บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1254

บทที่ 1254 ความสัมพันธ์กับพี่หญิงใหญ่

“พี่หญิงใหญ่ ท่านมาได้ถูกเวลาจริง ๆ ต้องขอบคุณท่านมาก สงครามทางใต้ทั้งหมดถึงไม่สูญเปล่า”

“ท่านไม่เพียงเป็นดาวแห่งการช่วยเหลือของข้า แต่ยังเป็นดาวแห่งการช่วยเหลือของทั้งแคว้นเหลียงอีกด้วย”

“ความเคารพนับถือที่ข้ามีต่อท่าน เปรียบดั่งสายน้ำที่ไหลไม่ขาดสาย และเหมือนแม่น้ำหวงเหอที่เอ่อล้นจนไม่อาจหยุดยั้งได้”

เมื่อไม่นานมานี้ ฉินเฟิงยังอยู่ในสนามรบ ต่อสู้อย่างดุเดือดกับศัตรู แต่พริบตาเดียวก็กลับมาเป็นเด็กหนุ่มเกเรคนเดิมในความทรงจำของเสิ่นชิงฉืออีกครั้ง

เสิ่นชิงฉือกลับหัวเราะไม่ออก นางกระชากหูของฉินเฟิงไว้แน่น พลางตวาดเสียงแหลมว่า “อย่ามาใช้วิธีนี้กับข้า!”

“เจ้าบอกข้ามาตามตรง ทหารในแนวหน้ามีตั้งมากมาย เหตุใดเจ้าต้องไปที่แนวรบตะวันออกด้วยตนเอง?”

“เจ้าไม่รู้หรือว่ามันอันตรายเพียงใด? ข้าว่าเจ้าตั้งใจใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อชัด ๆ ข้าพูดถูกหรือไม่?”

ก่อนหน้านี้เมื่อรู้ว่าฉินเฟิงไปรบที่แนวรบตะวันออก เสิ่นชิงฉือก็กังวลใจมาตลอด อยากจะติดปีกบินไปที่นั่น แล้วลากตัวฉินเฟิงกลับมาให้ได้

บัดนี้ฉินเฟิงกลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว เสิ่นชิงฉือกลับยิ่งโมโหหนักขึ้นไปอีก

หากเป็นเมื่อก่อน การที่ฉินเฟิงไปรบแนวหน้าก็แล้วไปเถอะ แต่ตอนนี้เขาเป็นอ๋องแห่งชายแดนเหนือและเป็นผู้บัญชาการสูงสุดของสงครามครั้งนี้ ไฉนจึงควรเสี่ยงชีวิตนำทัพด้วยตนเองง่าย ๆ เล่า?

หากฉินเฟิงตายที่แนวรบตะวันออก ไม่ต้องพูดถึงว่าจะส่งผลกระทบใหญ่หลวงเพียงใดต่อแผ่นดินนี้ แค่สตรีในบ้านก็คงเศร้าโศกเสียใจจนแทบขาดใจตายอยู่แล้ว

คนผู้นี้แม้จะเป็นฉินอ๋องผู้อยู่ภายใต้คนเดียวและอยู่เหนือคนนับหมื่น แต่ก็ยังคงหุนหันพลันแล่นเหมือนเมื่อก่อนไม่เปลี่ยน

เสิ่นชิงฉือโกรธจนเตะก้นของฉินเฟิงไปหนึ่งที

โชคดีที่ตรงนี้เป็นกระโจมใหญ่ในค่ายทหาร อีกทั้งเมื่อรู้ว่าเสิ่นชิงฉือมาแล้ว แทบไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้ที่นี่ มิเช่นนั้นหากคนอื่นได้เห็นฉินเฟิงถูกเตะก้น คงตกใจจนคางค้างไปตาม ๆ กัน

ฉินเฟิงแสร้งทำหน้าเจ็บปวด “พี่หญิงใหญ่ไว้ชีวิตข้าด้วย ข้าไม่กล้าทำอีกแล้ว”

ยิ่งฉินเฟิงขอร้อง เสิ่นชิงฉือก็ยิ่งโกรธ นางตวาดเสียงแหลมติดต่อกัน “เจ้าสารภาพมาตามตรง เจ้าคิดอะไรอยู่กันแน่ ต่อให้ไม่คิดถึงข้า แต่เจ้าไม่ได้คิดถึงน้องสามและสี่ รวมถึงเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์บ้างเลยหรือ?”

“เจ้ากำลังจะเป็นพ่อคนแล้ว ทำไมยังทำอะไรโดยไม่คิดถึงผลที่ตามมาอย่างนี้อีก?”

“เจ้าอยากให้ลูกเกิดมาไม่มีพ่อหรือไง?”

เมื่อเผชิญกับการตำหนิของเสิ่นชิงฉือ ฉินเฟิงก็ยอมรับทั้งหมดแต่โดยดี เพราะในตระกูลฉินทั้งหมด มีเพียงเสิ่นชิงฉือเท่านั้นที่จะกล้าสั่งสอนเขาเช่นนี้

ฉินเฟิงฉวยโอกาสตอนที่เสิ่นชิงฉือไม่ทันระวัง สะบัดมือเล็ก ๆ ของนางออกทันที แล้วรีบวิ่งเข้าไปในกระโจมทหาร ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง

“พี่หญิงใหญ่อย่าโกรธเลย ที่ข้าทำเช่นนี้ก็เพื่อพวกท่านอย่างไรเล่า”

“ตอนนี้ทั้งแคว้นเหลียงใครบ้างไม่รู้สถานการณ์ของเมืองกูซู? หากไม่มีการเปลี่ยนแปลง อย่างน้อยก็ต้องยืดเยื้อกันไปอีกอย่าน้อยหลายปี”

“ข้าไม่อยากถูกถ่วงเวลาอยู่ที่นี่ตลอดไปหรอก”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เสิ่นชิงฉือขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาฉายแววสงสัย “นั่นหมายความว่า เจ้าต้องการให้สงครามจบโดยเร็ว เพื่อจะได้กลับไปทันก่อนที่เซียวหลานและเชียนอิ่งจะคลอดอย่างนั้นหรือ?”

เห็นฉินเฟิงพยักหน้าหงึก ๆ สีหน้าของเสิ่นชิงฉือจึงดีขึ้นเล็กน้อย

“เจ้าอย่าได้หลอกลวงข้า!”

“หากเป็นเช่นนั้นจริง ข้าก็พอเข้าใจได้ แต่โทษตายอาจละเว้นได้ ทษที่ต้องได้รับจะไม่ได้รับการอภัย! วันนี้ข้าจะต้องสั่งสอนเจ้าให้ดี ให้เจ้าจดจำไว้ เพื่อที่ต่อไปจะได้ไม่กล้าทำผิดอีก!”

พูดพลาง เสิ่นชิงฉือก็พุ่งเข้าใส่ทันที

ฉินเฟิงแกล้งทำท่าตกใจ แต่ไม่ได้หลบหนีแต่อย่างใด กลับกางแขนออกต้อนรับอย่างกระตือรือร้น

เมื่อเสิ่นชิงฉือรู้ตัวว่าตกหลุมพรางของฉินเฟิงแล้ว ก็สายเกินไปเสียแล้ว ฉินเฟิงรวบแขนเข้าหากัน โอบกอดเสิ่นชิงฉือไว้ทันที

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน