บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 225

บทที่ 225 หรือความโหดร้ายจะเป็นแค่ข่าวลือ

น้องชายผู้ควรจะอยู่ในเมืองหลวงที่อยู่ห่างออกไปหลายพันลี้กลับมาปรากฏตัวตรงหน้านาง เขาดูราวกับเทพนักรบที่ลงมาจากสวรรค์เพื่อสังหารหมู่ทหารลาดตระเวนชั้นยอดของเป่ยตี๋ และจับเป็นรองหัวหน้าของทหารลาดตระเวน

ภายในใจหลี่เซียวหลานเต็มไปด้วยความตื่นเต้น นางทิ้งหอกสั้นที่เปื้อนเปรอะไปด้วยเลือดสีแดง พลางก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว “ฉินเฟิง?! เจ้าคือน้องเฟิงเอ๋อร์ของข้าหรือ?”

ในคราแรกฉินเฟิงรู้สึกกลัวที่จะตอบรับอยู่บ้าง

เพราะอย่างไรเสีย พวกเขาพี่น้องก็แยกกันมานานถึงเจ็ดปีแล้ว ความทรงจำเกี่ยวกับพี่หญิงสามเลือนลางมากเหลือเกิน

ชายหนุ่มรู้เพียงแค่ว่าเขามีพี่สาวอีกคนหนึ่ง ส่วนรูปร่างหน้าตาของนางนั้น เขาลืมไปเป็นชาติแล้ว นอกจากนี้หญิงสาวคนนั้นยังเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากด้วย แม้ว่าจะจำรูปลักษณ์ในอดีตของนางได้ แต่ก็ไม่สามารถจินตนาการรูปลักษณ์ในปัจจุบันออก

เมื่อเขาได้ยินหลี่เซียวหลานเรียกชื่อตนเอง ฉินเฟิงก็ดีใจเป็นอย่างมาก!

ประการแรกเป็นเพราะพี่หญิงสามปลอดภัยดี

ประการที่สองเป็นเพราะพี่หญิงสามสวยมาก!

สมกับคำที่เรียกว่า ‘อรชรอ้อนแอ้น’

นางมีรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวงดงาม คิ้วจันทร์เสี้ยว ดวงตาหงส์หลับ และริมฝีปากจิ้มลิ้ม…

ฉินเฟิงรู้สึกตื่นเต้น เขารีบพุ่งเข้าไปดังลูกธนู จากนั้นก็กอดหลี่เซียวหลานไว้แน่น แนบชิดอิงแอบพลางแสยะยิ้มชั่วร้าย “พี่หญิงสาม ผ่านไปหลายปี ในที่สุดข้าก็ได้พบท่าน ข้ามีความสุขยิ่งนัก”

เนื่องจากในถ้ำมีเพียงแสงสลัว ๆ จึงไม่มีใครสังเกตเห็นท่าทางไร้ยางอาย ลามกอนาจาร และมุมปากที่เกือบจะมีน้ำลายหกออกมาของฉินเฟิง…

หลี่เซียวหลานถูกฉินเฟิงกอดไว้อย่างแนบแน่น นางไม่เพียงไม่รังเกียจ แต่ยังมีความสุขหาใดเปรียบอีกด้วย หลังจากผ่านไปถึงเจ็ดปี แต่น้องชายยังคงใกล้ชิดนางเช่นนี้ หลี่เซียวหลานย่อมเอิบอิ่มไปด้วยความสุข นางกอดฉินเฟิงด้วยมือข้างหนึ่ง และใช้อีกมืออีกข้างลูบศีรษะเขา ริมฝีปากบางยิ้มกว้างดังดอกไม้บาน

“เจ็ดปีผ่านไป ไม่คิดว่าเจ้าเด็กเถลไถลในตอนนั้นจะโตขึ้นกลายเป็นคนมีความสามารถแล้ว”

ใบหน้าหลี่เซียวหลานผุดรอยยิ้มปลาบปลื้มใจ เฝ้าลูบศีรษะฉินเฟิงอย่างอ่อนโยน นางรู้สึกว่าศีรษะของน้องชายซุกไซร้อยู่ในอ้อมกอดไม่หยุด แต่ก็ยังคงยิ้มอย่างเบิกบาน คิดเพียงว่าเด็กคนนี้ยังคงชอบออดอ้อนพี่สาวเหมือนดังแต่ก่อน

พี่น้องในที่สุดก็ได้พบกัน พวกเขากอดกันอยู่นานก่อนจะผละออก

พลันหลี่เซียวหลานก็คิดอะไรบางอย่างได้จึงหันกลับไปอย่างรวดเร็ว รีบเข้าไปตรงมุมมืดข้าง ๆ แล้วพูดเบา ๆ “ท่านแม่ เฟิงเอ๋อร์มาแล้วเจ้าค่ะ”

ท่านแม่?!

สีหน้าชวนสะอิดสะเอียนเมื่อครู่ของฉินเฟิงถูกเก็บกลับลงไปในพริบตา

ฉินเฟิงมีความทรงจำเกี่ยวกับท่านแม่น้อยจนเกือบจะเป็นศูนย์ เขาไม่เคยเจอนางเลยหลังแยกจากกันเมื่อเจ็ดปีก่อน

ก่อนออกเดินทาง ชายหนุ่มได้รู้จากท่านพ่อและพี่หญิงสี่ จิ่งเชียนอิ่ง เกี่ยวกับการกระทำของแม่ในเมืองหลวงเมื่อปีนั้น

ยามนั้นตาเฒ่าฉินได้รับการเลื่อนตำแหน่ง และฉินเฉิงซื่อก็ได้ย้ายเข้ามาอยู่ที่เมืองหลวงพร้อมกับเขา ในเวลาเพียงไม่กี่เดือน สองสามีภรรยาก็เปลี่ยนจากการเป็นคนไร้ตัวตนสู่การเป็นคนที่ใคร ๆ ก็ต้องรู้จัก เนื่องจากตาเฒ่าฉินสร้างความดีความชอบทางทหารซ้ำแล้วซ้ำเล่าในแนวหน้า หลังจากได้รับการเลื่อนยศเป็นเสนาบดี ฉินเฉิงซื่อก็ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นฮูหยินเก้ามิ่งขั้นหนึ่ง

เมื่อเผชิญหน้ากับฝ่ายตรงข้ามในราชสำนัก ฉินเฉิงซื่อเปิดเผยอย่างตรงไปตรงมาโดยตลอด

นางทะเลาะกับเสนาบดีหกกรม วิวาทกับตระกูลชนชั้นสูง ด่ากราดไปทั่วสิบสามช่วงถนนของเมืองหลวง โต้เถียงกับหกกรมยี่สิบสี่หน่วย เรียกได้ว่าผู้ใดพบเห็นฮูหยินฉินล้วนหวาดกลัว และต่างก็ต้องหลบหลีก

เพราะความเด็ดขาดและวิธีการของนาง ตาเฒ่าฉินถึงรักษาตำแหน่งในฐานะเสนาบดีกรมกลาโหมไว้ได้อย่างมั่นคง

ทว่าน่าเสียดาย…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน