บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 176

บทที่ 176 ฮูหยินตระกูลฉิน

แม้ว่าหน่วยลาดตระเวนและกองทหารรักษาการณ์จะเป็นคนของเราเอง และไม่ผิดอะไรหากจะยืมพื้นที่ฝึกซ้อม

แต่ไม่ว่าอย่างไรนั่นก็เป็นพื้นที่ของคนอื่น ไม่สามารถครอบครองได้ตลอดทั้งวัน และการใช้พื้นที่สลับกันก็จะทำให้การฝึกซ้อมล่าช้า

นอกจากนี้การซื้อที่ดินไม่ได้เสียค่าใช้จ่ายมากนัก อย่างไรเสียมันก็จะกลายเป็นทรัพย์สินของตระกูลฉินในอนาคตอยู่ดี

ฉินเฟิงให้ฉินเสี่ยวฝูกลับบ้านทันที เพื่อบอกให้หลินฉวีฉีจัดซื้อพื้นที่เปิดโล่งทางตะวันออกของเมืองหลวงด้วยเงินสามพันตำลึงเงิน

จากนั้นเขาก็ให้หลู่หมิงนำช่างฝีมือไปที่นั่น วางแผนอย่างง่าย ๆ และเริ่มสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ ที่จำเป็นต่อโรงฝึกทหาร

ส่วนโรงงานที่เขาอยากได้…

หลังจากพิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว ฉินเฟิงจึงสร้างมันขึ้นมาในสนามฝึกซ้อม

เขาใช้เงินอีกสองร้อยตำลึงเงินจ้างคนงานที่แข็งแรงจำนวนมากจากหมู่บ้านและเมืองรอบ ๆ ซื้อวัสดุก่อสร้าง และล้อมพื้นที่ฝึกทั้งหมด ‘หนึ่งในสามหมู่’ เพื่อเป็นอาณาเขตของตนเอง

โครงการทั้งหมดดำเนินการเกือบจะในเวลาเดียวกัน และฉินเฟิงก็เริ่มยุ่งจนตัวเป็นเกลียว

หนิงหู่กับสวีโม่เองก็ไม่ได้อยู่เฉยเช่นกัน พวกเขาส่งทหารเกณฑ์ทั้งหมดหนึ่งพันแปดร้อยคนไปยังสนามฝึก ประการแรกเพื่อปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมล่วงหน้า และอีกประการก็เพื่อช่วยเหลืองาน ท้ายที่สุดมีผู้คนมากยิ่งมีพลังมาก สนามฝึกจะได้แล้วเสร็จเร็วขึ้น…

ในเวลาเดียวกันจวนตระกูลฉินก็มีชีวิตชีวามากขึ้นเช่นกัน

บรรดาขุนนางใหญ่และข้าราชการจากทุกสาขาอาชีพต่างส่งของขวัญมาเยี่ยมเยือนตระกูลฉิน

ฉินเทียนหู่ที่กลับมาจากว่าราชการในตอนเช้ากำลังพูดคุยกับแขกเหรื่อ ในขณะที่ส่งคนไปตามหาฉินเฟิง

ด้วยแขกที่มาเยือนในวันนี้กว่าครึ่งล้วนมาเพื่อพบฉินเฟิง แต่เจ้าเด็กไม่เอาการเอางานนี่กลับทาน้ำมันที่เท้าวิ่งหนีไปแล้ว

หลินฉวีฉีรู้ที่อยู่ของฉินเฟิง แต่เขาไม่สามารถทรยศฉินเฟิงได้ เขาจึงทำได้เพียงหลีกเลี่ยงฉินเทียนหู่เท่านั้น

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก้าวผ่านประตูจวนตระกูลฉินเข้ามา

นี่เป็นครั้งแรกที่นางมาที่นี่ เมื่อคิดว่านางมาเพื่อพบกับพ่อแม่สามีในอนาคต แก้มก็เริ่มร้อนขึ้น เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์กำจัดความเย่อหยิ่งในอดีตของตนออกไป และติดตามเซี่ยปี้ผู้เป็นบิดาอย่างเขินอาย

แต่หลังจากเข้ามาได้ไม่นาน ก็ได้รู้ว่าฉินเฟิงวิ่งหนีไปแล้ว

ใบหน้าเล็ก ๆ ของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์แตกร่วงพื้นทันควัน น่าโมโหนัก!

นางอดไม่ได้ที่จะบริภาษในใจ ‘ดีนักเจ้าฉินเฟิง ไม่อยากแต่งงานกับข้าถึงเพียงนี้! เจ้าไม่ต้องการแต่งกับข้า ข้าเองก็ไม่อยากแต่งงานกับเจ้า! อย่าตกมาเป็นลูกไก่ในกำมือข้าเหมือนเมื่อก่อนเชียว!’

เมื่อเห็นว่าใบหน้าของบิดาและบุตรสาวตระกูลเซี่ยดูไม่ค่อยดีนัก ฉินเทียนหู่ก็ไม่มัวสนใจดูแลแขกคนอื่น ๆ อีก เขารีบเข้ามาหาทั้งสองคน แล้วเกลี้ยกล่อมทันที “หนิงกั๋วกง คุณหนูเซี่ย ข้าสั่งสอนบุตรได้ไม่ดีพอ ทั้งสองท่านโปรดอย่าได้ใส่ใจ ข้าได้ส่งคนไปตามหาเจ้าลูกเวรนั่นแล้ว”

เซี่ยปี้ถู ‘จมูกสีแดง’ ของเขาแล้วแค่นเสียงเย็นชา “หึ! ทำไมเล่า? หรือว่ารังเกียจอวิ๋นเอ๋อร์บ้านข้า?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ฉินเทียนหู่ก็โค้งเอวลงครึ่งหนึ่ง และพูดด้วยความตกใจ “นั่นเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด! ความจริงที่ว่าตระกูลฉินกับตระกูลเซี่ยสามารถเป็นสามีภรรยากันได้นั้น นับเป็นโชควาสนาที่ต้องรวบรวมมาถึงสามชาติของเจ้าเด็กเหลือขออย่างฉินเฟิง วันนี้เขาไม่อยู่จวน เกรงว่าคงจะยุ่งอยู่กับการหาทหารใหม่”

สีหน้าของเซี่ยปี้ดีขึ้นเล็กน้อย อย่างไรเสียเรื่องกองทัพใหม่ก็เป็นสิ่งที่ได้รับมอบหมายจากฮ่องเต้โดยตรง ย่อมไม่อาจละเลย

แต่เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์กลับเผยอริมฝีปาก และแอบถอนหายใจ ท่าทีตำหนิว่า ตระกูลฉินช่างไร้มารยาท

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน