บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1106

บทที่ 1106 ผู้มีพระคุณมาแล้ว

หลิวอวิ๋นเซียยืนอยู่กับที่ กำมือแน่น สายตาซับซ้อน แม้จะหวังว่าคำพูดของหม่าฟางหยวนจะเป็นความจริง แต่เหตุผลกลับบอกนางว่า ตระกูลหวังจะล่มสลายได้ก็ต่อเมื่อพระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกเท่านั้น

ทั้งอำเภอหมิง ใครบ้างไม่รู้ว่าตระกูลหวังมีเจ้าเมืองคอยหนุนหลัง?

ตระกูลหวังครอบครองอำเภอหมิงมานานหลายปี ใครจะรู้ว่าพวกเขากอบโกยภาษีจากประชาชนไปมากเท่าไหร่?

คาดว่าทรัพย์สินของตระกูลหวังเพียงตระกูลเดียว อาจเทียบเท่าครึ่งอำเภอหมิงเลยทีเดียว!

อย่างน้อยหลิวอวิ๋นเซียก็คิดไม่ออกว่า ในโลกนี้นอกจากฮ่องเต้แล้ว จะมีใครสามารถลงโทษตระกูลหวังได้

แต่เพื่อพี่สาว หลิวอวิ๋นเซียก็ไม่มีทางเลือก ระหว่างทางกลับมา นางได้ยินเจ้าหน้าที่พูดว่าพี่สาวคนโตของนางเกือบถูกตีจนตาย…

แม้หลิวอวิ๋นเซียจะรู้สึกเจ็บปวดใจ แต่ทั้งหมดนี้ก็เกิดขึ้นเพราะนาง นางจะปล่อยให้พี่สาวต้องทนทุกข์แทนนางได้อย่างไร?

ถึงแม้จะต้องตายนางก็ยอม

หลิวอวิ๋นเซียสูดหายใจลึก รวบรวมความกล้าเดินตามหม่าฟางหยวนเข้าไปในศาลว่าการอำเภอเดิมทีคิดว่าทันทีที่ก้าวเข้าศาลว่าการอำเภอจะถูกเจ้าหน้าที่กรูเข้ามาจับกดลงพื้น แล้วทำร้ายร่างกาย

แต่ผลลัพธ์กลับเกินความคาดหมายของหลิวอวิ๋นเซีย ศาลว่าการอำเภอดูเงียบสงบมาก มีเจ้าหน้าที่เพียงไม่กี่คนยืนอยู่ข้างใน และเจ้าหน้าที่เหล่านี้ดูไม่ค่อยคุ้นเคย ราวกับเป็นคนใหม่ที่เพิ่งมาทำงานที่ศาลว่าการอำเภอ

“แปลกจัง พวกเจ้าหน้าที่หน้าโหดพวกนั้นหายไปไหนกันหมด?”

ได้ยินหลิวอวิ๋นเซียพึมพำ หม่าฟางหยวนจึงอธิบายอย่างอ่อนโยน “พวกสมุนของตระกูลหวังที่เคยอยู่ที่นี่ ไม่ก็ถูกฆ่าตาย ไม่ก็ถูกจับขัง เจ้าหน้าที่ที่เหลืออยู่ตอนนี้ล้วนเป็นคนดี”

หลิวอวิ๋นเซียยังคงไม่กล้าเชื่อ เพราะทุกสิ่งที่หม่าฟางหยวนพูดมานั้นช่างเหลือเชื่อเกินไป

นางไม่สนใจความผิดปกติในศาลว่าการอำเภออีกต่อไป รีบถามทันที “พี่สาวและน้องสาวของข้าอยู่ที่ใด”

หม่าฟางหยวนชี้ไปที่ห้องรับรองด้านข้างของศาลว่าการอำเภอ “เจ้าเข้าไปดูเองก็แล้วกัน”

หลิวอวิ๋นเซียก้าวเท้าอันหนักอึ้งเดินไปทีละก้าว ๆ แม้ระยะทางจะสั้น แต่นางก็จินตนาการถึงความเป็นไปได้มากมาย และทั้งหมดล้วนเป็นด้านลบ

เช่น พอเข้าไปแล้วอาจถูกชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งจับกดลง

หรืออาจเห็นศพของพี่น้อง หรือแม้กระทั่งภาพที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้น เช่นพ่อลูกตระกูลหวังนั่งรออยู่ข้างใน

เมื่อมาถึงหน้าประตู หลิวอวิ๋นเซียสูดหายใจลึกหลายครั้ง ค่อย ๆ ผลักประตูเปิด

เมื่อเห็นภาพตรงหน้า ความรู้สึกหดหู่ของหลิวอวิ๋นเซียพลันสว่างสดใส ดวงตาที่เคยสิ้นหวังเปล่งประกายสดใสอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ในห้องรับรองมีเพียงสองคน คือพี่สาวและน้องสาวของนาง

แม้ว่าหลิวอวิ๋นชุนจะดูน่าสงสาร มีผ้าพันแผลพันอยู่หลายที่ และหลายจุดยังมีเลือดซึมออกมา แต่ก็เห็นได้ว่าบาดแผลบนร่างของหลิวอวิ๋นชุนได้รับการรักษาอย่างละเอียดถี่ถ้วน

ส่วนหลิวอวิ๋นชิวที่เฝ้าอยู่ข้างพี่สาวนั้นไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย สีหน้าไม่มีแม้แต่ความหวาดกลัว กลับดูร่าเริงมีชีวิตชีวา

นี่ไม่ใช่ท่าทีของคนที่ถูกข่มขู่แน่นอน

หลิวอวิ๋นเซียในที่สุดก็เชื่อคำพูดของหม่าฟางหยวน นางดีใจจนต้องเอามือปิดปาก ดวงตาพลันชื้นด้วยน้ำตา

หลิวอวิ๋นชุนและหลิวอวิ๋นชิวมองดูหลิวอวิ๋นเซียที่ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าด้วยความดีใจยิ่ง

หลิวอวิ๋นชุนพยายามจะลุกขึ้น แต่น่าเสียดายที่บาดแผลบนร่างกายของนางมีมากเหลือเกิน แม้จะได้รับการรักษาอย่างละเอียดแล้ว แต่หากไม่พักฟื้นสักหลายเดือน ก็คงไม่มีทางฟื้นกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้

“น้องรอง เจ้ามาเสียที!”

หลิวอวิ๋นชิวที่อยู่ข้าง ๆ วิ่งเข้ามากอดหลิวอวิ๋นเซียด้วยความดีใจสุด ๆ “พี่รอง ข้าดีใจจริง ๆ ที่เจ้าปลอดภัย”

หลิวอวิ๋นชิวตื้นตันจนน้ำตาไหล หลิวอวิ๋นเซียก็ไม่ต่างกัน นางกอดน้องสาวที่เคยพึ่งพาอาศัยกันมาแน่น พลางลูบศีรษะน้องเบา ๆ

“เสี่ยวชิว เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน