บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1136

บทที่ 1136 เกลียดแต่ไม่ได้ชัง

ฉินเฟิงมีความอดทนมากพอแล้ว หากน้ำแข็งแข็งแรงพอ ฉินเฟิงก็คงไม่ห้ามฉีหยางจวิ้นจู่

เพื่อหลีกเลี่ยงอันตราย ฉินเฟิงไม่สนใจการดิ้นรนของฉีหยางจวิ้นจู่ลากนางกลับเข้าฝั่งโดยตรง

ฉีหยางจวิ้นจู่ไม่ยอมจำนน มือข้างหนึ่งถูกฉินเฟิงจับไว้ ส่วนมืออีกข้างพยายามงัดนิ้วมือของฉินเฟิงออก

น่าเสียดายที่ฉินเฟิงแข็งแรงเกินไป

ไม่ว่าฉีหยางจวิ้นจู่จะดิ้นรนอย่างไรก็ไร้ประโยชน์

ฉีหยางจวิ้นจู่ได้แต่ลากเท้าทั้งสองข้าง หวังจะใช้น้ำหนักตัวหยุดฉินเฟิงแต่กลับถูกลากไถลไป ทิ้งรอยลากยาวสองทางบนพื้นน้ำแข็งที่ปกคลุมด้วยหิมะ

จนกระทั่งลากฉีหยางจวิ้นจู่มาถึงริมฝั่ง ฉินเฟิงจึงปล่อยมือ

ฉีหยางจวิ้นจู่ทรุดตัวลงนั่งที่ริมฝั่ง เงยหน้ามองฉินเฟิงด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน น้ำตาเอ่อคลอที่หางตา

“เจ้าคิดว่าตอนนี้เจ้าเป็นฉินอ๋องผู้สูงส่ง จะทำอะไรตามใจกับใครก็ได้หรือ?”

เผชิญหน้ากับคำถามของฉีหยางจวิ้นจู่ ฉินเฟิงตอบอย่างเรียบเฉย “เมื่อก่อนฉีหยางจวิ้นจู่ไม่เคยเป็นเช่นนี้ ตอนนี้กลายเป็นเช่นนี้ไป ไม่รู้สึกว่าทำให้วงศ์ตระกูลขายหน้าหรือ?”

พอได้ยินคำพูดนี้ ฉีหยางจวิ้นจู่ถึงกับชะงักงัน

ฉินเฟิงรู้ว่าคำพูดของตน อาจจะรุนแรงเกินไปสำหรับสตรีนาง

แต่เพื่อปลุกฉีหยางจวิ้นจู่ให้ตื่นและไม่ให้นางจมดิ่งลงไปอีก ฉินเฟิงจึงพูดตรง ๆ

“เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้หรือว่าในใจเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่?”

“แต่ชีวิตคนเรามีขึ้นมีลงเป็นธรรมดา หากเจ้ายังคงติดอยู่กับความได้เสียในอดีต แล้วเจ้าจะเผชิญหน้ากับชีวิตในอนาคตได้อย่างไร?”

“ตำแหน่งและสถานะของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ในวันนี้ ล้วนได้มาจากความพยายามของนางเอง”

“หากเป็นเจ้า เจ้าคิดว่าเจ้าจะทนได้เหมือนเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์จนถึงตอนนี้หรือไม่?”

เมื่อเผชิญกับคำถามของฉินเฟิงฉีหยางจวิ้นจู่ไม่ได้ตอบ แต่จมอยู่ในความเงียบ

ในความคิดของนาง อดนึกถึงความยากลำบากที่เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ต้องเผชิญมาไม่ได้

แม้แต่ในช่วงที่ฉินเฟิงและฮ่องเต้ต้าเหลียงขัดแย้งกันอย่างรุนแรงเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็ไม่เคยทอดทิ้งฉินเฟิงยังคงยืนหยัดเคียงข้างฉินเฟิงอย่างมั่นคง

และก็เพราะความไว้วางใจอย่างสมบูรณ์นี้เอง ที่ทำให้เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ได้รับเกียรติยศและความสุขในปัจจุบัน

เมื่อลองคิดดู ฉีหยางจวิ้นจู่รู้ดีว่าหากตนเองอยู่ในตำแหน่งของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์นางคงไม่มีทางเข้มแข็งได้เหมือนเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์อย่างแน่นอน

แม้ฉีหยางจวิ้นจู่จะไม่ยอมรับ แต่ก็ต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่ว่า นอกจากชาติกำเนิดที่ดีแล้ว นางก็ไม่อาจเทียบกับเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ได้เลย

นางไม่ได้เก่งกาจอะไรเลย

เมื่อยอมรับความจริง ฉีหยางจวิ้นจู่กอดเข่าตัวเอง ซุกหน้าระหว่างเข่า แล้วร้องไห้อย่างเงียบ ๆ

ความภาคภูมิใจที่ติดตัวมาแต่กำเนิดถูกทำลายจนแหลกละเอียดในชั่วขณะนี้

ฉินเฟิงไม่ได้ต้องการทำร้ายฉีหยางจวิ้นจู่แม้หญิงสาวผู้นี้จะมักขัดแย้งกับฉินเฟิงอยู่บ่อยครั้ง และไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่เยาะเย้ยถากถางหรือแม้กระทั่งดูหมิ่นฉินเฟิงจากความเหนือกว่า

แต่แท้จริงแล้ว ฉีหยางจวิ้นจู่ไม่ใช่คนเลวร้าย

มิเช่นนั้น ด้วยสถานะและตำแหน่งของนาง ย่อมมีโอกาสมากมายที่จะแอบวางแผนเล่นงานฉินเฟิง

แต่ฉีหยางจวิ้นจู่ไม่เคยทำเช่นนั้น นางเพียงแค่ยืนมองการต่อสู้ทั้งเปิดเผยและลับ ๆ ระหว่างฉินเฟิง หลินเวินหว่านและฮองเฮาหนานกงในฐานะผู้สังเกตการณ์เท่านั้น

ส่วนเรื่องของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็ไม่เคยทำร้ายแม้แต่น้อย

ด้วยเหตุนี้เองฉินเฟิงจึงยอมให้เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ปกป้องฉีหยางจวิ้นจู่และองค์หญิงใหญ่ และยอมมาที่ริมทะเลสาบพร้อมกับฉีหยางจวิ้นจู่

บนผืนแผ่นดินแห่งเมืองหลวงนี้ การจะได้สหายแท้สักคนช่างยากเย็นนัก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน