บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1173

บทที่ 1173 พิจารณาเหนือกลยุทธ์

เมื่อบ้านเมืองรุ่งเรืองประชาชนก็ทุกข์ยาก เมื่อบ้านเมืองล่มสลาย ประชาชนก็ทุกข์ยาก

สิ่งที่ฉินเฟิงไม่อยากเห็นที่สุดคือสงครามใหญ่ทางใต้ที่ทำให้แผ่นดินแตกสลาย ประชาชนไร้ที่พึ่ง ต้องใช้เวลานานนับสิบปีหรือหลายชั่วอายุคนกว่าจะเยียวยาบาดแผลได้

หากเป็นเช่นนั้นจริง สงครามทางใต้ครั้งนี้จะมีความจำเป็นใดที่ต้องรบต่อไป?

การทำอย่างไรให้สูญเสียน้อยที่สุดและยึดครองดินแดนทางใต้ได้ต่างหากคือสิ่งที่ฉินเฟิงต้องคำนึงถึง

วันนี้เขาแอบหาเวลาว่างออกมาสำรวจความเป็นอยู่ของประชาชนเพื่อวางแผนสำหรับอนาคต หากได้รับการสนับสนุนจากประชาชนทางใต้ สงครามครั้งนี้ก็จะมีความได้เปรียบด้านมนุษยธรรม

อากาศกำลังจะอุ่นขึ้น ทั้งสองฝ่ายต่างมีความพร้อมด้านจังหวะเวลา

ส่วนความได้เปรียบด้านสภาพแวดล้อมนั้น ชัดเจนว่าทหารทางใต้ที่เติบโตมาในถิ่นนี้มีความได้เปรียบมากกว่า

ดังนั้นฉินเฟิงจึงต้องเริ่มจากด้านมนุษยธรรมเท่านั้น

ไม่นานนักหมู่บ้านแบบฉบับเจียงหนานก็ปรากฏแก่สายตา

หมู่บ้านนี้ตั้งอยู่เชิงเขาซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางต้นไม้ โชคดีที่เป็นต้นฤดูใบไม้ผลิ ต้นไม้ยังไม่ทันแตกใบอ่อน

หากเป็นกลางฤดูร้อน เมื่อกิ่งก้านสาขาแผ่ขยายเต็มที่ ฉินเฟิงคงสังเกตเห็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ไม่โดดเด่นแห่งนี้ได้ยาก

เมื่อเข้าใกล้ ทั้งหมู่บ้านเงียบสงัดอย่างน่าประหลาด

ในตอนนั้นเองทหารสอดแนมที่ติดตามมาก็กลับมารายงาน

“ท่านอ๋อง หมู่บ้านเบื้องหน้าว่างเปล่า ไม่พบชาวบ้านแม้แต่คนเดียว คงเป็นหมู่บ้านร้างแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นฉินเฟิงก็ไม่ได้แปลกใจแต่อย่างใด ยังคงควบม้าตรงไปยังหมู่บ้านต่อไป

จ้าวเจิ้นไห่อดรู้สึกสงสัยไม่ได้

“ชาวบ้านแถบนี้คงรู้ว่าเมืองกูซูกำลังทำศึกจึงหนีภัยไปแล้ว พวกเราไปหมู่บ้านถัดไปดีกว่าหรือไม่?”

ฉินเฟิงยิ้มพลางส่ายหน้า มองไปยังภูเขาสูงใหญ่ด้านหลังหมู่บ้าน

“เจียงหนานมีฝนชุก ในภูเขามีถ้ำมากมายอีกทั้งยังเป็นถ้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นเสียด้วย”

“จุดนี้แตกต่างจากทางเหนือของพวกเรามาก”

“และหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้มีบ้านเรือนถึงสามสิบกว่าหลัง ทั้งยังมีบ้านที่สร้างด้วยหินและไม้อีกไม่น้อย แม้จะดูเรียบง่าย แต่ในบรรดาบ้านเรือนของสามัญชนแล้ว ถือว่าเป็นบ้านที่ดีทีเดียว”

“พวกเราขี่ม้ามา ย่อมปิดบังร่องรอยได้ยาก ชาวบ้านคงได้ยินข่าวลมแล้วหนีขึ้นไปหลบภัยบนภูเขากันหมด”

เห็นฉินเฟิงมั่นใจเช่นนั้น จ้าวเจิ้นไห่จึงไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่ตามหลังฉินเฟิงเข้าไปในหมู่บ้าน

พอเข้ามาถึงปากทางหมู่บ้าน หลิ่วหมิงที่อยู่ข้าง ๆ ก็อดหัวเราะเบา ๆ ไม่ได้

“สมแล้วที่เป็นท่านอ๋อง พูดถูกต้องเสียยิ่งกว่าถูก”

“ชาวบ้านในหมู่บ้านนี้คงเพิ่งจะจากไปไม่นาน”

จ้าวเจินไห่งุนงงสงสัย “ท่านรู้ได้อย่างไร?”

หลิ่วหมิงชี้ไปที่ถนนในหมู่บ้าน “สองข้างทางมีหญ้ารกเต็มไปหมด แต่บนถนนกลับสะอาดเกลี้ยงเกลา ไม่เหมือนสภาพที่ถูกทิ้งร้างมานาน”

“หมู่บ้านเช่นนี้หากปราศจากผู้คนอาศัยเพียงไม่กี่วันหญ้าก็จะขึ้นปกคลุม สัตว์ป่าจากภูเขาก็จะเข้ามาอาศัยในหมู่บ้าน ยึดครองรังนกกระจอก”

เมื่อได้ยินดังนั้นจ้าวเจินไห่จึงมองสำรวจหมู่บ้านอีกครั้ง และพบว่าหมู่บ้านนั้นสะอาดสะอ้านจริง ๆ ไม่มีร่องรอยของการถูกทิ้งร้างแต่อย่างใด

แต่เมื่อเขามองไปยังภูเขาสูงใหญ่ด้านหลังหมู่บ้าน ก็ถอนหายใจออกมา

“ถึงแม้พวกเขาจะหลบซ่อนตัว พวกเราก็ไม่มีวิธีจะทำอะไรได้”

“ภูเขาใหญ่ขนาดนี้ ถ้ำที่หลบภัยต้องซ่อนอยู่ลึกลับมาก พวกเราแค่ไม่กี่คน จะค้นหาอย่างไรไหว?”

หลิ่วหมิงยิ้มแต่ไม่พูดอะไร มองไปที่ฉินเฟิงสายตาของเขาดูเหมือนจะบอกว่า เมื่อฉินเฟิงมาถึงหมู่บ้านแล้ว ย่อมต้องมีแผนการอยู่ในใจ

และแล้ว!

ฉินเฟิงลงจากหลังม้าทันที แต่ไม่ได้เข้าไปในบ้านหลังใดเลย กลับนั่งลงบนก้อนหินใหญ่กลางหมู่บ้าน

“ห้ามผู้ใดบุกรุกเข้าบ้านชาวบ้านโดยพลการ”

“รอดูต่อไปเถอะ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน