บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 213

บทที่ 213 ไม่ได้ด้วยเล่ห์ต้องได้ด้วยกล

เนื่องจากฉินเฟิงยังคงยุ่งอยู่กับการฝึกกองทัพใหม่และมีเวลาจำกัด เขาจึงตอบกลับด้วยคำว่า ‘รีบ’

ดังนั้น หลู่หมิงจึงไม่มัวมากความ เขานำแบบจำลองกลับไปที่โรงงานทันที

ทันทีที่ฉินเฟิงได้จัดการเรื่องส่วนประกอบอื่น ๆ ของลูกแก้วหลิวหลีเสร็จเรียบร้อย หนิงหู่และพวกก็กลับมาพอดี

เป็นไปตามที่นายน้อยเจ้าสำราญคาดการณ์ไว้ ในเวลาเพียงแค่หนึ่งชั่วยาม

หนิงหู่และคนอื่น ๆ ก็วิ่งกลับมาโดยไร้ชุดเกราะ พวกเขาพากันนอนแผ่อยู่บนพื้น ราวกับมะเขือยาวที่ต้องน้ำค้างแข็ง จิตวิญญาณการต่อสู้ที่เหล่าทหารบ่มเพาะมาอย่างยากลำบากถูกสั่นคลอนอย่างรุนแรง

สวีโม่นั่งลงบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ มองไปที่ฉินเฟิงอย่างขมขื่น “พี่ฉิน! ภารกิจนี้เป็นไปไม่ได้เลยที่จะสำเร็จ! หนิงหู่กับข้านำทหารองครักษ์สามร้อยนายไป แต่พวกเราถูกหน่วยสอดแนมของกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์พบก่อนจะเข้าไปใกล้ค่ายเขาได้ด้วยซ้ำ อีกทั้งยังถูกล้อมทันทีที่เข้าไปในค่าย อาวุธของเราต้องรับมือกับเกราะหนักและโล่ก็ต้านทานพวกเขาไม่ได้เลย…”

แม้แต่สวีโม่กับหนิงหู่ก็ถูกกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ต่อยตีจนจมูกบวมช้ำไปหมด ไม่ต้องพูดถึงทหารองครักษ์สามร้อยนายนั้น พวกเขาน่าอนาถเสียจนทนมองไม่ได้ยิ่งกว่า แน่นอนว่า พวกเขาได้รับการฝึกจากจิ่งเชียนอิ่งกับชูเฟิงจนทักษะได้รับการยกระดับในเชิงคุณภาพแล้ว

แต่น่าเสียดาย… กองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ไม่ได้ต่อสู้แบบตัวต่อตัวกับทหารองครักษ์ด้วยมือเปล่า ทหารแนวหน้าของพวกเขามีเกราะหนาและถือโล่ แนวหลังก็ถือตะบองและบุกโจมตีอย่างกะทันหัน ทำให้กองทัพใหม่ชั้นยอดที่ฉินเฟิงทุ่มเงินไปอย่างหนักถูกทุบตีจนมึนงง พวกเขาแต่ละคนล้วนมีสภาพปางตาย

เหล่าทหารองครักษ์ร้องไห้คร่ำครวญไม่หยุด

“กองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์มีทหารชั้นยอดห้าหมื่นคน ในขณะที่พวกเรามีแค่สามร้อยคนเท่านั้น พวกเขามีหน่วยสอดแนมมากกว่าเราด้วยซ้ำ แล้วเราจะสู้ไหวได้อย่างไร?”

“ถูกต้อง! นายน้อยฉิน ความยากของภารกิจนี้ไม่น้อยไปกว่าการให้เราตรงไปลอบสังหารฮ่องเต้เป่ยตี๋เลย”

“ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเราวิ่งเร็วคงถูกกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ตีตายไปแล้ว”

เมื่อเห็นท่าทางเศร้าโศกและน่าสงสารของทุกคน ฉินเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

เสียงหัวเราะอย่างสะใจของนายน้อยฉินดังก้องไปทั่วค่ายเทียนจีอย่างต่อเนื่อง

สีหน้าของทหารองครักษ์ประเดี๋ยวแดงประเดี๋ยวขาว

ใบหน้าของหนิงหู่ค่อย ๆ แดงก่ำ ท่านโหวหนุ่มพูดอย่างฉุนเฉียว “พี่ฉิน เจ้าทำเกินไปแล้ว! เจ้าผลักเราลงหลุมทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเราจะตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายมากกว่าดี”

ฉินเฟิงเก็บรอยยิ้มชั่วร้าย และทำท่าทำทางราวกับจะถามว่า ‘ตำหนิข้ารึ’ อย่างไร้ยางอาย ก่อนจะพูดว่า “ถ้าพวกเจ้าดื้อดึงแย่งวัตถุดิบกลับมาได้ ข้าว่าเลือดคงจะย้อมเมืองหลวงในวันพรุ่งนี้แล้ว เพราะผู้ที่รุกรานกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์จะต้องถูกตัดหัว! ท้ายที่สุดในฐานะกองทัพหลวงแห่งเมืองหลวง การพ่ายแพ้ให้กับทหารใหม่สามร้อยคนถือเป็นความน่าอับอายและน่าอัปยศสำหรับฮ่องเต้”

“ดังนั้น ข้าเลยให้พวกเจ้าขโมยวัตถุดิบออกมา ข้าไม่ได้ให้พวกเจ้าไปปะทะกับพวกเขาเสียหน่อย พวกเจ้าถูกทุบตีจนหน้าบวมจมูกเขียวเช่นนี้ แล้วเกี่ยวอันใดกับข้าเล่า?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทหารองครักษ์ทุกคนก็หน้าแดงหูแดงทันที

เมื่อเห็นทุกคนกระดากอาย ฉินเฟิงก็กล่าวเสริมอย่างไม่ใส่ใจ “ใครสามารถบอกข้าได้บ้างว่าวิธีการต่อสู้ของพวกเจ้าคืออะไร?”

นายน้อยเจ้าสำราญกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ทหารองครักษ์ทุกคนต่างก็ก้มศีรษะลงเพื่อหลบเลี่ยงสายตาเขา

มีเพียงสวีโม่เท่านั้นที่หายใจเข้าลึก และตอบกลับเพื่อหยั่งเชิง “หน่วยปฏิบัติการพิเศษ?”

ฉินเฟิงพยักหน้า และถามอีกว่า “แก่นแท้ของหน่วยปฏิบัติการพิเศษคืออะไร?”

สวีโม่ก้มศีรษะลงอย่างครุ่นคิด หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็ตอบเบา ๆ “อาศัยกองกำลังจำนวนน้อย สร้างผลประโยชน์ทางทหารที่มากกว่าเดิมหลายเท่า”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน