บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 220

บทที่ 220 ทัพช่วยเหลือห่างไกลพันลี้

จิ่งเชียนอิ่งไหนเลยจะคาดคิดว่าฉินเฟิงจะกล่าววาจาชวนตะลึงตายไม่เลิกราต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้

นางอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็หยิบฝักกระบี่ขึ้นมาฟาดก้นม้าอย่างแรง

ม้าศึกตกใจกลัว พุ่งออกไปอย่างบ้าคลั่ง

จิ่งเชียนอิ่งมองดูแผ่นหลังของฉินเฟิง สายตาค้อนควัก แต่ปากกลับกระซิบเสียงเบา “มีเพียงวีรบุรุษเท่านั้นที่คู่ควรกับข้า อยากแต่งข้ารึ? เอาชนะเป่ยตี๋ให้ได้ก่อนค่อยมาพูด!”

ฉินเฟิงกับหนิงหู่พุ่งไปบนถนน นำทหารองครักษ์หนึ่งร้อยคนตรงไปยังอำเภอเป่ยซีซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายพันลี้ ท่ามกลางค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาว

ทันทีที่ชายหนุ่มออกจากเมืองหลวง หลี่จ้านก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องทรงพระอักษร

ขณะที่เขากำลังจะรายงาน ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็ขัดจังหวะ “เจ้าหนูฉินเฟิงออกจากเมืองหลวงแล้วหรือ?”

หลี่จ้านตกตะลึง และกล่าวอย่างเหลือเชื่อ “ฝ่าบาททราบได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ? หรือพระองค์สามารถล่วงรู้อนาคตได้?”

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงถือกลยุทธ์ทางการทหารไว้ในพระหัตถ์ อ่านกลยุทธ์การป้องกันและการตอบโต้ที่ฉินเฟิงกำหนดไว้ในพิธีชำระอาภรณ์ด้วยสมาธิ พลางตรัสอย่างเย็นพระทัย “ล่วงรู้อนาคตรึ? ข้าคิดว่านี่เป็นเรื่องปกติ เจ้าหนูฉินเฟิงนั่นเห็นคนในครอบครัวมีความสำคัญมากกว่าชีวิตตนเองมาโดยตลอด บัดนี้ฮูหยินฉินกำลังตกอยู่ในอันตราย เจ้าเด็กนั่นจะไม่ร้อนใจได้อย่างไร?”

“นอกจากนี้ เจ้าเด็กนี่ดูเหมือนไม่เกรงกลัวกฎหมาย ประพฤติตัวไม่เชื่อฟัง แต่จริง ๆ แล้วเขาระวังตัวมาก เขารู้ว่าการโยกย้ายทหารและม้าเป็นการส่วนตัวถือเป็นโทษร้ายแรง จึงพาคนเพียงหนึ่งร้อยคนเท่านั้นไปยังอำเภอเป่ยซี กิจการทหารกลายเป็นเรื่องส่วนตัว แม้ว่าเจิ้นอยากจะตำหนิแต่ก็หาข้ออ้างไม่ได้”

หลังจากได้ยินเช่นนี้ หลี่จ้านก็มองฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงด้วยสายตาเลื่อมใสเจือหวาดกลัว

คล้ายกับว่าทุกสิ่งในใต้หล้าไม่สามารถซ่อนเร้นจากสายพระเนตรของฮ่องเต้ได้เลย

หลังจากลังเลแล้วลังเลอีก ในที่สุดขันทีชราก็หยั่งเชิงถามประโยคหนึ่งออกไป “การช่วยเหลือฮูหยินฉินจะนำไปสู่การประจัญหน้ากับชาวเป่ยตี๋อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ หากมีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น เราควรจะทำอย่างไรกันดีพ่ะย่ะค่ะ?”

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงแค่นเสียง กล่าวอย่างไม่เห็นเป็นเรื่องเดือดร้อน “ถ้าเขาตายก็ถือเป็นความประมาทของเขาเอง เกี่ยวอันใดกับเจิ้นเล่า? แต่ถ้าเขาทำสำเร็จ เจิ้นจะยกโทษให้ฮูหยินฉิน และยอมให้ตระกูลฉิน… ได้กลับมาอยู่พร้อมหน้า”

หลี่จ้านก้มศีรษะลงเล็กน้อย กล่าวสรรเสริญ “ฝ่าบาทตรัสได้ถูกต้องพ่ะย่ะค่ะ”

ณ เมืองหลวง จวนตระกูลเกา

กาสุราข้าวชั้นดีกำลังเดือดปุด ๆ ห้องรับแขกขนาดใหญ่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของสุราพาใจคนให้สดชื่น

หลี่ซวี่เลขาธิการกรมคลังหยิบถ้วยสุราร้อนขึ้นมาจิบสองอึก แล้วกล่าวด้วยความชื่นชม “สุรานี้มีรสชาติกลมกล่อมและทิ้งรสหวานติดค้างอยู่ในคอไม่รู้จบ ไม่ด้อยไปกว่าสุราบรรณาการเลยแม้แต่น้อย ใต้เท้ามหาเสนาช่างมีรสนิยมดียิ่งนัก”

ชายชราผู้มีผมและหนวดเคราสีขาว ผุดยิ้มอย่างถ่อมตัว เอ่ยด้วยเสียงทุ้มลึก “ใต้เท้าหลี่มาเยี่ยมเยือนทั้งที ข้าจะละเลยได้อย่างไร? ได้ยินมาว่าเมื่อวานนี้นายน้อยแห่งจวนตระกูลฉินออกจากเมืองหลวง มุ่งสู่บ้านเกิดของบรรพบุรุษ วันนี้ก็มีเมฆมงคลทิศตะวันออกพัดใต้เท้าหลี่มาที่นี่พอดี ช่างบังเอิญจริง ๆ”

หลี่ซวี่แย้มยิ้ม แม้จะรู้ดีว่ามหาเสนาเกากำลังเยาะเย้ยเขาที่หวาดกลัวเจ้าหนูฉินเฟิง และตราบใดที่เจ้าหนูฉินเฟิงไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง เลขาธิการกรมคลังถึงกล้าโผล่หัวออกมา

หลี่ซวี่หาได้โกรธไม่

ท้ายที่สุดแล้ว มหาเสนาเกาก็เป็นหนึ่งในสามขุนนางใหญ่ เป็นชายชราที่มีคุณธรรมและน่าเคารพนับถือมากที่สุดในราชสำนัก ใครก็ตามที่ได้รับความช่วยเหลือจากเขา แม้ทำงานเพียงครึ่ง ๆ กลาง ๆ ล้วนได้หน้าเป็นสองเท่า

หลี่ซวี่หยิบถ้วยสุราขึ้นมาอีกครั้ง แล้วกล่าวอย่างสงบ “ตอนนี้ผู้คนทั้งเหนือและใต้ของต้าเหลียงต่างก็ให้ความสำคัญกับสงครามแคว้น แม้ว่าเราจะมีมุมมองทางการเมืองแตกต่างจากฉินเทียนหู่ ทว่าเราสามารถหลีกเลี่ยงคมแหลมได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น อีกทั้งไม่สะดวกจะแทรกแซงในสงครามอีกต่อไป ทว่าบัดนี้คมดาบเป่ยตี๋ได้เบี่ยงเบน มุ่งไปที่ดินแดนบรรพบุรุษของตระกูลฉินในอำเภอเป่ยซี ตราบใดที่ฮูหยินฉินตกอยู่ในมือเป่ยตี๋ เพื่อประโยชน์ของสถานการณ์สงครามและแผนโดยรวมของแว่นแคว้น ฉินเทียนหู่จะไม่ใช่ผู้เหมาะสมในการบัญชาการการศึกครั้งนี้อีกต่อไป”

พูดมาถึงตรงนี้ หลี่ซวี่ก็จิบสุราคำหนึ่ง วางถ้วยลงและแสร้งโค้งคำนับ “ใต้เท้ามหาเสนา เราควรคำนึงถึงผลประโยชน์โดยรวมของแว่นแคว้นเป็นอันดับแรก”

ความหมายของวาจานี้ชัดเจนอยู่แล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน