บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1252

บทที่ 1252 ชัยชนะอันขมขื่นแห่งแนวรบทางฝั่งตะวันออก

ข่าวร้ายถาโถมเข้ามาไม่ขาดสาย หลินเจาที่กรำศึกมาครึ่งชีวิตในสนามรบที่นองเลือด บัดนี้กลับเริ่มมีเหงื่อผุซึมที่ฝ่ามือ

“ท่านแม่ทัพ แย่แล้ว กองทัพแนวหน้าเริ่มแตกพ่ายแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ท่านผู้ตรวจการทัพก็ห้ามไม่อยู่แล้ว ขวัญกำลังใจเริ่มแตกสลายแล้ว”

“แม่ทัพ! ตรวจสอบแล้ว กองทหารเกราะหนักที่ฉินเฟิงส่งมา แท้จริงคือทหารองครักษ์ค่ายเทียนจี!”

“ทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีห้าร้อยนาย ร่วมกับทหารผู้ติดตามพันนาย กำลังรุกคืบอย่างมั่นคง ตีแนวรบของเราขาดสะบั้น! ไม่มีทหารเกราะหนักคอยต้านทาน ฝ่ายเราสูญเสียอย่างหนัก ทัพ่ายแพ้ไม่เป็นกระบวนแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

บัดนี้ทั่วหล้า ผู้ที่รับราชการทหาร ใครบ้างที่ไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของ “ทหารองครักษ์ค่ายเทียนจี?!”

ทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีที่ฉินเฟิงฝึกฝนด้วยตนเอง ได้รับการขนานนามว่าเป็นจุดยอดของกองทหารราบและความจริงก็เป็นเช่นนั้น ไม่ได้กล่าวเกินจริงแต่อย่างใด

ไม่ว่าจะเป็นครั้งที่ ทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีติดตามฉินเฟิงเดินทางพันลี้เพื่อช่วยมารดาและสังหารจงหลิง ขุนพลหยาเจี้ยงผู้เป็นตำนานของเป่ยตี๋ในทันที

หรือตอนที่ประจำการที่ภูเขาต้าชิง และเผชิญหน้ากับศัตรูแปดถึงเก้าพันนายพร้อมกับฉินเฟิง สุดท้ายก็หลบหนีออกมาได้อย่างปลอดภัย

ไม่ว่าจะเป็นหน่วยจู่โจมชั้นยอดหรือทหารเกราะหนัก ทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีล้วนได้รับการยกย่องว่าเป็นผลงานชิ้นเอกแห่งสงคราม ราวกับว่าคนเหล่านี้ ถูกขัดเกลาอย่างพิถีพิถันภายใต้การฝึกฝนของฉินเฟิง ได้เกิดมาเพื่อสงครามอย่างแท้จริง

ในสถานการณ์ที่มีกำลังพลเท่ากันหรือแม้แต่มากกว่าถึงสองเท่า ตลอดทั่วทั้งดินแดนทางใต้ทั้งหมด แทบไม่มีแม่ทัพนายใดที่มั่นใจว่าจะสามารถเอาชนะทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีได้

“ห้าร้อยนาย…”

“ฉินเฟิงผู้นี้ ถึงกับซ่อนพวกทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีไว้มากมายถึงเพียงนี้…”

หลินเจาใบหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ ในใจเต็มไปด้วยความสับสน เขาไม่เข้าใจว่าฉินเฟิงมีความกล้าหาญมาจากที่ใด ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้เกือบจะถูกบดขยี้แล้วแท้ ๆ แต่กลับยังสามารถสงบนิ่งได้ เก็บทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีไว้จนถึงตอนสุดท้าย

ตอนนี้ หลินเจาไม่สามารถต้านทานทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีได้อีกต่อไป สงครามครั้งนี้ พ่ายแพ้แล้ว…

“ถ่ายทอดคำสั่งของข้า ถอยทัพ…”

หลินเจาออกคำสั่งอย่างไม่เต็มใจ พวกแม่ทัพข้างกายต่างตกตะลึง พวกเขาคิดจนสมองแทบแตกก็ไม่สามารถเข้าใจได้ว่า ทั้งที่ฝ่ายตนกุมความเปรียบทั้งหมด สุดท้ายแล้วเหตุใดจึงพ่ายแพ้ในนาทีสุดท้ายเช่นนี้?

“ท่านแม่ทัพ พวกเราไม่สามารถถอยได้ หากถอยทัพครั้งนี้ พวกเราก็จะไม่มีกำลังเดินทัพขึ้นเหนืออีกต่อไปแล้ว”

“พวกเราทุ่มเทให้กับสงครามครั้งนี้มากมายเหลือเกิน การถอยครั้งนี้ เท่ากับความพยายามที่ผ่านมาทั้งหมดล้วนสูญเปล่า”

“วงล้อมของเมืองกูซูกำลังจะถูกฉีกขาดแล้ว เหตุใดจึงยอมแพ้ในช่วงวินาทีสุดท้ายนี้ขอรับ?”

เผชิญกับคำถามของเหล่าแม่ทัพ หลินเจาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาตะคอกออกมาด้วยความโกรธ

“ไอ้พวกโง่!”

“ศัตรูที่ประจำการด่านตะวันออกล้วนเป็นทหารจากชายแดนเหนือ พลังการต่อสู้ของทหารชายแดนเหนือพวกเจ้าก็เห็นกับตา การที่สามารถต้านทานได้ถึงขนาดนี้ ก็เป็นขีดจำกัดของพวกเราแล้ว”

“บัดนี้ศัตรูส่งกองทหารเกราะหนักเข้ามา จะเอาอะไรไปต้านทาน?”

“สู้ต่อไปก็เป็นเพียงการสูญเสียกำลังทหารอย่างไร้ความหมายเท่านั้น ตอนนี้ถอยทัพทันเวลา ยังสามารถรักษากำลังพลส่วนหนึ่งไว้ได้ เพื่อสู้รบกับฉินเฟิงต่อไปได้”

เมื่อถูกหลินเจาตวาด ทุกคนพลันหยุดนิ่งทันที

หลินเจาหน้าตาซีดเซียว แม้ว่าปากของเขาจะพูดว่า ตราบใดที่ยังมีภูเขาเขียวอยู่ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีฟืนเผา แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

ในฐานะแม่ทัพ เขารู้แก่ใจว่าการถอยทัพครั้งนี้จะมีราคาที่ต้องจ่ายมากเพียงใด

หากชายแดนทางใต้ต้องการจัดตั้งกองทัพใหญ่อีกครั้ง และรวบรวมกำลังมาที่บริเวณเมืองกูซูโดยไม่ให้ใครรู้ อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาครึ่งปีถึงหนึ่งปี

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เมืองกูซูจะไม่ได้รับการสนับสนุนใด ๆ ในช่วงเวลาครึ่งปีถึงหนึ่งปีนี้

บางทีกองกำลังป้องกันเมืองกูซูอาจพึ่งพากำแพงเมืองเพื่อต้านทานได้ แต่ปัญหาคือ ต่อจากนี้ฉินเฟิงจะโจมตีเมืองกูซูอย่างไม่ลังเล โดยไม่ต้องกังวลถึงกองทัพใหญ่จากชายแดนทางใต้ที่อาจปรากฏขึ้นได้ทุกเมื่อ

เมืองกูซูจะต้านทานได้นานแค่ไหน ไม่มีใครสามารถบอกได้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน