บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 187

บทที่ 187 ถูกทำนองคลองธรรม

หลินเฟยโม่ผู้หยิ่งผยองที่เกิดมาพร้อมกับช้อนเงินช้องทอง จู่ ๆ ก็ได้พบกับฉินเฟิงซึ่งเป็น ‘เนื้อเหนียวเคี้ยวยาก’ ไม่เพียงแต่ชื่อเสียงของเขาจะถูกทำลายเท่านั้น แต่ความสูงศักดิ์ รวมไปถึงความมั่นใจในตนเองอันเปราะบาง ก็ถูกฉินเฟิงพังทลายไปแล้วเช่นกัน

ทุกคนในที่นั้นต่างนิ่งงัน

หนิงหู่กับสวีโม่ ในฐานะบุตรหลานแห่งเมืองหลวง ย่อมรู้ดีอยู่แล้วว่าภูมิหลังของหลินเฟยโม่น่ากลัวเพียงใด อย่างไรก็ตาม เมื่อเผชิญหน้ากับฉินเฟิงผู้ไร้ซึ่งความได้เปรียบใด ๆ เขากลับยกหินทุ่มใส่เท้าของตนเองเสียได้

ทั้งสองมองหน้ากันด้วยสายตาที่ซับซ้อน

ไม่รู้ควรจะชื่นชมหรือควรหวาดกลัวนายน้อยฉินผู้นี้ดี

หลิ่วหงเหยียนมองไปที่ฉินเฟิง จิตใจของนางไม่สามารถสงบลงได้อยู่เป็นเวลานาน

ก่อนหน้านี้หลิ่วหงเหยียนคิดว่าตนเองจะถูกหลินเฟยโม่พาไปเจียงหนานเสียแล้ว เพราะก่อนหน้านี้ คำพูดของหลินเฟยโม่ที่เอ่ยออกมาล้วนเป็นจริงทั้งหมด

แต่ตอนนี้ฉินเฟิงไม่เพียงแต่ทำตามสัญญา นอกจากเขาจะขับไล่หลินเฟยโม่ออกไปได้สำเร็จแล้ว เขายังได้รับชัยชนะอย่างใสสะอาดด้วย…

หลิ่วหงเหยียนหันมองรองผู้บัญชาการของกองทัพทั้งสี่

อารมณ์ของนางยิ่งซับซ้อนมากขึ้น

ในความทรงจำของหลิ่วหงเหยียน ฉินเฟิงต่อต้านสังคมมาโดยตลอด หากเขามุ่งมั่นจะพัฒนาเส้นสายของตนเองจริง ๆ งานเลี้ยงตระกูลฉินในวันนี้จะเป็นโอกาสที่ดีที่สุด

แต่วันนี้หลังจากได้เห็นความขัดแย้งทั้งหมด ในที่สุดหลิ่วหงเหยียนก็เข้าใจว่าเหตุใดฉินเฟิงถึงได้คร้านเกินกว่าจะกลับไปจวนตระกูลฉินเพื่อเข้าสังคม

ใครก็ตามที่เป็นประโยชน์ต่อฉินเฟิงล้วนถูกเขาดึงมาเป็นพวกตั้งนานแล้ว

ไม่ใช่ว่าฉินเฟิงเกียจคร้านเกินกว่าจะขยับขยายเส้นสาย แต่เป็นเพราะเขายอมขาดคน ดีกว่าได้คนที่ไม่ได้เรื่องเข้ามา

ทันใด หลิ่วหงเหยียนก็รู้สึกว่าความกังวลของนางที่มีต่อฉินเฟิงนั้นไม่จำเป็นเลย เป็นนางเองที่ไร้เดียงสาไม่ใช่เขา…

คิดดูแล้วก็ใช่ คนที่สามารถเป็นศูนย์กลางอำนาจของต้าเหลียงได้และมีฝีมือล้นเหลือ เหตุใดจะต้องการคำแนะนำจากคนอื่นเล่า?

สายตาที่หลิ่วหงเหยียนใช้มองฉินเฟิงเปลี่ยนไป นางมองน้องชายที่ในอดีตไม่ได้เรื่องได้ราว เวลานี้นางรู้สึกนับถือเขาขึ้นมาอย่างอดไม่ได้…

หลิ่วหงเหยียนค่อย ๆ พ่นลมหายใจออกมา รอยยิ้มโล่งใจผุดขึ้นที่มุมปากโดยไม่รู้ตัว “เฟิงเอ๋อร์ ในเมื่อเจ้าไม่ต้องการกลับไปเข้าสังคมที่จวน ข้าก็จะไม่บังคับ เพียงแต่ว่าเบื้องหลังของหลินเฟยโม่ผู้นั้นแข็งแกร่งยิ่งนัก เขาได้รับความอัปยศในวันนี้แล้ว ต้องไม่ยอมรามือแต่โดยดีเป็นแน่ เจ้าระวังไว้หน่อยจะดีกว่า”

ตอนนี้ฝูงชนที่มารวมตัวกันบริเวณประตูค่ายก็ทยอยแยกย้ายกันไปแล้ว

เสียงก่อสร้างเคล้าเสียงต่อสู้ดังขึ้นอีกครั้ง

บริเวณศาลาเหลือเพียงฉินเฟิง หลิ่วหงเหยียน และเสี่ยวเซียงเซียง

ฉินเฟิงทรุดตัวลงบนเก้าอี้หวาย นั่งไขว่ห้าง และรับองุ่นจากเสี่ยวเซียงเซียง พลางพูดอย่างใจเย็น “พี่หญิงรอง ข้าว่าท่านไม่จำเป็นต้องกลัวเลย ถ้าหลินเฟยโม่กล้าที่จะโผล่หน้ามาอีกครั้ง ข้าก็จะต่อยเขาอีก!”

เมื่อเห็นท่าทางลำพองใจของฉินเฟิง หลิ่วหงเหยียนก็หัวเราะออกมา

แม้ว่านางจะมั่นใจในตัวฉินเฟิงเต็มที่ แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะแค่นเสียง และดุ “มาดูกันว่าเจ้าจะสามารถทำอะไรได้บ้าง! หากเจ้ามีความเก่งกล้าจริง ๆ ไยเจ้าไม่กล้าไปรับรองพ่อลูกตระกูลเซี่ยเล่า? ”

ฉินเฟิงซึ่งเพิ่งมีรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าและดูไม่เกรงฟ้าไม่กลัวดิน รีบหดคอกลับเข้าไปทันทีเมื่อได้ยินคำว่า ‘พ่อลูกตระกูลเซี่ย’ สีหน้าเปลี่ยนเร็วยิ่งกว่าเปลี่ยนหน้าหนังสือ จู่ ๆ ก็กระตุกมุมปาก แล้วพูดว่า “อย่าพูดถึงแม่เสือตัวนั้น ข้าไม่อยากเกี่ยวข้องกับนาง”

เพื่อเบี่ยงเบนหัวข้อนี้ไป

ฉินเฟิงซึ่งอยู่ในร่างเทพแห่งความขี้เกียจ ในที่สุดก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้หวาย เขาวางมือบนไหล่ของหลิ่วหงเหยียนอย่างเป็นธรรมชาติ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน