บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1181

บทที่ 1181 กลุ่มเดินทางเยี่ยมญาติ

ที่อำเภอเป่ยซีเมืองชั้นในเพียงแค่มองไปในระยะสายตา ก็มีอาคารสามชั้นกว่าสิบหลังแล้ว!

“ท่านนายอำเภอ…อาคารสามชั้นในอำเภอเป่ยซีมีทั้งหมดกี่หลังหรือ?”

เมื่อถามคำถามนี้ออกมา น้ำเสียงของรองเสนาบดีกรมคลังก็สั่นเครือ

หลินฉวีฉีตอบออกมาทันทีโดยไม่ต้องคิด “ทั้งหมดยี่สิบเจ็ดหลัง ตามแผนของฉินอ๋อง ยิ่งมีอาคารมาก ยิ่งประหยัดพื้นที่ และยิ่งสามารถรองรับประชาชนได้มากขึ้น”

“จากอาคารสามชั้นทั้งยี่สิบเจ็ดหลังนี้ ห้าหลังเป็นของหน่วยงานราชการ ที่เหลืออีกยี่สิบสองหลัง ถูกแจกจ่ายให้กับผู้มีคุณูปการต่ออำเภอเป่ยซีโดยไม่คิดค่าใช้จ่าย”

“แม่ทัพใหญ่ทั้งสามแห่งอำเภอเป่ยซี จ้าวอวี้หลง หนิงหู่ สวีโม่ต่างก็ได้รับอาคารคนละหลัง”

“ส่วนอาคารที่เหลือ ก็ถูกครอบครองโดยบุคคลที่มีความสามารถจากภาคการค้า อุตสาหกรรม และการเมือง”

“พูดง่าย ๆ คือใครก็ตามที่ทำคุณประโยชน์อันยิ่งใหญ่ให้กับอำเภอเป่ยซีก็จะได้อาศัยในอาคารเหล่านี้”

พูดถึงตรงนี้ หลินฉวีฉียิ้มกว้าง “ข้าน้อยก็มีอยู่หลังหนึ่ง แต่พูดไปแล้ว ฉินอ๋องกลับไม่มีชื่ออยู่ในรายชื่อ”

“เพราะฉินอ๋องแทบไม่ได้กลับมาอำเภอเป่ยซีถึงจะกลับมาก็จะพำนักที่เรือนในของศาลว่าการอำเภอ”

องค์หญิงจิ่งฉือตื่นเต้นจนกำหมัดแน่น ทุกสิ่งทุกอย่างในอำเภอเป่ยซีล้วนแปลกใหม่สำหรับนาง

เมื่อหลินฉวีฉีหันไปมองคณะทูตจากเป่ยตี๋ก็พบว่าทุกคนต่างมีสีหน้าตะลึงงัน

หลินฉวีฉีอดที่จะหัวเราะไม่ได้ “พวกท่านเป็นอะไรไปหรือ?”

รอเสนาบดีกลืนน้ำลายก่อนพูดอย่างเงอะงะ “อำเภอเป่ยซีนั้นเจริญรุ่งเรืองยิ่งกว่าเมืองหลวงของพวกเราเสียอีก”

“ประชาชนทั้งหลายต่างอาศัยอยู่ในอาคารสูง ส่วนเมืองชั้นในนั้นมีอาคารสามชั้นถึงยี่สิบเจ็ดหลัง”

“ข้าเกรงว่าค่าใช้จ่ายในการก่อสร้างคงจะสูงถึงตัวเลขที่น่าตกใจ”

“แม้ช่างฝีมือจะประหยัดต้นทุนได้ดีที่สุด การสร้างเมืองขนาดนี้ก็คงต้องใช้เงินหลายสิบถึงร้อยตำลึง”

หลินฉวีฉีอดถอนหายใจไม่ได้ สมแล้วที่เป็นขุนนางกรมคลัง ไวต่อเรื่องรายรับรายจ่ายเหลือเกิน

นับตั้งแต่ฉินเฟิงเริ่มขยายอำเภอเป่ยซีจนถึงวันนี้ เงินที่ใช้ในการก่อสร้างพื้นฐานเกินสองแสนตำลึงไปแล้ว

รายจ่ายของอำเภอเป่ยซีนั้น นอกจากค่าใช้จ่ายทางทหารแล้ว ส่วนที่มากที่สุดก็คือค่าก่อสร้างพื้นฐาน

แต่ผลตอบแทนก็คุ้มค่า

อำเภอเป่ยซีดึงดูดผู้มีความสามารถมากมาย การค้าขายเฟื่องฟูถึงขีดสุด จนกระทั่งมีศูนย์กลางการค้าหลายแห่งแตกแขนงออกไปจากอำเภอเป่ยซี

อีกทั้ง…

เพราะอำเภอเป่ยซีมีการค้าขายกับแคว้นเพื่อนบ้านอย่างคึกคัก ถนนในอำเภอเป่ยซีจึงเต็มไปด้วยร้านค้าใหญ่น้อยนับไม่ถ้วน สินค้าก็มีให้เลือกมากมายครบครัน ราวกับว่าของทุกอย่างในใต้หล้าล้วนมีอยู่ที่นี่

องค์หญิงจิ่งฉือเดินอยู่บนถนนที่คึกคักของอำเภอเป่ยซีนางทอดสายตามองร้านขายของชำแห่งหนึ่งอย่างตื่นตะลึง

เถ้าแก่และลูกจ้างในร้านกลับเป็นสตรี!

“นายอำเภอหลิน ที่อำเภอเป่ยซีนี้ สตรีสามารถออกมาทำงานนอกบ้านได้หรือ?”

หลินฉวีฉียักไหล่ ทำท่าทางเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา

“ยกเว้นกองทัพและช่างฝีมือแล้ว อาชีพที่เหลือแทบไม่มีข้อจำกัดใด ๆ สำหรับสตรีเลย”

“แม้ว่าตอนแรกจะมีสตรีออกมาทำงานไม่มาก แต่เพราะการค้าที่อำเภอเป่ยซีเจริญรุ่งเรืองมาก กำไรสูง แต่ละคนสามารถเก็บเงินได้หลายตำลึงต่อปี”

“เพื่อหาเงินให้ได้มากขึ้น สตรีที่แต่งงานแล้วเกือบทั้งหมดถูกส่งออกมาทำงาน”

“ส่วนสตรีที่ยังไม่แต่งงาน นอกจากไม่ต้องทำงานแล้ว ก็ไม่มีข้อจำกัดพิเศษอื่นใด อย่างไรเสียสำหรับชาวอำเภอเป่ยซีแล้ว การเลี้ยงดูบุตรสาวหลายคนก็ไม่ใช่ภาระแต่อย่างใด”

องค์หญิงจิ่งฉือรำพึงในใจ น่าแปลกใจนักที่ตั้งแต่เข้ามาในอำเภอเป่ยซีได้เห็นเด็กหญิงมากมาย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน