บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 212

บทที่ 212 เตรียมบุกเข้าถ้ำเสือ

“กองทหารเมืองหลวงทั้งหมดล้วนเป็นทหารชั้นยอด! และกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ก็เป็นหัวกะทิในหมู่หัวกะทิซึ่งจะรับคำสั่งโดยตรงจากราชวงศ์เท่านั้น ค่าอาหารและเงินเดือนในกองทัพก็ยังเป็นค่าใช้จ่ายแยกต่างหาก เรียกได้ว่าเปรียบเสมือนกำแพงกั้นทั่วทั้งเมืองหลวง! การบุกรุกเข้าไปในกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์โดยไม่ได้รับอนุญาตถือเป็นอาชญากรรมร้ายแรงเก้าชั่วโคตร!”

ฉินเฟิงโบกมือด้วยสีหน้าผ่อนคลาย “วางใจเถอะ ข้าได้กราบทูลฮ่องเต้แล้วและยังได้ส่งจดหมายถึงแม่ทัพของกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์เพื่อแสดงให้เห็นว่าพวกเราบริสุทธิ์แล้วด้วย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สวีโม่ก็ลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แววตาของหนิงหู่ยังคงเคร่งขรึม ใบหน้าเผยให้เห็นการมองโลกในแง่ร้าย “เผชิญหน้ากับกองทัพหลวงเช่นกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ตั้งแต่แรกเริ่ม นี่มัน… เกินไปหน่อยหรือไม่? อีกอย่างกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ยังมีสถานะพิเศษ หากเราชนะก็เท่ากับว่าเป็นการทำลายบารมีของกองทัพหลวง หากเราแพ้ก็หลีกเลี่ยงที่จะถูกกองทัพทั้งหมดเยาะเย้ยไม่ได้…”

ได้ยินเช่นนี้ฉินเฟิงก็ไม่สบอารมณ์แล้ว เขาหยิบองุ่นบนโต๊ะขึ้นมาหนึ่งกำมือ แล้วโยนมันใส่ร่างหนิงหู่ แล้วพูดด้วยความโมโห “ยังไม่ทันเริ่มสู้ก็ขี้ขลาดเสียแล้ว?! ถ้าพบกับทหารม้าเป่ยตี๋บนสนามรบ เจ้าก็คงขลาดกลัวก่อนจะสู้อย่างนั้นสินะ? ไม่ว่าจะเป็นยอดกองทัพหลวงอันใด เจ้าก็ต้องสู้! เมื่อพบกันบนถนนแคบ ๆ ผู้กล้าจะเป็นผู้ชนะ แม้แต่ความกล้าหาญเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ยังไม่มี แล้วพวกเจ้ายังจะทำสงครามอันใดได้อีก? กลับบ้านไปไถนาซะ!”

เมื่อถูกฉินเฟิงด่าเปิง สีหน้าของหนิงหู่ก็ประเดี๋ยวแดงประเดี๋ยวขาว

แต่จู่ ๆ เขาก็ตระหนักได้อย่างรวดเร็ว!

ใช่แล้ว ฉินเฟิงทุ่มเทเงินทองและทรัพย์สินจำนวนมากเพื่อฝึกฝนทหารชั้นยอด หากเขาไม่มีกระทั่งความกล้าที่จะเริ่มสงคราม ทั้งหมดที่ทุ่มเทไปไม่เท่ากับสูญเปล่าหรอกหรือ?

แม้ว่ากองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์จะเป็นทหารชั้นยอดของกองทัพหลวง แต่ทหารองครักษ์สามร้อยนายนี้ก็ไม่ได้ด้อยกว่าเท่าไร!

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ สายตาของหนิงหู่และคนอื่น ๆ ก็ค่อย ๆ แน่วแน่ขึ้น

ท่านโหวน้อยประสานหมัดคำนับ และเอ่ยย้ำทีละคำ “จะไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง!”

ทหารสามร้อยนายตะโกนขึ้นพร้อมกัน “นายน้อยฉินโปรดรอข่าวดี!”

ทันทีที่สิ้นเสียง สวีโม่กับหนิงหู่ก็นำทหารองครักษ์สามร้อยนายพุ่งตรงไปยังค่ายของกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ทันที

ขณะมองไปที่แผ่นหลังของทุกคน ฉินเฟิงซึ่งกำลังเอนกายบนเก้าอี้หวายก็ผุดรอยยิ้มไร้ยางอาย “รอข่าวดี? ฮ่า ๆๆ ไร้เดียงสาเกินไปแล้ว รอที่จะถูกทุบตีสิไม่ว่า!”

ชูเฟิงที่ปรนนิบัติอยู่ข้าง ๆ มองดูทหารองครักษ์เดินจากไป อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล “นายน้อย ท่านโหวน้อยและคนอื่น ๆ จะสามารถทำภารกิจสำเร็จได้หรือไม่? นี่ไม่ฝืนเกินไปหน่อยหรือ?”

ฝืนเกินไป? ไม่จำเป็นต้องพูดจาคลุมเครือขนาดนั้น!

ฉินเฟิงมีความมั่นใจเต็มเปี่ยมเกี่ยวกับความแข็งแกร่งของทหารองครักษ์ทั้งสามร้อยนาย เพราะงั้นไม่ว่าอย่างไร พวกเขาก็จะต้องถูกกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์กดลงกับพื้น และลากไปมาอย่างแน่นอน!

กองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์เป็นกระดูกสันหลังหลักในการรักษาความปลอดภัยของเมืองหลวง มีทหารทั้งหมดห้าหมื่นนายและยุทโธปกรณ์ก็เยี่ยมยอดเป็นอย่างยิ่ง

ฉินเฟิงได้บอกกล่าวกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ไว้ล่วงหน้าแล้วด้วย ตราบใดที่หนิงหู่และคนอื่น ๆ แอบเข้าไปในค่ายของอีกฝ่าย พวกเขาก็จะถูกเก็บอย่างอเนจอนาถทันที

ท้ายที่สุดแล้วความแตกต่างของความแข็งแกร่งระหว่างทั้งสองฝ่ายนั้นมากเกินไปจริง ๆ

เมื่อหนิงหู่พาทหารองครักษ์ไป ‘รนหาที่ตาย’ ฉินเฟิงก็ไม่ได้นั่งอยู่เฉย ๆ เช่นกัน

ชายหนุ่มสั่งให้ฉินเสี่ยวฝูไปหยิบดินสอและกระดาษมา เขากัดปลายดินสอ สมองครุ่นคิดอยู่นาน ก่อนที่จะเขียนรายละเอียดของวัสดุลงไปในที่สุด

ทรายแก้ว ขี้เถ้าไม้ แร่ฟันม้า แร่โดโลไมต์ หินปูน และดีเกลือ

วัสดุเหล่านี้ล้วนจำเป็นสำหรับการหลอมลูกแก้วหลิวหลี

ท้ายที่สุดแล้ว บรรพบุรุษน้อยอย่างฉีหยางจวิ้นจู่ก็ยังคงราวีไม่เลิกรา

เพื่อความเงียบสงบ ฉินเฟิงจำต้องใช้เวลาว่างทั้งหมดคิดถึงการหลอมลูกแก้วหลิวหลี

แม้ว่าชายหนุ่มจะจำกระบวนการหลอมลูกแก้วหลิวหลีทั้งหมดได้

แต่ท้ายที่สุดแล้วมันไม่ใช่งานที่เขาเชี่ยวชาญ ฉินเฟิงไม่แน่ใจว่าจะสามารถหลอมมันได้สำเร็จหรือไม่

ในตอนนี้ทำได้แค่รักษาม้าตายเหมือนม้าเป็นเท่านั้น

เพื่อลดต้นทุนจากการลองผิดลองถูกให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ฉินเฟิงส่งรายการวัสดุให้กับฉินเสี่ยวฝู และกำชับเขาซ้ำ ๆ ว่า “ทรายในเมืองหลวงมีสิ่งเจือปนมากเกินไป และค่าใช้จ่ายในการคัดกรองก็สูงยิ่งนัก หากไม่พบทรายแก้วบริสุทธิ์จริง ๆ เจ้าสามารถใช้สืออิง*[1] แทนได้เลย”

“ยังมีฉุนเจี่ยน*[2] ด้วย ถ้าเจ้าหาไม่พบ เจ้าสามารถใช้เจี่ยงคว่างสือ*[3] แทนได้ หากเมืองหลวงไม่มีสองสิ่งนี้ ให้หาขี้เถ้าไม้มาสักหน่อย แม้ว่าการทำให้ขี้เถ้าไม้เหลวนั้นเป็นเรื่องยากแต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น”

ฉินเสี่ยวฝูเก็บรายการสิ่งของและถามด้วยเสียงต่ำ “นายน้อยต้องการเท่าไหร่หรือขอรับ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน