บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1174

บทที่ 1174 คนผู้นี้แตกต่างจากคนอื่น

ก่อนหน้านี้ผู้ใหญ่บ้านคาดเดาว่า กลุ่มคนเหล่านี้น่าจะเป็นพ่อค้าที่เดินทางผ่านมาเก้าในสิบส่วน

เพราะมีคนจำนวนมาก อีกทั้งยังจูงม้ามาด้วย และที่สำคัญที่สุดคือ พวกเขาไม่ได้สนใจหมูอ้วนสามตัวนั้นเท่าไรนัก

แต่พอเดินเข้ามาใกล้ เห็นว่าอีกฝ่ายสวมชุดเกราะและถืออาวุธ ก็คิดในใจว่าแย่แล้ว นี่มันเข้าตามแผนเลยหรือไร

ผู้ใหญ่บ้านรู้ว่าตนเองหนีไม่พ้น ได้แต่ฝืนยิ้มทั้งที่ใจไม่อยากยิ้ม

“ท่านทหาร ในหมู่บ้านนี้เหลือเพียงข้าคนเดียวแล้ว”

“ไม่ทราบว่าพวกท่านมาที่หมู่บ้านนี้ด้วยธุระอันใด”

ฉินเฟิงอดหัวเราะเบา ๆ ไม่ได้เมื่อเห็นท่าทางระแวดระวังของผู้ใหญ่บ้าน เขาโบกมือให้สัญญาณว่าไม่ต้องตื่นตระหนก

“ท่านผู้เฒ่า พวกข้าเป็นกองทัพจากทางเหนือ มาตรวจสอบความเป็นอยู่ของประชาชนโดยเฉพาะ”

จากทางเหนือ?

ผู้ใหญ่บ้านนึกขึ้นได้ทันที สีหน้าซีดเผือดไปในทันใด

“พวก…พวกท่านคือทหารที่ราชสำนักส่งมาปราบปรามดินแดนทางใต้หรือ?”

“สวรรค์เอ๋ย!”

ผู้ใหญ่บ้านคุกเข่าลงพร้อมกับเสียงดังตุ้บ น้ำตาไหลพราก “ข้าน้อยเป็นเพียงคนแก่ที่ใช้ชีวิตอย่างสงบ ไม่เคยมีเรื่องราวใด ๆ กับเมืองกูซูเลย”

“ท่านแม่ทัพท่านต้องพิจารณาให้ดี ๆ ด้วย”

แม่ทัพ?

จ้าวเจิ้นไห่เลิกคิ้วขึ้น “คนที่อยู่ตรงหน้าเจ้านี้ คือฉินอ๋องแห่งแคว้นเหลียงชายแดนเหนือ!”

ฉินอ๋อง?

ผู้ใหญ่บ้านงุนงงสับสน เขาไม่เคยได้ยินเรื่องราวของฉินอ๋องมาก่อน แม้จะเคยได้ยินเรื่องราวของชายแดนเหนืออยู่บ้าง แต่ก็ห่างไกลกันหลายพันลี้

ชายแดนเหนือจะมีความเปลี่ยนแปลงอะไร จะเกี่ยวข้องอะไรกับคนแก่อย่างเขาด้วย?

แต่ว่า…

อีกฝ่ายเป็นถึงอ๋อง และยังมาจากทางเหนืออีก

ผู้ใหญ่บ้านยิ่งรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้น เพราะเขารู้ว่าการยกทัพมาทางใต้ครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ แม้แต่ท่านอ๋องยังเสด็จมา คาดว่าอีกไม่นานไฟสงครามคงจะลุกลามไปทั่วเจียงหนาน

ฉินเฟิงโบกมือลง ส่งสัญญาณให้จ้าวเจิ้นไห่ถอยไป

เขายังคงยิ้มมองผู้ใหญ่บ้าน “ข้าไม่ได้บอกหรือว่า? ไม่ต้องกลัว”

“วันนี้ที่มาที่หมู่บ้านนี้ ก็เพียงแค่ต้องการสำรวจความเป็นอยู่ของประชาชนเท่านั้น”

“ชาวบ้านในหมู่บ้านหลบอยู่บนภูเขากันใช่หรือไม่? ฮ่ะ ๆ ให้พวกเขาลงมาเถิด ข้าขอสาบานว่าจะไม่แตะต้องพวกเขาแม้แต่เส้นผมเดียว”

หัวหน้าหมู่บ้านชราจะกล้ารับปากได้อย่างไร?

กองทัพที่ราชสำนักส่งมาปราบปรามทางใต้ย่อมขาดแคลนเสบียง คงหลีกเลี่ยงไม่พ้นที่จะต้อง “ยึดของในท้องถิ่นมาใช้ชั่วคราว”

น่ากลัวว่าพอเขาเรียกชาวบ้านลงมา พวกเขาก็คงจะถูกจับตัวไปเป็นทหารทันที

“ชาวบ้านหนีภัยไปกันหมดแล้ว ข้าแก่ชราเดินไม่สะดวก จึงยังอยู่ในหมู่บ้าน”

“หากท่านอ๋องมีอะไรจะถาม ข้าน้อยจะตอบทุกอย่างที่รู้ ไม่ปิดบังสิ่งใด”

ฉินเฟิงมองออกแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เข้าใจได้ที่ชาวบ้านธรรมดาจะหวาดกลัวกองทัพราชสำนักราวกับเสือร้าย

อีกอย่าง เป้าหมายของเขาคือการทำความเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างชาวบ้านกับตระกูลใหญ่ทางใต้แค่ได้คำตอบก็พอแล้ว

ฉินเฟิงชี้ไปที่คอกหมูข้าง ๆ

“หมูอ้วนสามตัวนั่น พวกเจ้าเลี้ยงไว้หรือ?”

หัวหน้าหมู่บ้านชราใจหายวาบ ถอนหายใจในใจ กลัวอะไรก็เจออย่างนั้น พวกทหารเหล่านี้จะปล่อยหมูขาวอ้วนสามตัวนั้นไว้ได้อย่างไร?

แต่ขอเพียงรักษาชีวิตชาวบ้านไว้ได้ ถึงหมูขาวสามตัวจะถูกยึดไป ก็คุ้มค่าแล้ว

“ทูล…ทูลท่านอ๋อง หมูสามตัวนี้เป็นหมูที่เลี้ยงไว้ในหมู่บ้านขอรับ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน