บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 224

บทที่ 224 กลับมาพบกันอีกครั้ง

หญิงสาวคนนั้นไม่ได้โจมตีครั้งสุดท้าย เพียงแต่จ้องมองไปที่ทหารลาดตระเวนเป่ยตี๋ด้วยรอยยิ้ม

รอยยิ้มที่งดงามสว่างไสวเด่นชัดท่ามกลางความมืด ทำให้แผ่นหลังทหารลาดตระเวนเป่ยตี๋เย็นยะเยือก เขาอยากจะตะโกนดัง ๆ เพื่อเตือนพวกพ้อง ทว่าน่าเสียดายที่เส้นเสียงโดนตัดขาดจนไม่สามารถส่งเสียงใด ๆ ได้

ขณะที่สติสัมปชัญญะของทหารลาดตระเวนเป่ยตี๋ค่อย ๆ พร่าเลือน สหายที่เดินตามมาก็ตั้งคบเพลิงลงบนพื้น และรีบเข้ามาประครองเขา พลางตะโกนด้วยความตื่นตระหนก “สหายเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า? เป็นหญิงชราคนนั้นรึ? นางอยู่ที่ใด?!”

ทหารลาดตระเวนเป่ยตี๋ไม่สามารถส่งเสียงใด ๆ ได้ ทำได้เพียงอาศัยสติสัมปชัญญะสุดท้ายจ้องมองไปยังช่องว่างด้านหลังของสหายตน

สหายตกใจและเกือบจะเหวี่ยงหอกสั้นไปทางนั้นตามสัญชาตญาณ

ทว่าน่าเสียดาย…

ยังช้าเกินไปหนึ่งก้าว

ก่อนหอกสั้นจะพุ่งเข้าไปในช่องว่าง หลี่เซียวหลานชิงนำไปก่อนก้าวหนึ่งแล้ว นางฟาดหอกสั้นที่ก่อนหน้านี้หยิบมาจากหมู่บ้านชิงฉือเข้าที่ไหล่ของฝ่ายตรงข้าม แน่นอนว่ามีเกราะอ่อนดีกว่าไม่มีเลย ทว่าเมื่อต้องเผชิญกับหอกสั้นที่มีความสามารถในการทำลาย เกราะนี้ก็เหมือนกับกระดาษที่ทะลุทะลวงได้อย่างง่ายดาย

ขณะที่เลือดสาดกระเซ็น ร่างทหารเป่ยตี๋ก็ดิ้นพล่านไปมา ก่อนจะขาดใจ เขาคำรามเสียงดัง “อยู่ในถ้ำ!”

หลี่เซียวหลานกระโดดออกมาจากช่องว่าง ฟาดหอกสั้นเข้ากลางกะโหลกศีรษะของศัตรูโดยไม่ลังเล แล้วจึงดึงหอกออก ขณะนั้นเอง นางพลันได้ยินเสียงฝีเท้าเร่งรีบมาจากด้านหลัง

รองหัวหน้าทหารลาดตระเวนเป่ยตี๋ซึ่งมีรูปร่างสูงใหญ่กำยำ ใบหน้าเหี้ยมหาญ พุ่งเข้ามาราวกับลูกธนู เขาโยนคบเพลิงไปทางหลี่เซียวหลานเต็มแรง

ขณะที่หลี่เซียวหลานเบี่ยงตัวหลบ หอกสั้นของรองหัวหน้าและทหารลาดตระเวนก็กรูเข้าใส่ไม่ขาดสาย

คุณหนูสามพยายามอย่างเต็มที่ที่จะสกัดกั้น ทว่าน่าเสียดายความแข็งแกร่งระหว่างนางและศัตรูนั้นต่างกันมากเกินไป ขณะกำลังสกัดกั้นการโจมตีที่รุนแรงถึงชีวิต นางกับหอกในมือพลัน ‘กระแทก’ เข้ากับกำแพงหิน การโจมตีอย่างรุนแรงทำให้หลี่เซียวหลานไอไม่หยุด

กระบวนท่าเดียวตัดสินแพ้ชนะ!

เห็นหลี่เซียวหลานสิ้นฤทธิ์ แววตาของรองหัวหน้ายังคงไม่ผ่อนความแค้นลงแม้แต่น้อย เขากุมหอกสั้น และตะคอกเสียงเย็น “เจ้าไปเรียนรู้ทักษะลอบสังหารมาจากที่ไหน? เจ้าไล่ตามมาตลอดทางและฆ่าพี่น้องของข้าไปเจ็ดคนติดกัน! ถ้าไม่ใช่ว่าข้าบีบเจ้ามาถึงทางตันที่ยากจะออกกระบวนท่า ไม่รู้ว่าต้องเสียพี่น้องไปกี่คนเพื่อจับกุมเจ้า”

พูดมาถึงตรงนี้ ดวงตาของรองหัวหน้าเผยความเดือดดาลแค้นเคืองอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “เจ้าวางใจได้ พวกข้าแค่จะจับตัวฉินเฉิงซื่อเท่านั้น ส่วนเจ้า ข้าจะหั่นเป็นเนื้อสับ แก้แค้นให้พี่น้องทั้งเจ็ดของข้า!”

แม้รองหัวหน้าจะโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ แต่ภายในใจนั้นตื่นตระหนกมากกว่า

หญิงสาวที่ดูอ่อนแอเบื้องหน้าเขาอันตรายพอ ๆ กับแมงป่องพิษ!

ภารกิจที่ควรจะสำเร็จง่าย ๆ ไม่เพียงแต่ล่าช้า ทว่ายังทำให้สูญเสียกำลังทหารอย่างต่อเนื่อง แม้แต่รองหัวหน้าที่อยู่ในสนามรบมานานหลายปีก็อดไม่ได้ที่จะชาวาบไปทั้งแผ่นหลังเมื่อต้องเผชิญหน้ากับอสรพิษผู้ชำนาญการลอบสังหารเช่นนี้

หลี่เซียวหลานสูดหายใจเข้า แม้ว่าแววตาจะยังมั่นคง ไม่สั่นคลอน แต่หัวใจนั้นเต็มไปด้วยความสิ้นหวังแล้ว

ถ้าหากมือและเท้าใช้การได้อย่างอิสระ หลี่เซียวหลานก็มีวิธีนับหมื่นในการเล่นงานรองหัวหน้าทหารลาดตระเวนให้ตาย

น่าเสียดายที่… ระหว่างทาง นางถูกพวกเขาไล่ล่าและสกัดกั้น กระทั่งต้อนให้เข้ามาในเหมือง ทั้งหมดนี้เป็นยุทธวิธีที่หลี่เซียวหลานไม่สันทัด

เมื่อเผชิญหน้ากับรองหัวหน้าที่ครอบครองความแข็งแกร่งทางร่างกายอันน่าทึ่งและยังมีวรยุทธ์ที่ยอดเยี่ยม หลี่เซียวหลานรู้ซึ้งดีว่า นางไม่สามารถเอาชนะอีกฝ่ายด้วยการเผชิญหน้าแบบตัวต่อตัวได้

สวรรค์คงต้องการจะฆ่าพวกนางสองแม่ลูกกระมัง?!

ขณะที่หลี่เซียวหลานคิดจะสู้ตาย เสียงคำรามที่ดังอึกทึกและเร่งรีบก็ดังมาจากด้านหลังเหมืองอันมืดมิด

“นั่นใคร!”

“แย่แล้ว! มีทหารต้าเหลียงไล่ตามมา!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน