บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 172

บทที่ 172 พบพ่อตาครั้งแรก

ฉินเสี่ยวฝูกับเสี่ยวเซียงเซียงอุทานตกใจ พุ่งตัวเข้าไปตะครุบเงานั่นเกือบจะพร้อมกัน

น่าเสียดายที่วิทยายุทธของชายชุดดำแข็งแกร่งมาก จนพวกเขาทั้งสองถูกโยนออกไปง่าย ๆ ก่อนที่จะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นเสียอีก

ชายในชุดดำโพกผ้าปิดใบหน้า เผยให้เห็นเพียงดวงตาคู่หนึ่งที่เฉียบคมราวกับนกอินทรีเท่านั้น เขาจ้องมองฉินเฟิงด้วยท่าทางเย็นชาอย่างยิ่ง ไอสังหารที่ควบแน่นระหว่างคิ้วของอีกฝ่าย ทำให้ฉินเฟิงสั่นสะท้าน

ชั่วขณะที่ฉินเฟิงคิดว่าตนเองจะต้องตายเป็นแน่ เขากลับสัมผัสได้ว่าแรงบีบที่ลำคอได้คลายลง

ฉินเฟิงสูดหายใจเข้าลึกสองสามเฮือก มองดูชายชุดดำอย่างไม่เชื่อสายตา “ไยเจ้าถึงปล่อยมือ”

ชายชุดดำไม่ตอบ แต่ถามกลับแทน “ข้าจะให้เจ้าสองทางเลือก หนึ่งข้าจะฆ่าเจ้าตอนนี้ สอง…”

“ข้อสอง!” ฉินเฟิงตอบกลับอย่างไม่อดทน ก่อนที่ชายชุดดำจะพูดจบประโยคเสียอีก

ชายชุดดำขมวดคิ้วมุ่น แล้วกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ข้ายังไม่ได้บอกเลยว่า ข้อสองคืออะไร”

ฉินเฟิงคิดว่าการรักษาชีวิตไว้สำคัญที่สุด สีหน้าเขาขลาดกลัวนัก “ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม ข้าก็จะเลือกข้อสอง จอมยุทธ์โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย ฮือ ๆๆ…”

สายตาของชายชุดดำฉายแววดูถูกอย่างยิ่ง แต่ก็ไม่ได้ลงมือฆ่า “หากเจ้าคุกเข่าลงคลานลอดหว่างขาของข้า ข้าก็จะไว้ชีวิตสุนัขเช่นเจ้า หึ แบบนี้เป็นอย่างไร?”

ขณะพูด ชายชุดดำก็คลายแรงบีบที่มือ ฉินเฟิงรู้สึกราวกับว่าพลังทั้งหมดในร่างกายของเขาเหือดแห้ง นายน้อยฉินทรุดตัวลงไปกองอยู่กับพื้น

เมื่อเห็นชายชุดดำค่อย ๆ กางขา และชี้มือไปที่ใต้หว่างขาเพื่อบอกให้ให้ฉินเฟิงคลานเอาชีวิตรอด ความคิดนับไม่ถ้วนก็ผุดขึ้นมาในใจของนายน้อยฉิน

เพื่อรักษาชีวิต แค่คลานลอดเป้าจะเป็นอะไรไป? หานซิ่น*[1] ก็เคยยอมคลานลอดหว่างขา โกวเจี้ยน*[2] ก็ยังเคยยอมกินอึ! ตัวข้าเองไม่ใช่บุคคลสำคัญที่ทำให้ฟ้าดินสั่นสะเทือน แล้วทำไมถึงจะคลานลอดเป้าไม่ได้เล่า?

แต่…

ฉินเฟิงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะไร้ยางอาย แต่ก็ยังห่างไกลจากคำว่า ‘ไร้ความทรนง’ อยู่มาก

ถ้าต้องคลานลอดหว่างขาจริง ๆ อนาคตเขาจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร?

ยิ่งไปกว่านั้น เขาเพิ่งได้รับสิทธิ์ในการแต่งตั้งแม่ทัพ สายตาของคนทั้งเมืองหลวงต่างจับจ้อง หากเขากลายเป็นคนขี้ขลาดตาขาว อย่าว่าแต่ต้องกลายเป็นตัวตลกในเมืองหลวงเลย แม้แต่ฮ่องเต้ก็คงดูถูกเหยียดหยามเขาเป็นแน่

หลังจากคิดและชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียแล้ว ฉินเฟิงก็กัดฟันกรอด ค่อย ๆ คลานไปหาชายชุดดำ

เมื่อเห็นว่าฉินเฟิงขี้ขลาด ยอมทนต่อความอัปยศอดสูอย่างยิ่งเพื่อเอาชีวิตรอด ชายชุดดำจึงมองดูเขาด้วยความรังเกียจ

แต่…เมื่อฉินเฟิงคลานไปถึงหน้าชายชุดดำ ชายหนุ่มก็กระโดดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เขาเหวี่ยงหมัดเข้าที่สันจมูกของชายชุดดำ “ให้ข้าคลานลอดเป้าเจ้ารึ?! เจ้าคู่ควรรึ?!”

หมัดนี้ฉินเฟิงไม่ได้คาดหวังอะไร อีกทั้งยังรู้สึกว่า พริบตาถัดไปตนเองจะต้องถูกชายชุดดำสังหารเป็นแน่

ทว่า…

ฉากที่เหนือความคาดหมายของฉินเฟิงได้เกิดขึ้น

ชายชุดดำไม่ได้หลบด้วยซ้ำ!

ผัวะ!

ทันทีที่หมัดกระทบสันจมูกชายชุดดำ ก็บังเกิดเสียงคมชัดขึ้น จากนั้นเลือดสีแดงสดก็ไหลออกมาจากผ้าปิดใบหน้า

อย่าว่าแต่ฉินเฟิงตกตะลึง แม้แต่ชูเฟิงก็อ้าปากค้าง “นายน้อยต่อยมือสังหารคนนั้นจนได้รับบาดเจ็บ เป็นไปได้อย่างไร? ศิลปะการต่อสู้ของชายผู้นี้สูงมาก แม้แต่คุณหนูสี่ก็เกรงว่าแค่พอจะรับมือได้เท่านั้น”

ฉินเฟิงเตรียมใจไว้แล้วที่จะ ‘สละชีพเพื่อความเป็นธรรม’ แต่เมื่อเห็นชายชุดดำมีเลือดกระเซ็นออกมาจากโพรงจมูก ชายหนุ่มก็ตัวแข็งอยู่กับที่ สมองว่างเปล่า

หรือว่า…

อยู่ ๆ เขาก็ได้ทะลวงขั้นลมปราณ เปลี่ยนจากคนพิการระดับสามเป็นจอมยุทธ์ที่ไม่มีใครเทียบได้อย่างนั้นหรือ?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน