บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1182

บทที่ 1182 สวัสดิการการเยี่ยมญาติ

ไม่เพียงแค่อำเภอเป่ยซีแม้แต่ทั่วทั้งชายแดนเหนือก็ไม่มีผู้ใดที่ไม่รู้จักฉินเฟิง

แต่ผู้ที่เคยพบเห็นฉินเฟิงตัวจริงนั้นมีน้อยนัก

กองทัพที่มาเยี่ยมญาติครั้งนี้ล้วนเป็นชาวบ้านที่ย้ายเข้ามาอยู่ในอำเภอเป่ยซีในภายหลัง แม้พวกเขาจะคุ้นหูกับชื่อฉินเฟิงแต่ก็ไม่เคยพบเห็นตัวจริงมาก่อน

บัดนี้ในที่สุดพวกเขาก็ได้พบกับฉินอ๋องผู้เป็นเจ้านายที่แท้จริงของอำเภอเป่ยซีพวกเขาจะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไร?

ฉินเฟิงเองก็รู้สึกยินดีอย่างจริงใจ

ด้วยเหตุที่ชาวบ้านเหล่านี้ล้วนเป็นประชาชนในปกครองของฉินเฟิงการได้เห็นพวกเขาเดินทางผ่านขุนเขามากมายแต่ยังคงมีสีหน้าสดชื่น แสดงให้เห็นว่าชีวิตความเป็นอยู่ของพวกเขาค่อนข้างดี

แต่ครั้งนี้ ฉินเฟิงกลับทำผิดกฎที่ตั้งไว้

นับตั้งแต่สงครามเป่ยตี๋สิ้นสุดลงและกลับมายังต้าเหลียงฉินเฟิงก็ได้ตั้งปณิธานไว้ในใจว่าจะไม่ยอมให้ชาวบ้านต้องพัวพันกับไฟสงครามอีก

แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับตระกูลใหญ่ทางใต้ฉินเฟิงก็จำต้องอาศัยกำลังจากชาวบ้านอยู่ดี

เขาสูดหายใจลึก จ้องมองชาวเป่ยซีห้าร้อยคนตรงหน้า แล้วค้อมกายคำนับอย่างลึกซึ้ง

การกระทำที่ไม่คาดคิดนี้ทำให้ทุกคนในที่นั้นตะลึง

โดยเฉพาะชาวเป่ยซีทั้งห้าร้อยคน สายตาที่มองดูฉินเฟิงเปลี่ยนไปหลายตลบ ด้วยฉินอ๋องผู้สูงส่งจะมาคำนับให้ชาวบ้านได้อย่างไร?

ชายวัยกลางคนที่เป็นหัวหน้าคณะตลอดมา รู้สึกตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก

“ฉ…ฉินอ๋อง เหตุใดท่านจึงทำเช่นนี้ขอรับ?”

“หรือว่าท่านคิดว่าพวกข้าเป็นภาระ ถึงได้…”

“ขอฉินอ๋องวางใจเถิด เพียงแค่ท่านเอ่ยปาก พวกข้าจะรีบออกจากอำเภอเป่ยซีในทันที และจะไม่มาปรากฏตัวต่อหน้าท่านอีก”

ชาวบ้านอำเภอเป่ยซีที่อยู่ในที่นั้น เมื่อครู่ยังดีอกดีใจ ตื่นเต้นเหลือเกิน แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนสีหน้าไปตาม ๆ กัน แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและรู้สึกผิด

ก่อนหน้านี้ตอนที่ออกจากอำเภอเป่ยซีพวกเขาไม่รู้จุดประสงค์ของการเดินทางครั้งนี้

ตอนนั้น หลินฉวีฉีเพียงแค่คัดกรองชาวบ้านที่มีบรรพบุรุษมาจากเจียงหนานแล้วถามว่าใครอยากกลับบ้านเกิดไปเยี่ยมญาติ พวกเขาก็เลยอาสา

ตอนนี้ดูเหมือนว่า คงเป็นเพราะพวกเขาไม่สามารถทำประโยชน์ให้อำเภอเป่ยซีได้ ถึงได้ถูกกวาดล้างออกไปจากอำเภอเป่ยซี

ด้วยว่าอำเภอเป่ยซีเป็นแหล่งรวมคนเก่ง มีคนมีความสามารถอยู่ทั่วไป พวกเขาที่เป็นคนว่างงานเช่นนี้ ย่อมไม่มีคุณสมบัติพอที่จะมีทะเบียนบ้านอยู่ที่เป่ยซี

เมื่อรู้ว่าชาวบ้านเข้าใจผิด ฉินเฟิงรีบโบกมือ ให้สัญญาณว่าไม่ต้องกังวล

“พวกเจ้าเข้าใจผิดแล้ว”

“การคำนับเมื่อครู่ พวกเจ้าสมควรได้รับ การที่พวกเจ้าเดินทางฝ่าขุนเขาลำธาร เดินทางพันลี้กลับไปเจียงหนานได้สร้างคุณูปการอันยิ่งใหญ่ ข้ารู้สึกซาบซึ้งใจยิ่งนัก”

เมื่อเข้าใจว่าฉินเฟิงไม่ได้มีความคิดจะไล่พวกเขาออกจากอำเภอเป่ยซีทุกคนถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ส่วนเรื่องความขอบคุณ…

ผู้คนทั้งหมดยิ่งรู้สึกงุนงง พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมฉินอ๋องถึงต้องขอบคุณพวกเขาที่เป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา

“ท่านอ๋อง พวกข้าล้วนเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา แม้แต่ในอำเภอเป่ยซีก็แค่รับจ้างทั่วไปหรือทำไร่ทำนาเท่านั้น”

“ขอท่านอ๋องโปรดชี้แจง พวกข้า…ได้ทำอะไรกันแน่?”

เมื่อเห็นทุกคนทำท่าตื่นตระหนกที่ได้รับเกียรติ ฉินเฟิงจึงไม่อ้อมค้อมอีกต่อไป เอ่ยอธิบายเสียงเบา

“การที่พวกเจ้าได้กลับบ้านเกิดครั้งนี้ เป็นคำสั่งของข้าเอง เพราะข้าต้องอาศัยกำลังของพวกเจ้าจึงจะชนะศึกครั้งนี้ได้”

“พวกเจ้าเพียงแค่บอกเล่าเรื่องราวการใช้ชีวิตในอำเภอเป่ยซีให้ชาวบ้านในเจียงหนานฟังก็พอ”

พูดถึงตรงนี้ ฉินเฟิงถึงกับยกมือขึ้นลูบจมูก ใบหน้าแดงเรื่อ “พูดให้ชัดกว่านี้ก็คือ ข้าอยากให้พวกเจ้าหน้าด้าน ช่วยโม้ถึงความสำเร็จของข้าหน่อย”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน