บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1105

บทที่ 1105 แสงจันทร์ส่องอำเภอหมิง

เสียงโห่ร้องของชาวบ้านดังก้องไปทั่วทั้งอำเภอหมิง

แต่คดีในอำเภอหมิงยังไม่จบลงง่าย ๆ

ฉินเฟิงเรียกหม่าฟางหยวนมาต่อหน้าชาวบ้าน พูดอย่างจริงจังว่า “ท่านนายอำเภอหม่า อย่าคิดว่าเจ้าถูกตระกูลหวังข่มขู่ ข้าก็จะปล่อยเจ้าไป”

“แม้เจ้าจะไม่ได้ลงมือทำชั่วเอง แต่ความผิดฐานเป็นสมุนคนชั่ว ไม่ว่าอย่างไรก็ล้างไม่ออก”

“แต่หากข้าจะฆ่าเจ้า หรือทำให้เจ้าพิการไป ถึงราชสำนักจะส่งนายอำเภอคนใหม่มา ก็คงไม่คุ้นเคยกับที่นี่ เกรงว่าจะยิ่งยุ่งเหยิงไปกันใหญ่”

“อย่างน้อยเจ้าไอ้แก่นี่ก็รู้จักสภาพอำเภอหมิงดี และเคยช่วยส่งเสริมชาหินในที่นี่ ก็นับว่าได้ทำประโยชน์อยู่บ้าง”

“ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็นนายอำเภอต่อไป จงพยายามทำประโยชน์ให้ชาวบ้าน ชดเชยความผิดที่เจ้าเคยทำไว้”

“ตั้งแต่นี้ไป ข้าจะส่งคนมาสืบที่อำเภอหมิงทุกปี หากรู้ว่าเจ้ากลับไปทำตัวเหมือนเดิม เอาเปรียบชาวบ้าน ข้าจะไม่พูดพร่ำทำเพลงอีก จะเอาชีวิตเจ้าทันที!”

หม่าฟางหยวนคุกเข่าลงกับพื้น น้ำตาไหลพราก

ร่างกายเขาสั่นเทาอย่างรุนแรง สายตาที่มองไปยังฉินเฟิงไม่มีความเป็นศัตรูแม้แต่น้อย กลับมีแต่ความซาบซึ้งใจ

“ท่านโหวไม่เพียงเป็นเทพผู้ยุติธรรมของชาวบ้าน แต่ยังเป็นที่พึ่งของพวกขุนนางด้วย”

“ข้าก็ไม่มีวันยอมศิโรราบต่อตระกูลหวังแน่”

“แต่ว่าเมื่อท่านโหวได้จัดการตระกูลหวังไปแล้ว ข้าน้อยก็จะไม่พูดถึงอีก”

“ขอท่านโหววางใจ ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังอย่างแน่นอน ข้าจะตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่ เพื่อประโยชน์ของประชาชน”

พูดจบ หม่าฟางหยวนก็คำนับฉินเฟิงอย่างนอบน้อมอีกครั้ง

หากฉินเฟิงมาถึงอำเภอหมิงแล้วเพียงแค่สังหารคนไปทั่ว อาจจะทำให้ชาวบ้านสะใจ แต่ผลที่ตามมาคืออำเภอหมิงจะยิ่งวุ่นวายกว่าเดิม

เพื่อประชาชน ฉินเฟิงจึงใช้การสังหารเพื่อยุติการสังหาร หม่าฟางหยวนย่อมเคารพนับถืออย่างสุดหัวใจ

ฉินเฟิงไม่สนใจคำขอบคุณของหม่าฟางหยวน พูดตรง ๆ ว่า “เจ้าหน้าที่ที่ถูกจับกุมทั้งหมด ให้ลงโทษตามกฎหมายต้าเหลียงส่วนระยะเวลาจำคุกนั้น เจ้าเป็นผู้ตัดสินเอง”

“ส่วนเจ้าหน้าที่ที่เหลือ ให้ไล่ออกทั้งหมด”

พูดถึงตรงนี้ ฉินเฟิงก็ส่งสัญญาณให้จ้าวอวี้หลง เขาจึงหยิบตั๋วเงินห้าร้อยตำลึงวางบนโต๊ะ

ฉินเฟิงเอ่ยเสียงทุ้มว่า “ตั๋วเงินห้าร้อยตำลึงนี้ ข้าให้เจ้าเป็นเงินช่วยเหลือ ใช้สำหรับจ้างคนใหม่”

“มีเงินในมือ จึงจะไม่ถูกผู้อื่นควบคุม”

“หากภายหลังขาดเงิน เจ้าก็เขียนจดหมายขอไปที่เมืองหลวงหากเมืองหลวงไม่ตอบ ก็ให้เขียนจดหมายถึงเจ้าเมืองอำเภอเป่ยซีหลินฉวีฉี”

“ตราบใดที่เป็นค่าใช้จ่ายที่สมเหตุสมผล หลินฉวีฉีย่อมช่วยเหลือเจ้าอย่างแน่นอน”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หากไม่ติดว่าเป็นขุนนาง หม่าฟางหยวนคงอยากจะคุกเข่าคำนับฉินเฟิงหลายครั้งเพื่อแสดงความขอบคุณ

เจ้าหน้าที่ท้องถิ่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งนายอำเภอมาฟางหยวนผู้นี้ ที่ต้องร่วมมือกับตระกูลใหญ่ในท้องถิ่น สาเหตุที่แท้จริงก็เพราะขาดแคลนเงินมิใช่หรือ

แม้ว่ามาฟางหยวนจะมีความทะเยอทะยานเพียงใด เมื่อเผชิญกับสภาพที่ยากจนข้นแค้น สุดท้ายก็ต้องยอมจำนนต่อชะตากรรม

มิใช่ว่าราชสำนักไม่ให้เงิน แต่เป็นเพราะเงินที่ให้มานั้นไม่เพียงพอ หรือล่าช้าเกินไป

บัดนี้เมื่อมีฉินเฟิงเป็นที่พึ่ง มาฟางหยวนก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ เขาสาบานว่าจะปกครองอำเภอหมิงให้กลับมาดีดังเดิม

ฉินเฟิงลุกขึ้นยืนทันที มองไปยังผู้คนที่อยู่ตรงหน้า แล้วเอ่ยเสียงทุ้มว่า “ทุกคนจงฟังข้าให้ดี!”

“นายอำเภอจ้างเจ้าหน้าที่มาเพื่อปกครองอำเภอหมิง และช่วยเหลืองาน มิใช่เพื่อให้พวกเจ้าใช้เป็นที่พึ่งในการกดขี่ชาวบ้าน”

“มนุษย์นั้นมีสันดานชั่วร้าย ตอนนี้พวกเจ้าอาจจะเกลียดชังเจ้าหน้าที่ แต่เมื่อใดที่พวกเจ้าได้เป็นเจ้าหน้าที่ ก็ต้องเดินตามรอยเก่าอย่างแน่นอน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน