว?”

ทหารส่งสารขมวดคิ้วจ้องมองหวังฉี “เจ้าเป็นผู้ใดกัน?”

หวังฉีสีหน้าบูดบึ้ง “ข้าคือบุตรชายคนโตตระกูลหวัง เจ้าถึงกับจำข้าไม่ได้? ไอ้เลวทราม”

ทหารส่งสารเคยได้ยินมาว่าตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในอำเภอหมิงนามสกุลหวัง เมื่อตระหนักว่าหวังฉีไม่ใช่คนธรรมดา อีกทั้งยังมีทหารอารักขาอยู่มากมาย ทหารส่งสารจึงจำต้องรายงานในที่นั้น

“ใต้เท้าอู๋สั่งให้ข้าน้อยมาแจ้งอำเภอหมิงว่า โจรกบฏอู๋เหอลี่ถูกปราบปรามแล้ว โจรแปดร้อยคนถูกสังหารไปสามร้อยกว่าคน ที่เหลือแตกกระเจิงหนีไป หนึ่งในหัวหน้าโจรนามว่าเล่ยเหมิงตายในที่เกิดเหตุ ส่วนอู๋เหอลี่กับเฉินเหยียนจงบาดเจ็บสาหัสและหลบหนีไปแล้ว”

“วิกฤตคลี่คลายแล้ว อำเภอหมิงควรกลับมาผลิตและเพิ่มการลาดตระเวนรักษาความปลอดภัย”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หวังฉีดีใจเป็นล้นพ้น กล่าวอย่างตื่นเต้น “สมแล้วที่เป็นใต้เท้าอู๋ ถึงกับปราบโจรกบฏอู๋เหอลี่ได้”

“ฮ่า ๆๆ วันหน้าข้าต้องนำของกำนัลไปเยี่ยมใต้เท้าอู๋เป็นแน่”

ได้ยินดังนั้น ทหารส่งสารพูดอย่างไร้อารมณ์ “ผู้ที่ปราบโจรกบฏอู๋เหอลี่มิใช่ใต้เท้าอู๋ แต่เป็นท่านโหวฉินที่ผ่านมาตามเส้นทางนี้”

พอได้ยินคำพูดนี้ หวังฉีที่เมื่อครู่ยังตื่นเต้นอย่างยิ่งก็ชะงักค้างทันที

ทหารส่งสารลงจากม้าพลางอธิบาย “ท่านโหวฉินนำกองทหารม้าทมิฬห้าสิบนายเข้าโจมตีตรงหน้า เอาชนะโจรแปดร้อยคนได้”

“หากไม่ใช่ท่านโหวฉินลงมือ เมืองรอบ ๆ เหล่านี้ไม่รู้จะถูกอู๋เหอลี่รังควานไปถึงขั้นไหน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน