บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 149

บทที่ 149 ติดสินบนต่อหน้าธารกำนัล

“สามร้อยคนต่อหนึ่งพันคนก็สามารถเอาชนะได้หรือ? หึ ๆ ถ้าสวีโม่ชนะได้จริง ๆ ข้าจะวิ่งเปลือยกายต่อหน้าทุกคน!”

“ไม่จำเป็นต้องระมัดระวังมากนัก ใครบ้างไม่รู้ว่า ผู้อยู่เบื้องหลังสวีโม่คือฉินเฟิง ฉินเฟิงก็แค่ฉลาดอยู่นิดหน่อย! ข้าไม่เชื่อว่าเขาจะสามารถสร้างปาฏิหาริย์โดยการอาศัยลูกไม้พลิกสถานการณ์นั่นได้”

“จำนวนคนแตกต่างกันมากก็แล้ว อีกทั้งผู้เข้าสู่รอบชิงชนะเลิศยังเป็นหนิงหู่ นายน้อยแห่งจวนหย่งอันโหวเชียวนะ”

“ฮี่ ๆ! คราวนี้โอกาสแก้แค้นของหนิงหู่มาถึงแล้ว ในแง่ของกลอุบาย หนิงหู่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ฉินเฟิงจริง ๆ แต่ในแง่ของการนำกองทัพออกรบ หนิงหู่สลัดทิ้งห่างฉินเฟิงได้หลายช่วงถนน! ข้าขอพนันด้วยเงินห้าร้อยตำลึงเงิน ฉินเฟิงจะแพ้แน่นอน!”

บรรดาลูกหลานแห่งเมืองหลวงเห็นว่าเรื่องยังใหญ่ไม่พอจึงคิดจะทำให้เรื่องใหญ่กว่าเดิม พวกเขาเริ่มพนันกันขึ้นมาแล้ว เนื่องจากผลลัพธ์ชัดเจนเกินไป ทั้งหมดจึงแทบจะลงเดิมพันว่าฝั่งฉินเฟิงแพ้

โดยปกติแล้ว ในฐานะบุตรสาวแห่งตระกูล พวกนางไม่มีวันเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องหยาบคายเช่นนี้ แต่เพื่อที่จะเหยียดหยามตระกูลฉิน เกาอวี้หลานก็ร่วมสนุกด้วย “คุณหนูอย่างข้าขอเดิมพันด้วยเงินหนึ่งพันตำลึงเงิน ฉินเฟิงจะไม่สามารถต้านทานไหวถึงหนึ่งถ้วยชา!”

ตามวิสัยของหลิ่วหงเหยียน นางย่อมต้องอยู่ข้างเดียวกับน้องชาย แต่ก่อนที่คุณหนูรองจะทันได้เอ่ยปาก เสิ่นชิงฉือก็โยนเงินแท่งหนึ่งออกมา

“สิบตำลึงเงิน เดิมพันฉินเฟิงชนะ”

เสิ่นชิงฉือมีความสง่างามโดยธรรมชาติ นอกเหนือจากการซื้อหนังสือและหมึกต่าง ๆ แล้ว แทบไม่ได้ใช้จ่ายอะไรอีก ดังนั้นบนตัวนางจึงไม่มีเงิน และรายได้จากหอวิจิตรศิลป์ก็รวมอยู่ในบัญชีของจวนตระกูลฉิน การที่นางเดิมพันด้วยเงินสิบตำลึงเงินได้ก็นับว่าเป็นเรื่องน่าประหลาดแล้ว

ทว่าการตัดสินใจนี้กลับทำให้เกิดเสียงหัวเราะตามมา

เสิ่นชิงฉือไม่สนใจ และเอ่ยอย่างใจเย็น “ตระกูลฉินของข้าประหยัดมัธยัสถ์มาโดยตลอด จะเทียบกับทุกท่านได้อย่างไร”

ขณะเดียวกันนี้เอง กองทัพของสวีโม่กับกองทัพของหนิงหู่ก็เตรียมพร้อมอยู่ในสนามเป็นที่เรียบร้อย

ด้านหลังหนิงหู่มีทหารรักษาพระราชวังชั้นยอดจำนวนหนึ่งพันคน ชุดเกราะหนักหนึ่งพันชุดถูกนำมาจากกองทหารรักษาการณ์ชั่วคราว ด้วยความได้เปรียบด้านจำนวนคนและอุปกรณ์ที่มีคุณภาพพอกัน ทุกคนรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องประลองเพื่อหาผู้ชนะต่อด้วยซ้ำ

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงจ้องมองทั้งสองฝ่าย รู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ที่กองทัพของสวีโม่จะชนะ เหตุผลที่เขาอนุญาตให้การประลองที่ไม่เป็นธรรมนี้เกิดขึ้น เพราะต้องการจะดูว่า ความสามารถของฉินเฟิงอยู่ขั้นไหนกันแน่

แม้ว่าฉินเทียนหู่จะรู้สึกหมดหนทาง แต่เขาก็เข้าใจดี เจตจำนงของฝ่าบาทไม่อาจฝ่าฝืน ดังนั้นจึงทำได้เพียงกัดฟัน และประกาศเริ่มการประลอง

ปรากฏว่า ก่อนที่เขาจะทันได้เอ่ยปากก็มีเสียงหนึ่งขัดจังหวะ

“รอเดี๋ยว!”

ทุกคนมองไปตามเสียง และเห็นฉินเฟิงถือจานผลไม้แห้งไว้ในมือซ้าย มีอ้อยสองสามชิ้นหนีบอยู่ใต้รักแร้แขนขวา พลางนายน้อยฉินก็วิ่งลงมาตามแนวกำแพงกั้น และมาหยุดอยู่ด้านหน้ากองทัพทั้งสอง

เมื่อเห็น ‘ภาพลักษณ์นักชิม’ ของฉินเฟิง ขุนนางทุกคนในที่นั้นก็หลุดหัวเราะออกมา

ฉินเทียนหู่ขมวดคิ้วมุ่น “เจ้าเด็กเหลือขอ รู้จักแต่ทำให้ข้าขายขี้หน้า ท่าทางเหมือนคนเสเพลเอ้อระเหยลอยชายนั่นมันอะไรกัน? ไม่มีท่วงท่าของบุตรชายขุนนางเลยสักนิด!”

ฉินเฟิงไม่สนใจว่าทุกคนจะคิดอย่างไร เขาเพียงหนีบขนมล้ำค่าไว้ แล้วยิ้มตาหยีมองหนิงหู่ “พ่อเสือน้อย ข้ารู้แล้วว่าเจ้าจะต้องผ่านเข้ามารอบชิงชนะเลิศอย่างแน่นอน ข้อเท็จจริงได้พิสูจน์แล้วว่าข้ามีสายตาไม่เลว เจ้าคือต้นกล้าด้านการรบอย่างแท้จริง!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หนิงหู่ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในหอสุราเมื่อวาน จึงอดไม่ได้ที่จะหน้าแดงหูแดง

แม้ว่าเขาจะรู้สึกขอบคุณฉินเฟิงอยู่ในใจ แต่ภายนอกกลับปฏิเสธที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ และแค่นเสียงออกมา “หึ นั่น… นั่นเป็นเรื่องปกติ ตระกูลหนิงของเราหาใช่คนขี้ขลาด”

ฉินเฟิงยกนิ้วโป้งให้อย่างไม่ขี้เหนียว จากนั้นก็หันกลับไปมองทางที่นั่ง เมื่อพบตำแหน่งของหย่งอันโหวก็ตะโกนเสียงดัง “ท่านโหว หนิงหู่นั้นมีพรสวรรค์ แม้ว่าเขาจะแพ้ แต่ข้าจะหาทางส่งเขาเข้ากองทัพให้ได้”

ขณะที่เขาเอ่ย ฉินเฟิงก็มองไปที่ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงอีกครั้ง พลันชายหนุ่มก็เผยรอยยิ้มโง่ ๆ ออกมา “ฝ่าบาท หากข้าขอซื้อที่ว่างในกองทัพสำหรับหนิงหู่ด้วยหนึ่งหมื่นตำลึงเงิน ได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน