บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1096

บทที่ 1096 ใต้เท้าจากเมืองหลวง

ซุนอี้ชะงักงัน เขามองดูฉินเฟิงอย่างเหม่อลอย ความหวาดกลัวที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนแล่นปราดเข้าครอบงำร่างทั้งร่างในพริบตา

เมื่อตระหนักว่าฉินเฟิงจะไม่ปล่อยตนไปง่าย ๆ ซุนอี้อยากจะร้องไห้แต่น้ำตาไม่ไหล ในใจด่าทออย่างเดือดดาล

ไอ้หวังฉีบ้านี่ เจ้าจะไปหาเรื่องใครก็ได้ ทำไมต้องมาหาเรื่องฉินเฟิงด้วย ตอนนี้ข้าก็พลอยโดนหางเลขไปด้วย

ซุนอี้ทรุดร่างลงกับพื้น แม้แต่ความกล้าที่จะแก้ตัวก็ไม่เหลือแล้ว

ในตอนนั้นเอง เสียงฝีเท้าม้าดังมาจากข้างกาย พร้อมกับเสียงของฉินเฟิงที่ปราศจากความรู้สึกใด ๆ

“อยากมีชีวิตอยู่หรืออยากตาย?”

ซุนอี้จะกล้าลังเลได้อย่างไร รีบตอบทันที “อยากมีชีวิตอยู่!”

ฉินเฟิงไม่พูดอ้อมค้อม กล่าวตรง ๆ ว่า “ไปนำตัวผู้ที่เกี่ยวข้องกับคดีทั้งหมดมาที่ศาลว่าการอำเภอในเมื่อพวกเจ้าข้าราชการพวกนี้รู้แต่จะสมรู้ร่วมคิดกับคณบดีท้องถิ่นไม่รู้จักแก้ความเดือดร้อนให้ประชาชน ข้าจะจัดการคดีนี้แทนพวกเจ้าเอง”

ภายใต้การนำของฉินเฟิงกองทหารม้าทมิฬผ่านประตูเมืองมุ่งหน้าไปยังศาลว่าการอำเภอ

ซุนอี้คุกเข่าอยู่บนพื้น มองเงาร่างของฉินเฟิงจนหายลับไปที่ประตูเมือง จึงได้สติคืนมาจากความหวาดกลัว

เขาหันไปมองทหารอารักขาที่ตกตะลึงเช่นกัน แล้วตะโกนสุดเสียงว่า “ยังยืนงงอะไรกันอยู่? ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือ!”

“รีบไปนำตัวผู้ที่เกี่ยวข้องกับคดีทั้งหมดมาที่ศาลว่าการอำเภอ!”

“ไม่ว่าจะเป็นผู้ใด! ไม่แบ่งชนชั้นสูงต่ำ!”

เหล่าทหารอารักขาเพิ่งจะตื่นจากภวังค์ พากันวิ่งเข้าไปในเมือง

ซุนอี้มองหลิวอวิ๋นชิว กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก รีบประคองหลิวอวิ๋นชิวขึ้นมา พูดอย่างกังวลว่า “เด็กน้อย เมื่อไปถึงที่ว่าการ เจ้าของหนี้ย่อมมีตัวตน เจ้าต้องแยกแยะให้ชัดเจนว่าใครคือศัตรูของเจ้า”

“แม้พวกข้าจะเป็นขุนนาง แต่ก็ต้องทำตามคำสั่ง…”

“ชีวิตของข้าตอนนี้อยู่ในกำมือของเจ้าแล้ว”

สำหรับชาวบ้านธรรมดาแล้ว แม้แต่เพียงทหารยามต่ำต้อยก็สามารถตัดสินชีวิตและความตายของพวกเขาได้ ดังนั้นหัวหน้าหน่วยที่อยู่ตรงหน้านี้จึงเปรียบเสมือน ‘สวรรค์’

แต่ในเวลานี้ หัวหน้าหน่วยแห่งอำเภอหมิงที่สง่างาม กลับต้องมาระมัดระวังตัวต่อหน้าหลิวอวิ๋นชิว พูดจาอ่อนโยน ราวกับเป็นคนละคน

หากไม่ได้ประสบด้วยตนเอง หลิวอวิ๋นชิวคงไม่กล้าเชื่อว่าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง

นึกย้อนถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น หลิวอวิ๋นชิวในที่สุดก็ตระหนักได้ว่า ท่านขุนนางผู้ยุติธรรมที่สามารถตัดสินความให้ประชาชนได้นั้น ในที่สุดก็มาถึงอำเภอหมิงแล้ว

ในตอนนั้นเอง เสียงตะโกนของลุงป้าน้าอาในหมู่บ้านก็ดังขึ้นข้างกาย

“ชิวเอ๋อร์ รีบมาดูพี่สาวเจ้าเร็ว”

เมื่อได้ยินดังนั้น ร่างของหลิวอวิ๋นชิวก็เกร็งขึ้นทันที นางรีบวิ่งไปที่ข้างกายพี่สาวหลิวอวิ๋นชุน

บาดแผลบนร่างของหลิวอวิ๋นชุนได้รับการพันแผลจากหมอทหารแล้ว แม้หลิวอวิ๋นชุนจะยังอ่อนแรงอยู่ แต่อย่างน้อยก็รักษาชีวิตเอาไว้ได้

หลิวอวิ๋นชุนที่เพิ่งฟื้นจากการหมดสติ มองน้องสาวด้วยสีหน้างุนงง

“ชิวเอ๋อร์ เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่? ทหารยามไม่ได้ทำร้ายเจ้าอีกแล้วใช่หรือไม่?”

เมื่อเห็นสภาพพี่สาวที่อ่อนระโหยโรยแรง หลิวอวิ๋นชิวก็ร้องไห้จนน้ำตานองหน้า

“พี่สาว พวกเรารอดแล้ว ท่านโหวฉินมาช่วยพวกเราแล้ว”

หลิวอวิ๋นชุนมีแต่ความงุนงงในดวงตา ในฐานะที่เป็นเพียงสามัญชนธรรมดา นางไม่เคยได้ยินชื่อ ‘ท่านโหวฉิน’ มาก่อนเลย

นางคิดว่าหลิวอวิ๋นชิวคงตกใจจนเสียสติไป จึงปลอบเบา ๆ ว่า “ชิวเอ๋อร์ ถือโอกาสตอนที่ทหารยามไม่ทันสังเกต เจ้ารีบหนีไปเถิด มีเรื่องอะไรให้พี่สาวรับผิดชอบเอง”

หลิวอวิ๋นชิวร้องไห้หนักกว่าเดิม นางกอดหลิวอวิ๋นชุนไว้แน่น สะอื้นพลางพูดว่า “พี่สาว เป็นเรื่องจริง ท่านโหวฉินมาช่วยเหลือพวกเราแล้ว”

“ท่านคือโหวอันดับหนึ่งใต้หล้า เป็นผู้ที่มีอำนาจมากที่สุดในต้าเหลียง”

“เมื่อมีท่านโหวฉินอยู่ จะไม่มีใครกล้ารังแกพวกเราอีกแล้ว”

ชาวบ้านหลิวที่อยู่ข้าง ๆ ต่างพากันอธิบายเสริม

“ชุนเอ๋อร์ ทุกอย่างที่น้องสาวเจ้าพูดล้วนเป็นความจริง ท่านโหวฉินคือใต้เท้าจากเมืองหลวงท่านตัดสินใจที่จะช่วยพวกเราแก้แค้นแล้ว”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน