บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1176

บทที่ 1176 การเตรียมความพร้อมสำหรับสงคราม

ทุกครอบครัวล้วนมีปัญหาของตนเอง ความยากลำบากที่สุดของชาวบ้านในท้องถิ่นไม่ใช่การขาดแคลนอาหาร แต่เป็นการถูกบังคับให้เป็นสายลับและคนใน

เจียงหนานเป็นเมืองแห่งสายน้ำ ตราบใดที่ไม่มีภัยพิบัติ เจ้าของที่ดินและขุนนางประจำอำเภอไม่ได้รีดไถประชาชนหนักเกินไป ชาวบ้านก็จะไม่อดอยาก

หากสงครามเป็นเพียงการแย่งชิงเมือง ชาวบ้านในท้องถิ่นก็คงไม่หวาดกลัวถึงเพียงนี้

แต่ทว่าทหารจำนวนมากที่ป้องกันเมืองต้องการกรมพลาธิการขนาดใหญ่มากในการดูแล และงานพลาธิการในทุกด้านส่วนใหญ่ต้องได้รับการสนับสนุนจากประชาชน

ตั้งแต่เรื่องเล็ก ๆ อย่างการเดินทางข้ามเขาลุยน้ำเพื่อขนส่งเสบียงและอาหารทหาร ไปจนถึงเรื่องใหญ่อย่างการสอดแนมความเคลื่อนไหวของข้าศึก หรือแม้กระทั่งการซุ่มโจมตีข้าศึก

เมื่อชาวบ้านถูกลากเข้าสู่สงคราม ศัตรูที่ต้องการชัยชนะในสงครามนี้ก็จำเป็นต้องตัดการส่งกำลังบำรุงพลาธิการและหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะลงมือกับชาวบ้านในท้องถิ่น

ไม่ว่าจะเป็นกองทัพท้องถิ่นหรือกองทัพราชสำนักที่ยกทัพลงใต้ ล้วนเป็นดั่งเสือร้ายสำหรับชาวบ้านในท้องถิ่น

ในด้านหนึ่งพวกเขากลัวถูกกองทัพท้องถิ่นเกณฑ์ไปเป็นทหาร อีกด้านหนึ่งก็กลัวถูกกองทัพราชสำนักจับกุมในข้อหาเป็นสายลับ

สถานการณ์อันทุกข์ทรมานที่ถูกบีบคั้นจากทั้งสองด้านเช่นนี้ ทำให้ชาวบ้านไม่มีทางเลือก ได้แต่ทิ้งชีวิตที่สร้างมาครึ่งค่อนชีวิตแล้วหนีภัยสงครามไปทั่ว

เมื่อรู้ถึงความยากลำบากที่ชาวบ้านในท้องถิ่นเผชิญ สีหน้าของฉินเฟิงก็เคร่งขรึมขึ้นเรื่อย ๆ

ช่างเป็นไปตามคำกล่าวเก่าแก่จริง ๆ บ้านเมืองรุ่งเรืองประชาชนก็ทุกข์ บ้านเมืองล่มสลายประชาชนก็ทุกข์ แค่มีสงครามก็ต้องมีวิธีใดวิธีหนึ่งที่ทำให้ประชาชนทุกข์ทรมานแสนสาหัส

ชาวบ้านทางเหนือเผชิญกับปัญหาปากท้อง ส่วนชาวบ้านทางใต้ก็ต้องเผชิญกับภาระการเกณฑ์แรงงานอันหนักหน่วง

ทุกคนต่างมีความทุกข์ของตัวเอง

หากต้องการแก้ไขความทุกข์ยากของประชาชนอย่างถอนรากถอนโคน มีเพียงวิธีเดียวคือการยุติสงคราม

“ท่านผู้เฒ่า ลุกขึ้นเถิด”

เห็นผู้ใหญ่บ้านยังคงคุกเข่าไม่ยอมลุก หลิ่วหมิงจึงส่งสัญญาณด้วยสายตา ทหารติดตามสองนายก็เข้าไปช่วยพยุงผู้ใหญ่บ้านให้ลุกขึ้นจากพื้น

ฉินเฟิงถอนหายใจเมื่อเห็นผู้ใหญ่บ้านที่ยังคงหวาดกลัวและไม่สบายใจ

เพื่อให้ผู้ใหญ่บ้านสบายใจ ฉินเฟิงจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ท่านผู้เฒ่า เรื่องที่ท่านเพิ่งเล่ามานั้น เกิดขึ้นเฉพาะแถวนี้ หรือว่าทั่วทั้งเจียงหนานเป็นเช่นนี้?”

เมื่อเรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว ผู้ใหญ่บ้านย่อมไม่ปิดบังอะไรอีก จึงตอบตามตรงว่า “ข้าน้อยไม่เคยไปที่ไกล ๆ แต่ทุกหมู่บ้านที่ข้าน้อยรู้จัก ล้วนเป็นเช่นนี้ทั้งสิ้น”

ฉินเฟิงพยักหน้า เขาสามารถคาดเดาสถานการณ์โดยรวมของชาวเจียงหนานได้แล้ว

ในเมืองกูซูมีทหารรักษาการณ์ห้าหมื่นนาย กองกำลังรบต้องมีอย่างน้อยเก้าส่วน นั่นหมายความว่าการจะรักษากองทัพใหญ่นี้ให้ดำเนินต่อไปได้ ต้องใช้เจ้าหน้าที่พลาธิการอย่างน้อยสามถึงห้าเท่า

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ประชาชนในรัศมีหลายร้อยลี้รอบเมืองกูซูล้วนเสี่ยงที่จะถูกเกณฑ์ไปเป็นทหาร แม้แต่คนชรา สตรี และเด็ก ก็ต้องเป็นหูเป็นตาให้เมืองกูซู

จะพูดว่าไม่ทำการผลิต ประชาชนเป็นทหารทั้งหมดก็ไม่เกินจริงแต่อย่างใด

ฉินเฟิงอดถอนหายใจไม่ได้ การแอบหาเวลาว่างออกมาสำรวจความเป็นอยู่ของประชาชนครั้งนี้ นับเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุดนับตั้งแต่มาถึงแดนใต้

ชาวบ้านจะต้องเลือกข้างยืนอยู่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง หากพวกเขาไม่สามารถติดต่อกับราชสำนักได้ ก็คงต้องร่วมมือกับกองทัพทางใต้

หากเป็นเช่นนั้น ฉินเฟิงก็มีแนวโน้มสูงที่จะจมดิ่งลงสู่ห้วงมหาสมุทรแห่งสงครามประชาชน

และ…

ฉินเฟิงตระหนักได้อย่างว่องไวว่า จุดสำคัญของสงครามครั้งนี้ไม่ใช่การยึดเมืองได้กี่เมือง หรือการเอาชนะกองทัพศัตรูได้มากเท่าไหร่

แต่เป็นการแย่งชิงการสนับสนุนจากชาวบ้านทางใต้!

ผู้ใดได้รับการสนับสนุนจากชาวบ้านมากกว่า หรือพูดอีกนัยหนึ่งคือ ผู้ใดได้รับใจของชาวใต้ ผู้นั้นก็จะเป็นผู้ชนะในที่สุด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน