บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 114

บทที่ 114 น้องเจ็ด

หลินฉวีฉีกำลังนั่งอยู่ที่มุมห้อง สายตาเขามองดูบิดากับบุตรชายที่กระโดดขึ้นลงวิ่งไล่จับกันด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน จะจากไปก็ไม่ได้ แต่จะรั้งอยู่ต่อก็ไม่ควร

เมื่อเห็นว่าฉินเฟิงไม่ยอมออกมาจากใต้โต๊ะ ฉินเทียนหู่ก็ไม่สนใจอีก เขาหันกลับมายกมือคารวะหลินฉวีฉี “ทำให้คุณชายหลินขบขันแล้ว”

ไม่ว่าอย่างไรหลินฉวีฉีก็เป็นถึงบัณฑิตขงจื๊อที่มีชื่อเสียงจากเจียงหนาน ประกอบกับการที่ได้พบกันในราชสำนักวันนี้ ฉินเทียนหู่จึงจำเขาได้

ยิ่งไปกว่านั้น ฉินเทียนหู่ยังรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง ที่ฉินเฟิงมีความสัมพันธ์อันดีกับหลินฉวีฉี เพราะท้ายที่สุดแล้วคนใกล้ชาดติดสีแดง คนใกล้หมึกติดสีดำ*[1]

ตราบใดที่ลูกชายของเขาไม่ทำให้อีกฝ่ายเสียผู้เสียคน ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี…

หลินฉวีฉีรีบคำนับกลับ ฝืนยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน “บิดาสั่งสอนบุตรเป็นเรื่องสมควรแล้ว ผู้แซ่หลินจะกล้าตัดสินได้อย่างไร อีกอย่างวันนี้ในสายตาของข้า พี่ฉินเป็นผู้มีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยม ทั้งยังใส่ใจต่อแคว้นต้าเหลียง ชื่อเสียงของเขาในหมู่ชาวบ้านนั้นสูงมาก เห็นแก่นายน้อยฉินที่ได้รับความนิยมอย่างมากในหมู่ราษฎร ใต้เท้าอย่าได้เอาความพี่ฉินเลย”

ฉินเทียนหู่ตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง ได้รับความนิยมอย่างมาก? เจ้าลูกเนรคุณคนนี้น่ะรึ?

ฉินเทียนหู่ยุ่งอยู่กับงานของราชสำนัก หาได้มีเวลาไปทำความเข้าใจจิตใจผู้คน สิ่งเดียวที่เขารู้เกี่ยวกับฉินเฟิงคือชื่อเล่นที่น่าอับอายอย่าง ‘จอมวายร้ายอันดับหนึ่งแห่งเมืองหลวง’

วันนี้หลังได้ยินคำวิจารณ์ที่หลินฉวีฉีมีต่อฉินเฟิง เสนาบดีกรมกลาโหมจึงประหลาดใจอย่างมาก

เมื่อตระหนักว่าฉินเทียนหู่ไม่รู้เรื่องฉินเฟิงมาก่อน หลินฉวีฉีจึงอธิบายอย่างรวดเร็ว “สิ่งที่ข้าพูดไป ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าได้เห็นและได้ยินมา ไม่ได้เข้าข้างพี่ฉินแน่นอน แม้ว่าในแวดวงลูกผู้ดีในเมืองหลวง พี่ฉินจะมีชื่อเสียงฉาวโฉ่ แต่ในหมู่ชาวบ้านทั่วไป เขาเป็นที่รักของทุกคน ไม่ว่าจะเป็นปัญญาชนหรือคนธรรมดา ต่างก็มองว่าพี่ฉินเป็นแบบอย่างของบุตรหลานขุนนางทั้งสิ้น”

“เป็นเช่นนั้นจริงหรือ?”

“จริงแท้แน่นอนขอรับ”

เมื่อฉินเทียนหู่ได้ยินเช่นนี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีความสุข จากนั้นเขาก็รู้สึกผิดเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าสิ่งที่บัณฑิตขงจื๊อผู้นี้พูดจะไม่ใช่เรื่องโกหก

หรือว่าเขายุ่งกับงานราชการตลอดทั้งวันจึงไม่ได้เอาใจใส่เด็กตัวเหม็นคนนี้ เขาเข้มงวดกวดขันมากเกินไปจนไม่ทันได้รู้ตัวว่าเด็กตัวเหม็นนี่เติบโตขึ้นแล้ว?

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ น้ำเสียงของฉินเทียนหู่ก็นุ่มนวลกว่าที่เคย “เห็นแก่คุณชายหลินที่ขอร้องแทนเจ้า คืนนี้บิดาสัญญาว่าจะไม่ทุบตีเจ้าแล้ว”

ไม่ทุบตีแค่คืนนี้? ท่านนี่ใจดีจริงนะ!

ฉินเฟิงคลานออกมาจากใต้โต๊ะอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ ก่อนอื่นเขามองหลินฉวีฉีอย่างขอบคุณ จากนั้นจึงหันกลับมาอย่างรวดเร็ว และคารวะฉินเทียนหู่ “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ลูกขอตัวก่อนนะขอรับ”

ฉินเทียนหู่โบกมือเป็นสัญญาณว่าฉินเฟิงสามารถออกไปได้ แล้วจึงยกมือคารวะหลินฉวีฉี “ต่อไปมีคุณชายหลินคอยดูแล ข้าก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก วันหน้าหากเด็กคนนี้กล้ากระทำการโดยประมาท ท่านจะทุบตีหรือจะดุด่าก็ได้ทั้งสิ้น ข้าอนุญาต”

เอ่อ นี่…

หลินฉวีฉีตกตะลึง พลันรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาทันที

เขาเพิ่งมาถึงเมืองหลวงได้ไม่กี่วัน ไม่เพียงแต่ได้ลงหลักปักฐานในต่างถิ่นเท่านั้น แต่ยังได้รับความชื่นชมจากเสนาบดีกรมกลาโหมและบุตรชายอีกด้วย นี่มันเหมือนฝันเลย

หลินฉวีฉีรู้สึกตื่นเต้นและขอบคุณ จึงรีบคารวะตอบ “ใต้เท้าชื่นชมเกินไปแล้ว ผู้แซ่หลินจะพยายามอย่างเต็มที่”

เมื่อเห็นทั้งสองคนเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ฉินเฟิงที่อยู่ข้าง ๆ ก็ได้แต่บ่นในใจ

ไม่ใช่สิ…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน