บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1221

บทที่ 1221 ข้าจะไปเป่ยซี

ฐานที่มั่นทั้งยี่สิบเจ็ดแห่งเริ่มก่อสร้างอย่างคึกคัก ทุ่งนาก็ถูกบุกเบิกและเพาะปลูกอย่างเป็นระเบียบ

สตรีทั้งสามนั่งอยู่บนรถม้า ข้างกายมีองครักษ์ค่ายเทียนจีหกคน ทหารลับสี่คน กองทหารม้าทมิฬสิบคน ทหารม้าเบาเป่ยซีสามสิบคน รวมทั้งสิ้นสี่สิบคน

การคุ้มกันแน่นหนาขนาดนี้ เรียกได้ว่าเตรียมพร้อมรบเต็มพิกัด

ไม่มีใครในแนวหน้าอยากให้สตรีแห่งตระกูลฉินเป็นอะไรไป เพราะผลที่ตามมานั้นร้ายแรงเกินจะรับได้

เนื่องจากรอฉินเฟิงไม่ไหวจริง ๆ อีกทั้งได้ยินว่าหลิงโจวคึกคักมาก สตรีทั้งสามจึงปรึกษากัน และตัดสินใจมาเที่ยวที่นี่

ด้วยว่าค่ายแนวหน้าล้วนเต็มไปด้วยพวกผู้ชายหยาบกร้าน พวกนางทั้งสามเป็นสตรี อยู่แนวหน้าจึงไม่สะดวกจริง ๆ

ฉีหยางจวิ้นจู่มองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นฐานที่มั่นที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้ว ก็อดทึ่งไม่ได้

“ทหารช่างใต้บังคับบัญชาของฉินเฟิงทำงานเร็วเกินไปแล้ว เพิ่งมาถึงหลิงโจวได้ไม่นาน ฐานที่มั่นก็สร้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว”

หลิ่วหงเหยียนและเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์สบตากัน ไม่มีใครตอบสนอง

เพราะพวกนางเพียงรู้ว่าอำเภอเป่ยซีรุ่งเรืองเหลือเกิน แต่ไม่เคยไปที่อำเภอเป่ยซีเลย

แต่คิดดูแล้ว ทหารช่างพวกนี้สร้างอำเภอเป่ยซีให้กลายเป็นเมืองใหญ่อันดับหนึ่งของชายแดนเหนือฝีมือช่างของพวกเขาย่อมไม่ต้องสงสัยเลย

หลิ่วหงเหยียนมองการก่อสร้างขนานใหญ่ในระยะไกล อดที่จะพูดเบา ๆ ด้วยความทึ่งไม่ได้ “การเตรียมการใหญ่โตขนาดนี้ มีเพียงเฟิงเท่านั้นที่สามารถทำสำเร็จได้ในเวลาอันสั้น”

“หากเป็นคนอื่น บางทีแค่การวางแผนทรัพยากรบุคคล การเงิน และวัสดุ ก็คงต้องใช้เวลาหลายปี”

“สิ่งที่น่าอิจฉาที่สุดในตัวเฟิงเอ๋อร์ก็คือ เมื่อต้องการทำอะไร ก็สามารถทำได้ทันที โดยไม่ต้องคำนึงถึงสีหน้าของผู้อื่นเลย”

“อวิ๋นเอ๋อร์ เจ้าแต่งงานกับเฟิงเอ๋อร์ ถือว่าโชคดีแล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ใบหน้าแดงระเรื่อ แสดงความเขินอายออกมา ราวกับว่านางไม่ใช่หญิงสาวผู้ดุดันที่เคยทำให้ผู้คนในเมืองหลวงหวาดกลัวอีกต่อไป

“พี่หญิงรอง พวกเรามาพักที่หลิงโจวสักสองสามวัน แล้วต่อไปจะทำอย่างไร จะกลับเมืองหลวงหรือกลับไปที่ค่ายหน้าด่าน?”

หลิ่วหงเหยียนพลันแค่นเสียงเบา ๆ “ข้าหนีออกมาได้อย่างยากลำบาก จะกลับไปง่าย ๆ ได้อย่างไร?”

“สตรีในตระกูลฉินไม่ได้มีแค่ข้าคนเดียว ทำไมต้องผลักภาระทั้งหมดมาให้ข้าด้วย? ข้าก็อยากออกมาเที่ยวบ้าง!”

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์หัวเราะพรืดออกมา จากนั้นก็ขยับก้นเข้าไปใกล้หลิ่วหงเหยียน

“พี่หญิงรองพูดอะไรเช่นนั้น ในตระกูลฉินทั้งหมด คนที่สามีเคารพที่สุดก็คือท่าน ท่านยังเป็นที่พึ่งที่ใหญ่ที่สุดของสามีด้วย”

“ตราบใดที่พี่หญิงรองอยากออกมาพักผ่อน ไม่เพียงแค่เมืองหลิงโจว แม้แต่แคว้นเกาชานหรือแคว้นเยว่จ้าวพี่หญิงรองก็เลือกได้ตามใจชอบไม่ใช่หรือ?”

คำพูดนี้ทำให้หลิ่วหงเหยียนนึกขึ้นได้ นางลังเลอยู่สักพัก แล้วจู่ ๆ ก็ถามเสียงเบา

“หรือว่า… พวกเราไปอำเภอเป่ยซีสักครั้ง?”

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ที่เมื่อครู่ยังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ทันใดนั้นก็เงียบลง

อำเภอเป่ยซีอยู่ห่างจากที่นี่ไกลเหลือเกิน แม้แต่ทหารส่งสารที่เร่งด่วนที่สุด ก็ต้องใช้เวลาหลายวันหลายคืนจึงจะเดินทางไปถึง

ส่วนสตรีที่นั่งรถม้า ความเร็วย่อมไม่อาจเร็วได้ และยังต้องหยุดพักทุก ๆ ช่วงการเดินทาง

การเดินทางไปกลับครั้งนี้ อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาหลายเดือน

ยิ่งไปกว่านั้น หลี่เซียวหลานและจิ่งเชียนอิ่งต่างก็ตั้งครรภ์แล้ว อีกไม่นานก็จะถึงกำหนดคลอด

ฉินเฟิงแบกรับภาระสำคัญอยู่ที่แนวหน้า เกรงว่าจะกลับมาไม่ทัน ในฐานะพี่น้อง พวกนางย่อมต้องอยู่เคียงข้างหลี่เซียวหลานและจิ่งเชียนอิ่ง

เห็นเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ลำบากใจ หลิ่วหงเหยียนจึงไม่ยืนกราน เพียงแต่ถอนหายใจเบา ๆ

“พี่น้องสามคนในบ้านต่างก็เคยไปอำเภอเป่ยซีกันแล้ว มีเพียงเจ้ากับข้าสองคนที่ไม่เคยไป ในใจรู้สึกว่าขาดอะไรบางอย่างไป”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน