บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1220

บทที่ 1220 การช่วงชิงในป่าลึก

ทหารห้าสิบคนที่ถูกทิ้งไว้ในหุบเขา ได้ถูกโจมตีโดยกองกำลังหน่วยอาวุธมืด

วิธีการโจมตีนั้นเรียบง่ายแต่ได้ผล

จ้าวเจิ้นไห่นำกองกำลังหน่วยอาวุธมืด ค่อย ๆ เข้าใกล้จุดเก็บเสบียง เนื่องจากอู๋เหอลี่ได้นำกองกำลังส่วนใหญ่ออกไปแล้ว ทำให้การป้องกันที่จุดเก็บเสบียงทั้งหมดอ่อนแอและหละหลวมอย่างมาก

พวกเขาแทรกซึมเข้าไปในระยะไม่ถึงสามสิบก้าวจากฐานที่มั่นได้อย่างง่ายดาย

จากนั้นปีนขึ้นต้นไม้ นั่งบนง่ามไม้ ถอดธนูออกมา และเล็งไปที่ทหารที่นั่งอยู่รอบกองไฟ

เมื่อจ้าวเจิ้นไห่ออกคำสั่ง ทหารสามคนถูกยิงตายในทันที เนื่องจากความมืดมิด ทำให้ไม่สามารถระบุทิศทางที่แน่นอนของลูกธนูได้ ทั้งฐานที่มั่นจึงวุ่นวายในทันที

ทหารที่เหลือต่างหยิบอาวุธ ถือคบเพลิง และรวมตัวกัน พวกเขาตะโกนด้วยความโกรธเพื่อปลุกขวัญกำลังใจตัวเอง พร้อมกับหวังว่าจะสามารถเรียกกองกำลังหลักกลับมาได้

แต่พวกเขาไม่รู้เลยว่า พวกเขาถูกอู๋เหอลี่ทอดทิ้งไปนานแล้ว

อู๋เหอลี่ไม่ได้หยุดฝีเท้าเลย นำกองกำลังหลักเดินทางต่อไป แม้จะมีคนคัดค้านอยู่ตลอด แต่ทั้งหมดถูกอู๋เหอลี่กดข่มไว้

จนกระทั่งถอยมาถึงกลางเขาฝั่งตรงข้าม อู๋เหอลี่จึงหยุดฝีเท้า

มองไปที่ฐานที่มั่นในระยะไกล เห็นจุดแสงที่กะพริบและเคลื่อนไหวอยู่ไม่ชัดเจน นั่นคือคบเพลิง

อู๋เหอลี่ถอนหายใจเบา ๆ “ในความมืดมิดเช่นนี้ ยิ่งถือคบเพลิง ก็ยิ่งเป็นเป้าสายตา”

“น่าอายนัก พวกเขายังเป็นทหารแดนใต้อยู่หรือนี่ แม้แต่ประสบการณ์พื้นฐานในการรบบนภูเขาก็ไม่มีหรือไร”

อู๋เหอลี่ผิดหวังกับพวกทหารเหล่านี้อย่างถึงที่สุดแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะพวกมันมีจำนวนมากพอจะใช้เป็นฐานที่มั่นได้ อู๋เหอลี่คงหนีไปกับฉางเฉิงนานแล้ว

แม้แต่การเกณฑ์ชาวบ้านมาฝึกใหม่ ก็ยังน่าเชื่อถือกว่าพวกทหารกลุ่มนี้

ท่าทีของอู๋เหอลี่แน่วแน่มาก ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาเผชิญหน้ากับฉินเฟิงโดยตรง การถอยร่นพร้อมกับสร้างความสูญเสียให้ศัตรูต่างหากคือหนทางที่ถูกต้อง

ส่วนความไม่พอใจของผู้ใต้บังคับบัญชา ก็มีฉางเฉิงกับหลิวเปียวคอยปลอบประโลม เขาเพียงแค่ดูแลภาพรวมเท่านั้น

เพียงไม่ถึงครึ่งชั่วยาม ทหารห้าสิบคนในฐานที่มั่นก็ถูกสังหารจนหมดสิ้น

เนื่องจากห้าสิบคนนี้โดดเดี่ยวไร้การสนับสนุน จึงได้แต่รวมตัวกัน ไม่กล้าออกจากฐานที่มั่นเพื่อโต้กลับ

จ้าวเจิ้นไห่เพียงแค่นำกองกำลังหน่วยอาวุธมืด คอยเปลี่ยนตำแหน่งยิงธนูเล่นงานก็พอ ไม่นานก็มีคนขี้ขลาดเลือกที่จะหนีแตกไป

เมื่อออกจากฐานที่มั่น เข้าสู่ป่าเขาที่ซับซ้อนและมืดมิด กองกำลังหน่วยอาวุธมืดมีวิธีนับหมื่นที่จะเล่นงานพวกเขาจนตาย

หลังจากกำจัดทหารในฐานที่มั่นและจดบันทึกจำนวนเสร็จ จ้าวเจิ้นไห่ก็ส่งคนไปติดต่อฉินเฟิงพร้อมกับส่งกองกำลังหน่วยอาวุธมืดออกไปลาดตระเวน เผื่ออู๋เหอลี่จะย้อนกลับมาโจมตี

ไม่นาน ฉินเฟิงก็มาถึงฐานที่มั่น เมื่อทราบว่าความสูญเสียระหว่างฝ่ายเราและศัตรูคือศูนย์ต่อห้าสิบ เขาก็อดหัวเราะเบา ๆ ไม่ได้

“พี่อวี้หลง ข้าบอกอะไรเจ้าไว้? พวกโจรไร้ระเบียบพวกนี้ เพียงแค่กองกำลังชั้นยอดขนาดเล็กโจมตีแบบฉับพลัน พวกมันก็ต้องสับสนอลหม่านแน่นอน”

“ในป่าเขา ไม่สามารถสวมเกราะหนักเข้ารบได้ ทุกคนจึงสวมเกราะเบาหรือไม่สวมเกราะเลย ดังนั้นการยิงธนูจากที่ซ่อนจึงเป็นการโจมตีที่อันตรายที่สุด”

จ้าวอวี้หลงเชี่ยวชาญในการนำทัพและเผชิญหน้ากับศัตรูโดยตรง แต่สำหรับการรบในพื้นที่ภูเขาเช่นนี้ เขามีประสบการณ์น้อยมาก

ประสบการณ์ของฉินเฟิงส่วนใหญ่มาจากตอนที่ติดอยู่ที่ภูเขาต้าชิงในเป่ยตี๋ซึ่งเป็นบทเรียนที่เขาได้สรุปเอาไว้

จำนวนคนมากนั้นสำคัญจริง แต่ในการรบบนภูเขา มันไม่สำคัญเท่ากับกลยุทธ์การรบแบบอื่น ๆ

ตอนนี้อากาศยังไม่อุ่นพอ อีกสักพัก เมื่อเทือกเขาฉีเหลียนถูกปกคลุมด้วยพืชพรรณ ถึงตอนนั้น แม้แต่เกราะเบาก็ต้องถอดออก สวมใส่แค่เสื้อผ้าผ้าฝ้ายเท่านั้น อย่างมากก็แค่สวมเกราะอกชิ้นเดียว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน