บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1219

บทที่ 1219 จู่โจมหุบเขา

เพื่อหลีกเลี่ยงการเตือนศัตรูฉินเฟิงไม่ได้รีบไล่ตาม จนกระทั่งตกค่ำ จึงส่งองครักษ์ลับสิบนายออกไปจู่โจมจุดเก็บเสบียงของอู๋เหอลี่

จ้าวเจิ้นไห่แสดงความกังวลออกมา

“คนของอู๋เหอลี่มีเป็นร้อย พวกเราส่งไปแค่สิบคน ไม่เท่ากับเอาไข่ไปชนหินหรือ?”

ฉินเฟิงกลับหัวเราะเบา ๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจ

“ที่นี่เป็นป่าเขาลึก พอถึงตอนกลางคืน แสงสว่างมีน้อยเพียงใด สภาพแวดล้อมซับซ้อนเพียงใด จำเป็นต้องให้ข้าอธิบายอีกหรือ?”

“ยิ่งส่งคนไปจู่โจมจุดเก็บเสบียงมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งวุ่นวายเท่านั้น”

“อีกอย่าง คนใต้บังคับบัญชาของอู๋เหอลี่ล้วนเป็นกองทัพที่ไร้ระเบียบ เพียงใช้กำลังหน่วยพิเศษจำนวนน้อยจู่โจม ก็สามารถทำให้ขวัญกำลังใจของพวกมันสั่นคลอนได้”

จ้าวเจิ้นไห่เข้าใจในทันที สองร้อยคนที่ฉินเฟิงพามา ไม่ได้มีไว้เพื่อปะทะกับอู๋เหอลี่โดยตรง แต่มีไว้รับมือสถานการณ์ ‘เผชิญหน้าโดยไม่คาดคิด’

หากทั้งสองฝ่ายบังเอิญเผชิญหน้ากัน ก็สามารถโจมตีและทำลายอู๋เหอลี่ได้ทันที

แต่ในสถานการณ์ส่วนใหญ่ การเผชิญหน้าโดยตรงจะไม่เกิดขึ้น

และตอนนี้ เนื่องจากเป็นเวลากลางคืน สภาพแวดล้อมสนามรบซับซ้อนเกินไป ทั้งสองฝ่ายรวมกันมีคนเกือบพันคน หากเกิดการปะทะขนาดใหญ่ ย่อมก่อให้เกิดการบาดเจ็บโดยไม่ตั้งใจเป็นจำนวนมาก

เมื่อถึงตอนนั้น ความวุ่นวายจะเกิดขึ้น ทหารแตกกระเจิง การรวบรวมกำลังพลกลับมาใหม่จะเป็นเรื่องยากเพียงใด?

ดังนั้น กองกำลังขนาดเล็กที่แข็งแกร่งสามารถโจมตีแบบกะทันหันเพื่อสร้างความวุ่นวายได้

อย่างไรก็ตาม เพื่อความไม่ประมาท ฉินเฟิงยังคงส่งจ้าวเจิ้นไห่ให้นำทหารองครักษ์ลับสิบนายไปโจมตีจุดเก็บเสบียงด้วยตนเอง

ในขณะเดียวกัน ฉินเฟิงและจ้าวอวี้หลงนำกำลังทหารที่เหลือเคลื่อนพลไปยังจุดเก็บเสบียงอย่างเป็นระเบียบ

ประการแรกเพื่อเป็นกำลังสนับสนุน ประการที่สองหากสถานการณ์เปลี่ยนแปลง พวกเขาสามารถเข้าไปช่วยได้ทันที เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีข้อผิดพลาดใด ๆ

ในขณะที่จ้าวเจิ้นไห่นำทหารองครักษ์ลับแทรกซึมเข้าไปยังจุดเก็บเสบียง

ภายในหุบเขากลับเป็นอีกสถานการณ์หนึ่ง เนื่องจากมีกองกำลังไล่ล่าอยู่ด้านหลัง อู๋เหอลี่และคนอื่น ๆ ไม่กล้าจุดกองไฟขนาดใหญ่ เพื่อป้องกันการเปิดเผยตำแหน่ง

ดังนั้นทั่วทั้งหุบเขาจึงมืดมาก มีเพียงคบไฟเล็กน้อยเท่านั้น

ทหารโจรกว่าหกร้อยคน เกือบเจ็ดร้อยคน ได้ใช้เสบียงที่พกติดตัวมาหมดแล้ว พวกเขาอดอาหารมาทั้งวัน

ตอนนี้ในที่สุดพวกเขาก็มีอาหารกิน พวกเขาเร่งรีบหุงหาอาหารและกินอย่างตะกละตะกลาม

อู๋เหอลี่ยืนอยู่นอกเต็นท์ ขมวดคิ้วแน่น ดวงตาทั้งคู่มองสำรวจสภาพแวดล้อมที่มืดมิดรอบ ๆ อยู่ตลอดเวลา

ฉางเฉิงและหลิวเปียวเห็นดังนั้น จึงสบตากันโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ท่านผู้บัญชาการ ท่านกังวลว่าฉินเฟิงจะมาโจมตีฐานที่มั่นหรือ?”

อู๋เหอลี่พยักหน้า สายตายิ่งเคร่งขรึม “จุดแข็งที่สุดของฉินเฟิงไม่ได้อยู่ที่กองทัพเสือสงครามภายใต้การบังคับบัญชาของเขา แต่อยู่ที่ความสามารถด้านข่าวกรองที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง”

“โดยเฉพาะอย่างยิ่งองครักษ์เสื้อแพรที่เขาสร้างขึ้นด้วยมือตนเอง มีสายตาแผ่ขยายไปทั่วทุกหนแห่ง ในนั้นมีหน่วยลับติดอาวุธที่เชี่ยวชาญด้านการแทรกซึม นับเป็นยอดฝีมือในบรรดาหน่วยสอดแนม”

“ตลอดเส้นทางนี้ฉินเฟิงเดินทางตามเส้นทางของพวกเราตลอด ไม่ต้องพูดถึงการหลงทางในภูเขา แม้แต่ความคลาดเคลื่อนเพียงน้อยนิดก็ไม่มี”

“จากเรื่องนี้ จะเห็นได้ว่าองครักษ์เสื้อแพรน่าจะคอยสอดแนมพวกเราอยู่ในที่ลับตลอดเวลา”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หลิวเปียวรู้สึกหนักอึ้งในใจ

“เป็นไปไม่ได้กระมัง?”

“หน่วยสอดแนมและหน่วยลาดตระเวนลับของพวกเรา ล้วนเคลื่อนไหวอยู่รอบ ๆ ตลอด ต่อให้หน่วยลับติดอาวุธแข็งแกร่งเพียงใด ก็ไม่มีทางเข้าใกล้พวกเราได้ภายใต้สายตาของพวกเขา”

อู๋เหอลี่อดที่จะยิ้มขื่นไม่ได้ “ท่านรองแม่ทัพหลิว ท่านไม่เข้าใจกำลังความสามารถของฉินเฟิงเลย และไม่มีความคิดเห็นใด ๆ เกี่ยวกับความสามารถของหน่วยลับติดอาวุธ”

“หน่วยลับติดอาวุธไม่จำเป็นต้องสอดแนมกองกำลังหลักเลย เพียงแค่คอยจับตาดูหน่วยสอดแนมและหน่วยลาดตระเวนลับพวกนั้นจากระยะไม่ใกล้ไม่ไกลก็พอ”

“เมื่อถึงเวลา หน่วยลับติดอาวุธไม่กี่คนรวบรวมข่าวสาร เพียงแค่อาศัยการกระจายตัวของหน่วยสอดแนมและหน่วยลาดตระเวนลับ ก็สามารถตัดสินตำแหน่งของกองกำลังหลักของพวกเราได้อย่างแม่นยำ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน