บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 216

บทที่ 216 หน้าต่างหลิวหลี

ต้าเหลียงไม่มีความรู้เกี่ยวกับวิธีการผลิตหลิวหลี

หลิวหลีที่มี ล้วนได้เป็นบรรณาการทุกปี ทำให้มีเพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้น

และเพราะขาดแคลนหลิวหลีจึงทำให้ของสิ่งนี้มีค่าอย่างยิ่ง จนกลายเป็นเครื่องประดับชั้นยอด

ในสายตาของหลู่หมิง ฉินเฟิงไม่เพียงแต่ ‘สร้าง’ หลิวหลีออกมาได้เท่านั้น แต่กลับสร้างแผ่นหลิวหลีเป็นชั้นบาง ๆ ได้อีกด้วย

แต่นั่นก็ยังไม่ใช่สิ่งที่น่าทึ่งที่สุด!

สิ่งน่าทึ่งคือ ฉินเฟิงถึงกับต้องการนำหลิวหลีที่ล้ำค่านี้มาทำเป็นหน้าต่าง?!

นี่ถือเป็นการสิ้นเปลืองทรัพยากรอย่างมหาศาลโดยแท้!

หลู่หมิงมองไปยังแผ่นหลิวหลีที่โปร่งใสแวววาว เขาอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายไปสองสามอึก และกล่าวด้วยสายตาซับซ้อน “การทำแผ่นหลิวหลีเหล่านี้ให้กลายเป็นหน้าต่างไม่ใช่เรื่องยากขอรับ แม้ว่าจะสิ้นเปลืองเกินไปสักหน่อย แต่อย่างไรเสียนายน้อยก็รู้วิธีการผลิตหลิวหลีอย่างสมบูรณ์แล้ว ในอนาคตคิดจะผลิตมากน้อยเท่าใดย่อมทำได้ตามที่ต้องการ… “

ฉินเฟิงก็โบกมือขัดจังหวะก่อนหลู่หมิงจะพูดจบ นายน้อยฉินพูดอย่างเคร่งครัด “เจ้าจำไว้เลยว่า ในใต้หล้านี้จะมีหน้าต่างหลิวหลีเพียงบานเดียวเท่านั้น ไม่มีวันมีบานที่สองอีก!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้หลู่หมิงก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสน “กล่องชุดนี้สามารถนำมาใช้ซ้ำได้นะขอรับ ตราบใดที่สามารถทำซ้ำได้ เหตุใดนายน้อยถึงกล่าวว่าจะมีเพียงหนึ่งเดียวในใต้หล้าเล่า?”

ทว่าก่อนฉินเฟิงจะอธิบาย หลู่หมิงก็พลันตระหนักได้ เขารีบกล่าวอย่างชื่นชม “นายน้อยหมายความว่า ใต้หล้าต้องมีหน้าต่างหลิวหลีเพียงบานเดียวถึงจะยิ่งล้ำค่าสินะขอรับ”

ฉินเฟิงก้มลงคว้าตะกร้าถ่าน แล้วเทบางส่วนลงในเตาเพื่อไม่ให้เตาดับและเย็นลง จากนั้นเขาก็พูดอย่างจริงจัง “มีเพียงสิ่งที่ดีที่สุดในใต้หล้าเท่านั้นจึงจะเข้าตาฮ่องเต้ หากรู้ว่าหน้าต่างหลิวหลีนี้มีเพียงบานเดียว ฝ่าบาทจะต้องหวงแหนมันเป็นพิเศษแน่ และในชีวิตของฮ่องเต้จะไม่มีวันลืมผู้สร้างหน้าต่างหลิวหลีนี้อย่างแน่นอน”

หลู่หมิงเลื่อมใสสติปัญญาและฝีมือของฉินเฟิงอย่างสมบูรณ์ แต่ดูเหมือนในใจเขาจะไม่เห็นด้วยนัก “อย่างที่เขาว่ากัน อยู่ใกล้ฮ่องเต้เหมือนอยู่ใกล้พยัคฆ์ การถูกจดจำอาจไม่ใช่เรื่องดีนะขอรับ?”

ฉินเฟิงไม่สะดวกจะอธิบายความสัมพันธ์ทางผลประโยชน์อันลึกซึ้งกับนายช่างหนุ่ม

เพราะแม้จะอธิบายอย่างชัดเจน แต่หลู่หมิงก็อาจจะไม่สามารถทำความเข้าใจได้

นับตั้งแต่ฉินเฟิงถูกพี่สี่จินลอบสังหาร เขาก็รู้ว่าตนเองตกเป็นเป้าให้สาธารณชนวิพากษ์วิจารณ์แล้ว อีกทั้งเขายังเข้ามามีส่วนร่วมในสงครามเป่ยตี๋ และแตะต้องผลประโยชน์ของคนอื่นมากเกินไปด้วย

นอกจากกรมคลัง มหาเสนาเกา และตระกูลหลิน บนโลกนี้ยังมีคนอีกไม่น้อยที่ต้องการฆ่าฉินเฟิง

เป็นเรื่องจริงที่อยู่ใกล้ฮ่องเต้เหมือนอยู่ใกล้พยัคฆ์

แต่ก็มีคำโบราณว่า สุนัขจิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสือ*[1] อยู่เช่นกัน

ตราบใดฮ่องเต้จำฉินเฟิงได้และรักษาความสัมพันธ์อันดีต่อเขาอยู่เสมอ แม้ในที่ห่างไกลนายน้อยฉินจะไม่กล้ารับประกัน แต่อย่างน้อยภายในเมืองหลวง เขาก็จะปลอดภัยแน่นอน

ฉินเฟิงให้หลู่หมิงทุบกล่อง จากนั้นก็มองไปยังถังดีบุก บทสรุปประสบการณ์ความล้มเหลวอันมีค่า และเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “เจ้าสร้างถังดีบุกเหล็กบริสุทธิ์ตามรูปทรงดั้งเดิมของถังดีบุกไม้นี้เถิด จากนี้ไปเก็บดีบุกไว้ ในอนาคตจะต้องมีประโยชน์อย่างแน่นอน”

พื้นผิวของหลิวหลีที่ทำจากกล่องนั้นหยาบและปนเปื้อนไปด้วยสิ่งสกปรกมากมาย อย่างน้อยในสายตาของฉินเฟิงก็ยังห่างไกลจากคำว่า ‘โปร่งใสแวววาว’ มาก

มีเพียงใช้ดีบุกเหลวเทใส่ถังดีบุก จากนั้นค่อยเทหลิวหลีเหลวลงไป

ใช้ความหนาแน่นของดีบุกเหลวทำให้หลิวหลีเหลวลอยอยู่เหนือดีบุก จากนั้นก็อาศัยแรงตึงผิวของหลิวหลีในการปรับระดับ ถึงจะสามารถสร้างหลิวหลีอย่างแท้จริงได้

น่าเสียดาย แร่ธาตุในยุคนี้ค่อนข้างหายาก ดังนั้นประเภทของโลหะจึงขาดความแวววาว

มีดีบุกอยู่เล็กน้อยในพื้นที่เจียงหนาน และแทบไม่มีเลยในเมืองหลวง ดังนั้นการรวบรวมดีบุกจึงเป็นกระบวนการที่ค่อนข้างใช้เวลา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน