บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1178

บทที่ 1178 ความก้าวหน้าของเป่ยซี

องค์หญิงจิ่งฉือและคณะยังคงรับรู้ว่าเป่ยซีเป็นเพียงอำเภอที่มั่งคั่งร่ำรวยเท่านั้น

แม้อำเภอจะร่ำรวยเพียงใด ก็ยังคงเป็นเพียงอำเภอ

แต่ว่า…

อำเภอเป่ยซีได้พลิกความเข้าใจของพวกนางโดยสิ้นเชิง แม้อำเภอเป่ยซีจะมีชื่อเป็นเพียงอำเภอ แต่ความจริงแล้วมีขนาดเทียบเท่ามณฑล

หลังจากการขยายอำเภอหลายครั้ง ขนาดของอำเภอใหญ่โตจนยิ่งใหญ่กว่าเมืองอวี่ซึ่งได้ชื่อว่าเป็น ‘เมืองอันดับหนึ่งในใต้หล้า ของเป่ยตี๋เสียอีก

ยิ่งองค์หญิงจิ่งฉือก้าวเข้าไปในอำเภอ ก็ยิ่งรู้สึกตื่นตะลึง

กำแพงเมืองชั้นนอกสามชั้นของอำเภอเป่ยซีแต่เดิมมีไว้เพื่อการทหารล้วน ๆ แต่เนื่องจากอำเภอเป่ยซีมีประชากรมากเกินไป

แม้แต่กำแพงเมืองก็ถูกดัดแปลงให้เป็นทั้งพื้นที่ทางทหารและที่อยู่อาศัย เหลือเพียงบริเวณกำแพงเท่านั้นที่ยังคงไว้เพื่อการทหาร ส่วนพื้นที่ภายในถูกสร้างเป็นบ้านเรือนเต็มไปหมด

กำแพงชั้นแรกมีพื้นที่กว้างที่สุด มีทุ่งนาขนาดใหญ่และหมู่บ้านกระจายอยู่ทั่วไป

แม้จะเป็นต้นฤดูใบไม้ผลิที่อากาศหนาวเย็น ทุ่งนายังดูรกร้าง แต่แปลกที่มีประชาชนสัญจรไปมาในทุ่งนาอยู่เสมอ

ประชาชนเหล่านี้ บ้างก็ขี่ลา บ้างก็ขับรถม้า แทบไม่มีใครเดินเท้า

องค์หญิงจิ่งฉือตะลึงจนอ้าปากค้าง “นี่หมายความว่า… ประชาชนในอำเภอเป่ยซีร่ำรวยถึงขนาดนี้แล้วหรือ? แม้แต่ชาวนาธรรมดาก็เลี้ยงสัตว์เป็นพาหนะได้?”

นางรีบหันตัววิ่งไปในกลุ่มคน เพื่อตามหานายอำเภอหลินฉวีฉีแห่งอำเภอเป่ยซีที่มารอรับอยู่

“ท่านนายอำเภอหลิน สัตว์เลี้ยงที่ชาวบ้านเหล่านี้เลี้ยงไว้มาจากที่ใดกัน? หรือว่าพวกเขารับจ้างเลี้ยงให้ตระกูลใหญ่?”

เมื่อได้ยินคำถามขององค์หญิงจิ่งฉือหลินฉวีฉีอดไม่ได้ที่จะยิ้มพลางอธิบาย

“สัตว์เลี้ยงเหล่านี้ล้วนเป็นของที่ชาวบ้านซื้อมาเอง”

อะไรนะ?!

องค์หญิงจิ่งฉือแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง แม้แต่เป่ยตี๋ที่เป็นแหล่งผลิตม้า ชาวบ้านธรรมดาก็ไม่มีทางซื้อได้

เป่ยตี๋อาศัยทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ ทำให้ต้นทุนการเลี้ยงม้าต่ำ แม้จะเป็นเช่นนั้น ม้าแต่ละตัวก็ยังมีราคาถึงยี่สิบตำลึง

ชาวบ้านเป่ยตี๋ทั่วไป แต่ละครัวเรือนหนึ่งปีเก็บเงินได้เพียงหนึ่งตำลึงเท่านั้น

พูดอีกอย่างหนึ่งคือ หากต้องการซื้อม้าสักตัว ต้องอดข้าวอดน้ำถึงยี่สิบปี

“ท่านนายอำเภอหลิน ชาวบ้านเหล่านี้ หนึ่งปีสามารถเก็บเงินได้เท่าไร?”

หลินฉวีฉีตอบออกมาทันทีโดยไม่ต้องคิด “ประมาณแปดถึงเก้าตำลึงกระมัง”

คราวนี้ไม่เพียงแต่องค์หญิงจิ่งฉือเท่านั้น แม้แต่พ่อค้าและขุนนางเป่ยตี๋ที่มาด้วยก็ตะลึงจนพูดไม่ออก

สายตาที่พวกเขามองมาที่หลินฉวีฉีล้วนเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

“ชาวนาทั่วไปจะมีเงินเหลือแปดถึงเก้าตำลึงต่อปีได้อย่างไร? หรือว่าข้าวที่ปลูกในอำเภอเป่ยซีเป็นเม็ดทองไปหมดแล้ว?”

“สวรรค์! ต้องรู้ไว้ว่าในเป่ยตี๋ของพวกข้า แม้แต่ตระกูลร่ำรวยก็ยังไม่มีเงินเหลือถึงแปดเก้าตำลึงต่อปี”

“ท่านนายอำเภอหลินคงกำลังล้อเล่นแน่ ๆ”

เมื่อเผชิญกับความสงสัยของผู้คน หลินฉวีฉียิ้มน้อย ๆ พลางอธิบายอย่างภาคภูมิใจ

“ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณการปกครองของฉินอ๋อง”

“ทุกท่านก็เห็นแล้วว่า อำเภอเป่ยซีมีกำแพงเมืองถึงสามชั้น และกำแพงชั้นนอกสุดมีประโยชน์ทางการทหารมากที่สุด”

“หากเกิดสงคราม กำแพงชั้นแรกจะใช้เก็บกองกำลังทหารและเสบียงจำนวนมาก เป็นแนวป้องกันด่านแรกในการรักษาเมือง”

“กำแพงชั้นแรกนี้ หรือเรียกว่าเมืองชั้นนอก มีพื้นที่ถึงสองหมื่นหมู่ แต่มีประชาชนอาศัยอยู่ไม่ถึงห้าร้อยคน”

“พื้นที่สองหมื่นหมู่นี้ให้คนห้าร้อยคนนี้เป็นผู้เพาะปลูก”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ องค์หญิงจิ่งฉือขมวดคิ้วเล็กน้อย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน