บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 219

บทที่ 219 พี่หญิงสี่แต่งให้ข้าได้หรือไม่

หารู้ไม่ว่า ฉินเฟิงอยู่ในความอิ่มอกอิ่มใจนานแล้ว

อยากจะหยิบลำโพงขึ้นมาป่าวประกาศไปทั่วทั้งเมืองให้ทุกคนรู้จักฉายาใหม่เอี่ยมอ่องอย่าง ‘ฉินต้าช่านเหริน’*[1]

แต่ในเวลานี้ท่านแม่กำลังต้องการความช่วยเหลือ และฉินเฟิงก็ไม่กล้าหลับหูหลับตาอวดเก่ง

ในใจเขาเต็มไปด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่อง แต่ภายนอกกลับแสดงท่าทีลุ่มลึก เขากดมือลงเพื่อสงบสติอารมณ์ฝูงชนที่ทั้งตื่นเต้นและกระสับกระส่าย ก่อนจะกล่าวเสียงเข้ม “ช่างฝีมือทุกคนในค่ายเทียนจีของข้าจะถูกจ้างงานตลอดชีวิต ตราบเท่าที่ยังทำงานได้ดี! รวมถึงเงินเดือนและค่าตอบแทนก็จะดีขึ้นเรื่อย ๆ ไม่มีวันแย่ลงอย่างแน่นอน”

เมื่อได้รับคำยืนยันนี้ ทุกคนในที่นั้นก็แอบตื่นเต้นขึ้นมาอีกครั้ง

การได้รับความภักดีจากช่างฝีมือมีแต่คุณไม่มีโทษต่อฉินเฟิงซึ่งกำลังจะออกจากเมืองหลวง

ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องและเริ่มแบ่งหน้าที่ต่าง ๆ ของค่ายเทียนจีอย่างเป็นระบบ “ตอนนี้ค่ายเทียนจีมีงานหลักสามประการ ได้แก่ การค้า อุตสาหกรรม และการทหาร ในแง่ของการค้า พี่หญิงใหญ่ พี่หญิงรองและหลินฉวีฉีจะเป็นผู้รับผิดชอบ เสิ่นชิงฉืออยู่ในตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปร้านหนังสือ หลินฉวีฉีทำหน้าที่เป็นรองผู้จัดการ เมื่อข้าไม่อยู่ หน้าที่จัดการร้านหนังสือทั้งหมดจะเป็นของทั้งสองคน”

“หลิ่วหงเหยียนเป็นผู้รับผิดชอบอุตสาหกรรมน้ำตาลและเป็นหัวหน้าฝ่ายบัญชี รายได้กับค่าใช้จ่ายทั้งหมดของค่ายเทียนจีจะต้องผ่านมือของนางก่อน”

“ในส่วนของโรงงาน หลู่หมิงคือ ‘หัวหน้าคนงาน’ ช่างฝีมือทุกคนจะต้องฟังคำสั่งของหลู่หมิง”

“สำหรับการฝึกกองทัพใหม่ จิ่งเชียนอิ่ง พี่หญิงสี่จะเป็นผู้รับผิดชอบ”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ฉินเฟิงก็หยิบแผนการฝึกที่ทำไว้ล่วงหน้าออกมาจากแขนเสื้อ และมอบให้จิ่งเชียนอิ่ง

เรื่องสุดท้ายคือผู้ที่จะได้ไปอำเภอเป่ยซี ฉินเฟิงสูดหายใจเข้าลึก กล่าวเสียงเข้ม “ทหารองครักษ์สามร้อยคน ข้าต้องการให้ติดตามไปหนึ่งร้อยคน ส่วนใครเต็มใจไปกับข้าบ้างนั้น ทุกคนตัดสินใจกันเอาเอง!”

ทันทีที่สิ้นเสียง พลันมีเสียงตะโกนดังขึ้นอย่างรวดเร็ว ทหารองครักษ์ทุกคนต่างทยอยร้องขอ

“นายน้อย ข้ายินดีจะไปอำเภอเป่ยซีกับท่าน!”

“ข้าด้วย! อย่าว่าแต่อำเภอเป่ยซีเลย แม้จะต้องทะลวงเข้าไปในใจกลางเป่ยตี๋ ข้าก็ไม่ลังเล!”

“ช่วยฮูหยิน ฆ่าพวกป่าเถื่อน!”

เมื่อเห็นทหารองครักษ์กระตือรือร้นเป็นอย่างมาก ฉินเฟิงก็รู้สึกโล่งใจ

ทุกคนล้วนเป็นพี่น้องที่ดี!

เมื่อทุกคนเต็มใจอยากจะไป นายน้อยเจ้าสำราญจึงเลือกทหารองครักษ์ร้อยคนออกมา และสั่งให้พวกเขาสวมเกราะทันที จากนั้นเขาก็หันกลับมาตบไหล่สวีโม่พลางพูดอย่างจริงใจ “พี่สวี ครั้งนี้ข้าจะไปอำเภอเป่ยซี และหนิงหู่จะไปกับข้า เจ้าอยู่ที่นี่คอยปกป้องค่ายเทียนจีให้ดี”

แต่เดิมสวีโม่ใส่ชุดเกราะเตรียมพร้อมที่จะออกรบแล้ว แต่เมื่อได้ยินคำพูดของฉินเฟิงก็แอบผิดหวังเล็กน้อย “พี่ฉิน เหตุใดเจ้าถึงทิ้งข้าไว้ที่ค่ายเทียนจีเล่า? ครานี้ไปที่อำเภอเป่ยซี ต้องเผชิญหน้ากับชาวป่าเถื่อนแคว้นเป่ยตี๋อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ การบุกตะลุยทำลายขบวนข้าศึกเช่นนี้จะขาดข้าไปได้อย่างไร”

แน่นอนว่าไมตรีของสวีโม่ไม่จำเป็นต้องเอ่ยถึง!

สมัยที่ฉินเฟิงยังคงเดินแกว่งแขนขาไปรอบเมืองหลวง สวีโม่ก็ยอมคบหากับเขาแล้ว

ฉินเฟิงไม่ได้ปิดบังอะไร อธิบายอย่างตรงไปตรงมา “เจ้าและหนิงหู่เป็นมือซ้ายและมือขวาของข้าในกองทัพ ข้าไม่ไว้ใจใครนอกจากพวกเจ้าสองคน แม้ว่าทหารองครักษ์สามร้อยคนจะได้รับการฝึกฝนมาแล้ว แต่อย่าลืมสิว่ายังมีทหารเกณฑ์ใหม่อีกสองกลุ่มที่ต้องการให้เจ้าอยู่เพื่อฝึกฝนพวกเขาต่อ ส่วนทหารองครักษ์ที่เหลืออีกสองร้อยนายก็สามารถช่วยเจ้าฝึกทหารใหม่สองกลุ่มได้”

“เมื่อกองทัพใหม่ได้รับการฝึกฝนแล้ว เจ้าค่อยทูลขอฮ่องเต้ให้ส่งเจ้ามาที่เมืองชายแดน เข้าร่วมกับข้าและหนิงหู่”

พูดตรง ๆ เหตุกาณ์ครั้งนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของฉินเฟิง

ด้วยอำนาจของเขาแล้ว มากที่สุดก็สามารถระดมคนได้เพียงร้อยคนเท่านั้น หากมากกว่านี้ เกรงว่าจะถูกขุนนางใหญ่ในราชสำนักกล่าวโทษเอาได้

สุดท้ายแล้ว การเคลื่อนย้ายทหารและม้าเพื่อการส่วนตัวนั้นไม่ว่าจะทางใดก็ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นขำ ๆ

เนื่องจากเป็นเหตุฉุกเฉิน ฉินเฟิงจึงไม่มีเวลาไปที่พระราชวังเพื่อแจ้งให้ฮ่องเต้ทราบว่า เขาจะพาหนิงหู่กับทหารองครักษ์หนึ่งร้อยคนไปก่อน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน