บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1253

บทที่ 1253 ภารกิจสำเร็จ ถอนตัวอย่างสง่างาม

หลินเวินหว่านรู้ดีว่าในช่วงท้ายของสงคราม เมื่อทั้งสองฝ่ายเหนื่อยล้าและอ่อนแรง การปรากฏตัวของกองทหารเกราะหนักอย่างกะทันหันนั้นหมายความว่าอย่างไร

ทั้ง ๆ ที่หลินเจาเกือบจะชนะอยู่แล้ว แต่กลับถูกฉินเฟิงทำให้กลับคืนสู่สภาพเดิมในวินาทีสุดท้าย

ในขณะนี้ แม้แต่หลินเวินหว่านผู้หยิ่งทะนงมาตลอดก็ยังอดไม่ได้ที่จะมีแววตาหม่นหมอง นางพ่ายแพ้ให้กับฉินเฟิงในที่สุด และการพ่ายแพ้ในครั้งนี้ นางยอมรับจากใจจริง

แนวรบทางตะวันออกพ่ายแพ้ เมืองกูซูไม่สามารถตีฝ่าวงล้อมได้ หลังจากการต่อสู้อย่างดุเดือดครั้งนี้ ทั้งกำลังพลและเสบียงในเมืองก็ร่อยหรอลงอย่างหนัก

หากก่อนหน้านี้ เมืองกูซูยังสามารถพึ่งพากำแพงเมืองที่แข็งแกร่งเพื่อประทังเวลาได้หลายปี แต่ตอนนี้ คงจะยืนหยัดได้เพียงครึ่งปีเท่านั้น

สิ่งที่ทำให้หลินเวินหว่านสิ้นหวังที่สุดคือ ตระกูลใหญ่ทางใต้ไม่มีกำลังที่จะให้การสนับสนุนเมืองกูซูได้อีกในระยะเวลาอันสั้น

นั่นหมายความว่า ต่อจากนี้ เมืองกูซูจะต้องเผชิญกับการรบกวนและการบั่นทอนกำลังอย่างไม่หยุดหย่อนจากกองทัพของฉินเฟิง

หลินเวินหว่านค่อย ๆ หลับตาลง สูดหายใจเข้าลึก ๆ มุมปากเต็มไปด้วยความขมขื่น “ฉินเฟิง เจ้าคงไม่ใช่ดาวร้ายที่สวรรค์ส่งมากระมัง? ไฉนข้าต้องพ่ายแพ้ในเงื้อมมือเจ้าทุกครั้งไป?”

“ข้าไม่ยอมรับ… แต่จะทำอย่างไรได้เล่า?”

สามวันต่อมา ข่าวชัยชนะอันยิ่งใหญ่แห่งแนวรบตะวันออกก็ถูกส่งไปถึงเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว โดยทหารส่งสารควบม้าเร็วไป

ในท้องพระโรง ฮ่องเต้ต้าเหลียงถึงกับลุกขึ้นยืนด้วยความดีใจ และแหงนหน้าหัวเราะเสียงดังลั่น

“ฮ่า ๆ ๆ ดีมาก!”

“สมแล้วที่เป็นฉินเฟิง ไม่ทำให้เจิ้นผิดหวังจริง ๆ”

“แนวรบตะวันออกได้รับชัยชนะครั้งใหญ่ การยึดเมืองกูซูได้อยู่แค่เอื้อมแล้ว เพียงแค่สูญเสียเมืองกูซูซึ่งเป็นเมืองยุทธศาสตร์ กองทัพของเจิ้นก็จะสามารถใช้เมืองนี้เป็นฐาน ค่อย ๆ รุกคืบต่อไปเรื่อย ๆ การกำจัดพวกกบฏทางใต้เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น”

“ครั้งนี้ฉินเฟิงสร้างคุณงามความดีอันใหญ่หลวงอีกครั้ง เจ้าคิดว่าเจิ้นควรจะพระราชทานรางวัลอย่างไรดี มหาเสนาฉิน?”

ฉินเทียนหู่ประสานมือคำนับ ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “กระหม่อมขอบังอาจอาศัยความดีความชอบของบุตรชายกระหม่อม หวังว่าฝ่าบาทจะพระราชทานให้แก่กระหม่อมแทนพ่ะย่ะค่ะ”

โอ้?

สารพระเนตรของฮ่องเต้ต้าเหลียงฉายแววประหลาดใจเล็กน้อย จากความเข้าใจที่พระองค์มีต่อฉินเทียนหู่ คนผู้นี้ระมัดระวังคำพูดและการกระทำเสมอมา เหตุใดจู่ ๆ จึงแย่งความดีความชอบในเวลานี้ และยังเป็นการแย่งความดีความชอบของบุตรชายแท้ ๆ ของตัวเองอีกด้วย?

พวกเขาสองพ่อลูก จะพระราชทานรางวัลให้ใครก็เหมือนกันมิใช่หรือ?

แม้ฮ่องเต้ต้าเหลียงจะไม่เข้าใจ แต่ก็ยังคงถามเสียงเบา “ไม่ทราบว่าท่านมหาเสนาฉินต้องการสิ่งใด?”

ฉินเทียนหู่คำนับอีกครั้ง “กระหม่อมหวังว่าจะสามารถลาออกจากตำแหน่ง กลับบ้านไปใช้ชีวิตวัยเกษียณพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา ทั่วทั้งท้องพระโรงต่างตกตะลึง

แม้แต่ฮ่องเต้ต้าเหลียงก็ยังอึ้งไป ด้วยตำแหน่งและชื่อเสียงของฉินเทียนหู่ เหตุใดจึงเลือกที่จะถอนตัวออกจากราชการในช่วงที่รุ่งโรจน์ที่สุด?

ฮ่องเต้ต้าเหลียงทรงฉลาดหลักแหลม พระองค์ย่อมตระหนักได้ทันทีว่า ฉินเทียนหู่กำลังวางแผนหาทางออกให้ตัวเองแล้ว แม้ในใจจะไม่พอพระทัย แต่ก็ไม่ทรงแสดงออกมา

“ท่านมหาเสนาฉินเป็นเสาหลักของแผ่นดิน และยังเป็นขุนนางคนสำคัญของเจิ้น สงครามทางใต้ยังไม่จบสิ้น ท่านมหาเสนาฉินจะถอนตัวในช่วงวิกฤตเช่นนี้ได้อย่างไร?”

ฉินเทียนหู่รู้ดีว่าฮ่องเต้ต้าเหลียงจะไม่ยอมรับง่าย ๆ จึงรีบพยายามอธิบายอย่างละเอียด

“แม้สงครามปราบปรามทางใต้ยังไม่จบ แต่ด้วยชัยชนะอันยิ่งใหญ่แห่งแนวรบตะวันออก เมืองกูซูก็ประสบปัญหาการขาดแคลนอย่างหนัก เพียงแค่ดำเนินการตามยุทธศาสตร์ของฉินเฟิงรุกไปอย่างมั่นคงไม่เอนเอียง การปราบปรามกบฏทางใต้ก็เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”

“สงครามปราบปรามทางใต้ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป ต่อจากนี้เพียงแค่ฝ่าบาทตั้งใจปกครองบ้านเมือง ฟื้นฟูแผ่นดินที่แตกสลายนี้ก็เพียงพอแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“กระหม่อมผู้เฒ่าไร้เรี่ยวแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ถึงเวลาที่จะต้องสละตำแหน่งให้ผู้มีความสามารถแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน