บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 223

บทที่ 223 ขี่ช้างจับตั๊กแตน

เมื่อได้ยินเช่นนี้หลู่หมิงก็ไม่ลังเลอีกต่อไป เขาหันกายไปโบกมือสั่ง “เอามันขึ้นมา”

ช่างฝีมือสี่คนถือของที่มีลักษณะเป็นรูปสี่ทรงเหลี่ยมจัตุรัสทว่าบางมากเข้ามา ของสิ่งนั้นคลุมด้วยผ้าสีแดง ดูไปแล้วก็คล้ายแผ่นป้าย

จากนั้นก็มีช่างฝีมืออีกคนถือกล่องไม้เดินตามมาด้วย

เสิ่นชิงฉือขมวดคิ้วเล็กน้อย เอ่ยถามด้วยความสับสน “นี่คืออะไร? แผ่นป้ายกระมัง? เฟิงเอ๋อร์จะมอบแผ่นป้ายให้ผู้ใดหรือ?”

ลู่หมิงไม่ได้อธิบาย เพียงเผยรอยยิ้มแฝงความนัย “คุณหนูใหญ่ดูแล้วก็จะรู้ทันทีขอรับ”

เสิ่นชิงฉือเดินเข้ามา ชั่วพริบตาที่นางยกผ้าสีแดงขึ้น ร่างทั้งร่างพลันแข็งทื่อ

สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าหาใช่แผ่นป้าย!

แต่เป็นแผ่นกระจกหลิวหลีสี่แผ่นที่สร้างขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์!

กระจกสวยล้อมรอบด้วยไม้แดงที่ผ่านการแกะสลักเป็นลวดลายมังกรอันงดงาม ที่แท้มันคือหน้าต่าง!

เสิ่นชิงฉือรักษาลูกแก้วหลิวหลีที่องค์หญิงใหญ่ตบรางวัลให้เป็นอย่างดีมาโดยตลอด มันเป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดในชีวิตของนาง

แต่บัดนี้ เมื่อเทียบกับหน้าต่างหลิวหลีตรงหน้าแล้ว ลูกแก้วหลิวหลีที่นางหวงหนหนักหนาก็สามารถโยนทิ้งไปได้เลย!

ทั้งสองอย่างนี้ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันแม้แต่น้อย

เสิ่นชิงฉือป้องปาก พยายามระงับความประหลาดใจลง “หลิวหลีนี้มาจากที่ใด?”

หลู่หมิงคาดเดาปฏิกิริยาของเสิ่นชิงฉือไว้ล่วงหน้าแล้ว อดไม่ได้ที่จะภาคภูมิใจอยู่เงียบ ๆ “นายน้อยเป็นผู้หลอมขอรับ”

ทันทีที่เขาพูดจบ คุณหนูใหญ่ก็ตกตะลึงไปอีกครั้ง

หลอมหลิวหลี?!

หลายปีที่ผ่านมา อย่าว่าแต่พ่อค้าในเมืองหลวงเลย แม้แต่กรมโยธาก็พยายามทุกวิถีทางเพื่อศึกษาวิธีการทำหลิวหลี แต่น่าเสียดายที่ไม่ประสบความสำเร็จ

ทว่าบัดนี้ ฉินเฟิงกลับรู้วิธีการทำหลิวหลี ช่างเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงจริง ๆ

หากมีเครื่องเคลือบหลิวหลีเพียงหนึ่งหรือสองชิ้นก็นับว่ามีสินค้าฟุ่มเฟือยแล้ว

แต่บัดนี้เรากลับรู้วิธีการทำหลิวหลี ซึ่งนี่จะพัฒนาเป็นกิจการที่ยั่งยืน อีกไม่นานตระกูลฉินคงจะร่ำรวยจนเป็นศัตรูกับแคว้นได้เลยกระมัง?

เสิ่นชิงฉือตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง แม้ว่านางจะคุ้นเคยกับนิสัยทำให้คนตกใจโดยไม่คาดคิดของฉินเฟิงนานแล้ว แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะอุทานอย่างเหลือเชื่อเมื่อมองไปที่หน้าต่างหลิวหลีตรงหน้า

เสิ่นชิงฉือระงับความตกใจ ถามด้วยความสงสัยว่า “แม้จะกุมความลับเรื่องวิธีการทำหลิวหลีไว้ได้ แต่ก็ไม่สามารถใช้ทรัพยากรธรรมชาติอย่างสิ้นเปลืองเช่นนี้ การทำหน้าต่างมีประโยชน์อันใด?”

หลู่หมิงถ่ายทอดคำพูดของฉินเฟิงให้แก่เสิ่นชิงฉืออย่างครบถ้วน

จึงรู้ว่าฉินเฟิงต้องการถวายมันเป็นของขวัญให้กับฮ่องเต้

การเดินทางของฉินเฟิงไปยังเมืองเป่ยซีครั้งนี้อันตรายยิ่ง

เสิ่นชิงฉือแอบทอดถอนใจ ฉินเฟิง เด็กคนนี้ดูเหมือนบ้า ๆ บอ ๆ แต่ความจริงแล้วเขาระมัดระวังมาก ก่อนที่จะทำอะไรล้วนปูทางล่วงหน้าและเตรียมพร้อมอยู่เสมอ

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าก็มากับข้าสักเที่ยวเถอะ”

ว่าแล้ว คุณหนูใหญ่ก็ไม่สนใจแม้แต่งานที่อยู่ในมือ พาหลู่หมิงมุ่งหน้าไปยังพระราชวังทันที…

ขณะเดียวกัน ณ เมืองเป่ยซี

ระยะทางยี่สิบลี้สำหรับม้าศึกที่วิ่งด้วยความเร็วเต็มกำลังนั้นใช้เวลาเพียงแค่พริบตาเดียว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน