บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 218

บทที่ 218 ช่วยฮูหยินฉินให้พ้นภัย

หลังจากได้ยินคำพูดของฉินเฟิง จากเดิมที่ทุกคนมีสีหน้ามืดมนอยู่แล้ว ก็ยิ่งรู้สึกโกรธแค้นอีก

ดวงตาของฉินเทียนหู่ลุกเป็นไฟด้วยความหวังแต่ก็ดับวูบลงในทันที เขาเอ่ยเสียงทุ้ม “สมเหตุสมผล… ชาวเป่ยตี๋เคลื่อนไหวรวดเร็วเสมอ ในเมื่อพวกมันใช้กลยุทธ์ส่งเสียงบูรพาฝ่าตีประจิมแล้ว พวกทหารลาดตระเวนเป่ยตี๋คงจะบุกโจมตีอำเภอเป่ยซีอยู่…”

ฉินเทียนหู่ไม่ได้พูดต่อ แต่ความหมายนั้นชัดเจนมาก

ช่วงเวลานี้ ฮูหยินฉินอาจตกอยู่ในมือของชาวเป่ยตี้แล้ว

สถานการณ์ในสนามรบเปลี่ยนแปลงรวดเร็วเสมอ

เห็นได้ชัดว่าเป่ยตี๋ไม่ได้ตั้งใจจะให้เวลาต้าเหลียงในการวางแผนจึงได้โยนปัญหาที่ยากลำบากเช่นนี้มาให้

พวกมันต้องการให้ต้าเหลียงเลือก ว่าจะเดินทัพมาแนวหน้าทันที และรีบเปิดฉากทำศึกเสีย

หรือไม่ก็รอให้เป่ยตี๋จับฮูหยินฉินเป็นตัวประกัน กำจัดฉินเทียนหู่ ขัดขวางแผนทั้งหมดจนสงครามกินเวลานานออกไป

เมื่อทุกคนตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ดวงตาของฉินเฟิงก็มุ่งมั่นมากขึ้น แล้วชายหนุ่มก็โพล่งออกมา “ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว อันดับแรกต้องไปช่วยท่านแม่ก่อน!”

ทันทีที่สิ้นประโยค ดวงตาของจิงเชียนอิ่งที่มองไปยังฉินเฟิงก็อ่อนลง

คุณหนูสี่พูดเสียงเบา “ข้าจะไปกับเจ้า”

ฉินเฟิงส่ายหัวเพราะมีกลยุทธ์อยู่ในใจแล้ว “พี่หญิงสี่ ท่านอยู่เมืองหลวงต่อไป เรื่องการช่วยเหลือท่านแม่ให้ข้าจัดการเอง! ข้าจะกลับไปค่ายเทียนจี จัดกองกำลังใหม่ และมุ่งสู่แนวหน้า”

เมื่อพูดจบ ฉินเฟิงก็หันไปมองพี่หญิงทั้งสามคน แล้วพูดด้วยเสียงทุ้ม “ในตอนที่ข้าไม่อยู่ เรื่องต่าง ๆ ในค่ายเทียนจี ต้องรบกวนพี่หญิงทั้งสามแล้ว”

เหล่าคุณหนูตระกูลฉินแทบจะพูดขึ้นพร้อมกัน “เจ้าวางใจได้เลย”

ในตอนที่ฉินเฟิงเตรียมจะจากไป ฉินเทียนหู่ก็คว้าแขนของบุตรชายไว้ เขาขมวดคิ้วแน่น และในดวงตาก็มีความกังวลอยู่เล็กน้อย “เฟิงเอ๋อร์ เจ้าคิดดีแล้วหรือ? อยากจะช่วยแม่ของเจ้ายากยิ่งกว่าการบรรลุเซียนเสียอีก ไปแนวหน้าในครั้งนี้ หากอยากจะกลับมาอย่างน้อยก็ต้องรอจนกว่าสงครามจะได้ข้อยุติ”

ฉินเฟิงที่มีสีหน้าจริงจัง จู่ ๆ ก็ยกยิ้ม “ก็แค่พวกเป่ยตี๋ไม่ใช่หรือ? ข้าจะส่งมันไปตายให้หมดเอง!”

เวลาไม่คอยท่า ฉินเฟิงรีบกลับไปค่ายเทียนจีในชั่วข้ามคืน

หนิงหู่กับสวีโม่รู้ข่าวว่าฮูหยินฉินกำลังประสบภัย จึงมารออยู่ที่ศาลาในค่ายนานแล้ว

ก่อนฉินเฟิงจะพูดอะไร หนิงหู่ก็กำหมัดทำความเคารพ และพูดเสียงดังขึงขัง “สหายฉิน ขอแค่เจ้าพูดมา พี่น้องของเราจะเปิดศึกกับชายแดนเป่ยตี๋ทันที!”

สวีโม่แสดงความคิดเห็นของเขาเป็นครั้งแรก ดวงตาฉายชัดถึงความโกรธแค้น เขาเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันกล่าว “ฮูหยินฉินเป็นบุคคลต้องห้ามของตระกูลฉิน ในอดีตเป็นเรื่องยากที่จะกล่าวถึง ตอนนี้นางกำลังเดือดร้อน ข้าคงสนใจอะไรมากไม่ได้ บอกตามตรง ปีนั้นข้าเยาว์วัยนัก ยังเคยขอขนมฮูหยินฉินกิน แต่คนป่าเถื่อนเป่ยตี๋น่าตายพวกนั้นกลับกล้าลงมือกับนาง แค้นนี้ไม่อาจอยู่ร่วมฟ้า!”

เมื่อได้ยินสิ่งที่ทั้งสองคนพูด นายน้อยเจ้าสำราญก็รู้สึกอบอุ่นในหัวใจ

เขาเองก็มีสหายที่พึ่งพาได้เช่นกัน!

ชายหนุ่มดึงหนิงหู่กับสวีโม่มา วาดแขนโอบรอบไหล่ทั้งคู่ สูดหายใจเข้าลึก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “สหาย ข้าจะไม่พูดอะไรมาก จากนี้ไปเราสามคน มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน!”

บุรุษสามคนกอดคอมองหน้ากันอย่างจริงใจ ขณะนี้ไม่มีอะไรต้องพูดให้มากความอีกแล้ว

ด้วยการสนับสนุนอันแข็งแกร่งจากพี่น้องที่ดีของเขา ฉินเฟิงจึงไม่รอช้า เริ่มเตรียมการทันที

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน