บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 221

บทที่ 221 นายน้อยฉินไหน?

เฉินลี่ นายอำเภอเมืองเป่ยซีแต่งกายด้วยเครื่องแบบขุนนางบิด ๆ เบี้ยว ๆ พุ่งมาที่ประตูเมืองพร้อมกับทหารหน้าต้าอัปลักษ์หลายสิบคน

ขณะที่เขากำลังจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น ก็พบทหารม้าร้อยคนหน้าตาดุร้ายยืนอยู่ตรงหน้า เขาตกใจจนแข้งขาอ่อน ทรุดตัวนั่งแหมะลงไปที่พื้นทันที

เฉินลี่อยู่ในวัยสี่สิบต้น ๆ ไม่เคยพบเจอเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน ตอนนี้ใบหน้าเขาซีดราวกับกระดาษ พูดตะกุกตะกัก “เจ้า… พวกเจ้าเป็นใคร? กล้าดีอย่างไรถึงบุกรุกเมืองเป่ยซีโดยพลการ!”

เมื่อเห็นท่าทางขี้ขลาดของเฉินลี่ หนิงหู่ก็โกรธมาก เขาคว้าสายบังเหียนแล้วตรงไปหยุดอยู่เบื้องหน้าอีกฝ่าย ชี้แส้ม้าไปที่เฉินลี่ และตะคอก “แต่งกายไม่เรียบร้อย ตอบสนองช้า พวกข้ามาถึงประตูศาลาว่าการแล้ว สัญญาณเตือนเพิ่งจะดังรึ?!”

“ข้าไม่แปลกใจเลยที่พวกป่าเถื่อนเป่ยตี๋สามารถทะลวงสี่สิบลี้ ตรงไปถึงจุดหมายได้… ไอ้ขุนนางสุนัข! หากฮูหยินฉินเป็นอันใดไป ข้าจะสับเจ้าในดาบเดียว!”

เฉินลี่ตกใจเสียจนพูดไม่ออก

ในทางกลับกัน รองนายอำเภอเคราแพะที่อยู่ข้าง ๆ ซึ่งอยู่ในวัยสามสิบปีรวบรวมความกล้า แล้วถามว่า “ข้า… ใต้เท้าของข้า แม้ว่าจะเป็นนายอำเภอขั้นเก้าแต่ก็ยังมีตำแหน่งขุนนาง เจ้าจะสั่งฆ่าเขาตามอำเภอใจได้อย่างไร?”

ทันทีที่เขาพูดจบ หนิงหู่ก็ฟาดแส้ไปใส่ศีรษะของนายอำเภอ เฉินลี่ถูกแส้ฟาดจนวิงเวียน ร้องไห้หาบิดามารดา

หนิงหู่มีสีหน้าเคร่งขรึม เขากัดฟันกรอด และตวาด “เลิกพูดไร้สาระ! ทหารลาดตระเวนเป่ยตี๋อยู่ที่ใด? ฮูหยินฉินอยู่ที่ไหน!”

ฉินเฟิงไม่ได้ปรามความบุ่มบ่ามของท่านโหวน้อย

ทันทีที่เข้ามาในเมือง ฉินเฟิงก็พบว่าที่นี่มีชาวบ้านอยู่บางตามาก พ่อค้ากระจัดกระจาย บรรยากาศดูรกร้างว่างเปล่า

เมื่อมองไปยังศาลาว่าการที่อยู่ตรงหน้าจึงเห็นว่ามันอยู่ในสภาพตกต่ำถึงขีดสุด แม้แต่ป้ายที่ประตูก็ยังมีฝุ่นจับ

อย่างไรก็ตาม นายอำเภอกับรองนายอำเภอนั้นกลับแต่งตัวด้วยสีสันสดใส ร่างกายอ้วนท้วน พวกเขาคงใส่ใจเพียงหาเงินเข้ากระเป๋า และเพิกเฉยต่อปากท้องของผู้คนเป็นแน่

หากพวกเขาเป็นจวี่เหริน*[1] จากการสอบขุนนางระดับมณฑล ฉินเฟิงย่อมปฏิบัติต่อพวกเขาด้วยความสุภาพ

แต่ดูจากพฤติกรรมของรองนายอำเภอก็พอคาดเดาได้แล้วว่า นายอำเภอผู้นี้น่าจะซื้อตำแหน่งมาด้วยเงิน!

ธรรมเนียมอันเสื่อมเสียอย่างการซื้อตำแหน่งขุนนางมีมาตั้งแต่สมัยโบราณ

ขุนนางหน้าขาวที่รู้จักแต่จะกอบโกยเงิน ย่อมไม่ใช่คู่ปรับของทหารลาดตระเวนเป่ยตี๋ที่ลอบเข้ามา

เมื่อเผชิญหน้ากับหนิงหู่ที่โมโหและโกรธเกรี้ยว เช่นเดียวกับทหารองครักษ์ที่จ้องเขม็งและเต็มไปด้วยเจตนาเข่นฆ่ารอบตัว เฉินลี่ก็รู้ดีว่า หากเขาที่เป็นขุนนางตัวเล็ก ๆ เท่าเม็ดงาเม็ดถั่วเขียวจะถูกตัดคอจริง ๆ นั่นก็ไม่สามารถสร้างคลื่นลมใด ๆ ได้มากนัก

มีแต่ว่าหลังจากเขาเสียชีวิต เรื่องสกปรกอย่างการซื้อตำแหน่งขุนนางก็จะแดงขึ้นมา ส่วนคนเบื้องหน้าเป็นผู้สร้างคุณูปการให้กับแคว้นอย่างแท้จริง

เมื่อตระหนักเช่นนี้ เฉินลี่ไม่กล้าลังเลเลยแม้แต่ครึ่ง รีบตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ท่าน… ท่านแม่ทัพ พวกทหารลาดตระเวรเป่ยตี๋ยังไม่ได้เข้ามาในอำเภอ ข้าน้อยจะรู้ได้อย่างไรว่าพวกมันอยู่ที่ไหน? เรื่องฮูหยินฉิน นางคือภรรยาของฉินเทียนหู่เสนาบดีกรมกลาโหมคนปัจจุบันกระมัง? ข้าน้อยเคยไปโน้มน้าวนางที่หมู่บ้านชิงฉืออยู่หลายครั้ง โดยหวังว่าจะทำให้ฮูหยินฉินย้ายเข้ามาในเมืองได้ แต่ก็จนปัญญา ฮูหยินฉินเป็นคนดื้อรั้น นางต้องการไว้ทุกข์อยู่ในหมู่บ้าน ข้าน้อยเองก็ไร้หนทางขอรับ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หนิงหู่ก็เดือดดาลทันที เขาเหน็บแส้ม้าเข้าที่หลังเอว และดึงดาบออกมาจากข้างอานม้า ตวาดด้วยความโกรธ “ในฐานะนายอำเภอ เจ้าไม่รู้แม้กระทั่งทหารลาดตระเวนเป่ยตี๋ได้รุกล้ำเข้ามาในแผ่นดินต้าเหลียงเราแล้วอย่างนั้นรึ?! ไอ้ชาติชั่วอย่างเจ้า คู่ควรกับเครื่องแบบขุนนางที่ใดกัน?!”

เมื่อเห็นว่าหนิงหู่กำลังจะลงดาบ เฉินลี่ก็ร้องโหยหวนขึ้นมาด้วยความตกใจ

ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ ฉินเฟิงก็โบกมือ ส่งสัญญาณให้หนิงหู่สงบสติอารมณ์

ท่ามกลางการจ้องมองอย่างขวัญหนีดีฝ่อของเฉินลี่ ฉินเฟิงพลิกตัวลงจากหลังม้า ขยับร่างกายที่เกือบจะแหลกเป็นเสี่ยง ๆ และก้นที่บดกับอานม้าจนแข็ง เดินไปข้างหน้า จากนั้นก็พิจารณาศาลาว่าการที่อ้างว้างอย่างสงบ “เจ้าชื่ออะไร?”

เฉินลี่ไม่กล้าชักช้า รีบตอบอย่างรวดเร็ว “ข้าน้อยแซ่เฉิน มีนามเป็นอักษรเดียวคือลี่ขอรับ”

ฉินเฟิงพยักหน้า ถามอย่างไม่ใส่ใจ “เรื่องทหารลาดตระเวนเป่นตี๋รุกล้ำเข้ามาในเมืองเป่ยซีแพร่กระจายอย่างกว้างขวางแม้กระทั่งในหมู่ชาวบ้าน เจ้าไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้จริงรึ? หรือเจ้ากังวลว่าจะต้องรับผิดชอบจึงจงใจปิดบังไม่รายงานเรื่องนี้? เอาอย่างนี้แล้วกัน เจ้าแค่บอกทุกอย่างที่รู้แก่ข้า รวมถึงความรับผิดชอบของเจ้าด้วย ข้าสัญญาว่าจะยอมปล่อยผ่านเรื่องในอดีตไป”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของเฉินลี่ก็แววซับซ้อน เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ไม่ได้รีบตอบ และถามอย่างหยั่งเชิงหนึ่งประโยค “ข้าขอบังอาจถาม นายน้อยมาจากแห่งหนใดหรือ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน