บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 226

บทที่ 226 แม่ลูกพร้อมหน้า

“ไม่กี่วันก่อนพอได้ข่าวว่าท่านแม่ตกอยู่ในอันตราย ไม่ว่าใครห้ามลูกก็ไม่สนใจ รีบรุดมาช่วยอย่างรวดเร็ว ดีที่โชคเข้าข้าง ท่านแม่ยังปลอดภัย ถ้าหากท่านเป็นอะไรไป ลูกสาบานเลยว่าจะให้ชาวเป่ยตี๋ชดใช้ด้วยทะเลเลือด!”

เมื่อได้ฟังคำแก้ตัวที่เปี่ยมไปด้วยแรงอารมณ์ของฉินเฟิง ประกอบกับสายตา ‘กตัญญูไร้ผู้ใดเทียบได้’ คู่นั้น

ฝ่ามือของฉินฮูหยินที่ค้างอยู่ในกลางอากาศก็ค่อย ๆ ลดลง นางลูบใบหน้าของฉินเฟิงที่มีรอยฝ่ามือแผ่วเบา แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ท่าทางไร้ยางอายของเจ้าแลดูคล้ายพ่อเจ้าตอนยังวัยรุ่นไม่ผิด สิ่งที่เจ้าทำในเมืองหลวงแพร่สะพัดมาถึงเมืองเป่ยซีนานแล้ว หากเจ้าเป็นห่วงแม่จริง ๆ ใครจะกล้าห้ามเจ้า เฟิงเอ๋อร์ เจ้าเป็นบุตรที่ดีของแม่จริง ๆ”

ขณะพูด ฉินฮูหยินก็ปล่อยใบหูของฉินเฟิง แต่กลับยกเท้าเตะก้นชายหนุ่มไปหนึ่งที นางกล่าวเสียงเบาด้วยรอยยิ้ม “ลุกขึ้น ผู้คนตั้งมากมาย เจ้าไม่คิดว่านี่น่าอายหรือ? แม่อับอายแทนเจ้านัก”

ใบหน้าของฉินเฟิงเปลี่ยนเป็นสีแดง ลุกขึ้นยืนพร้อมขมวดที่คิ้วแน่น ชายหนุ่มรู้สึกหดหู่อยู่ในใจไม่น้อย

มารดามองเขาได้ทะลุปรุโปร่งจริง ๆ

ไม่เห็นเหมือนอยู่ห่างกันตลอดเจ็ดปีตรงไหน?

สมแล้วที่เป็นถึงฮูหยินเก้ามิ่ง จิตใจล้ำลึก แม้แต่ฉินเฟิงยังรู้สึกชาไปทั้งตัว

หัวหน้าหมู่แสร้งทำเป็นไม่เห็นอะไร แล้วกำหมัดคารวะ “นายน้อยขอรับ เราจะจัดการกับพวกเป๋ยตี๋อย่างไรดี?”

ฉินเฟิงนึกได้ว่ามีศัตรูอีกคนยังมีชีวิตอยู่ในที่เกิดเหตุ

นายน้อยฉินมองดูรองหัวหน้าทหารลาดตระเวนเป๋ยตี๋ที่ใบหน้าซีดขาวเพราะเสียเลือดมาก พลันยกยิ้มเยาะเย้ย “กล้าลงมือต่อมารดาและพี่หญิงสามของข้ารึ? ถ้าข้าปล่อยให้เจ้าตายอย่างสบาย ๆ ข้าจะยอมเปลี่ยนไปใช้แซ่ของเจ้าซะ!”

“มัดมันไว้ พาตัวกลับไปที่เมืองเป่ยซี ควบคุมอย่างเข้มงวด อย่าปล่อยให้มันมีโอกาสฆ่าตัวตายได้!”

พวกทหารดึงตัวรองหัวหน้าทหารลาดตระเวนเป๋ยตี๋ขึ้น แล้วพาออกจากถ้ำไปทันที

ฉินเฟิงเลิกคิ้ว มองฉินเฉิงซื่อกับหลี่เซียวหลานด้วยสีหน้าประจบประแจง ก่อนจะออกจากที่แห่งนี้

ทันใดนายน้อยฉินก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เขารีบตะโกนบอกหัวหน้าหมู่ “นำม้าศึกเป่ยตี๋ทั้งสิบตัวบนภูเขากลับไปที่เมืองด้วย ข้าตรวจสอบดูแล้ว สมแล้วที่พวกมันเป็นม้าศึกเป่ยตี๋ สง่างามองอาจจริง ๆ”

ฉินเฉิงซื่อเหลือบมองรองหัวหน้าทหารลาดตระเวนเป๋ยตี๋ที่ถูกโยนลงบนหลังม้า แล้วกล่าวเสียงเบา “ให้มันวิ่งกลับไป”

เมื่อได้ยินคำพูดแผ่วเบาประโยคนี้ ใบหน้าของรองหัวหน้าทหารลาดตระเวนเป๋ยตี๋ก็ซีดขาวราวกับกระดาษ

เขาคร่ำครวญในใจ… แม่ลูกคู่นี้ร้ายพอกัน!

ทุกคนกลับไปตามทางเดิม แต่ทันทีที่ปีนขึ้นไปบนภูเขา ทหารที่รออยู่ตรงตีนเขาก็รีบวิ่งเข้ามาด้วยความกังวล เขาตะโกนมาแต่ไกล “นายน้อย! มีคนกลุ่มใหญ่มาจากทางเหนือขอรับ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินเฟิงรีบยกมือขึ้น การเคลื่อนไหวของทหารทุกนายหยุดลงกะทันหัน

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย “เจ้าเห็นไหมว่ามาจากไหน”

ทหารนายนั้นส่ายหัว แววตาเคร่งขรึม “ข้าน้อยกังวลว่าจะเปิดเผยร่องรอย เราจึงไม่กล้าเข้าไปตรวจสอบ รู้แค่ว่าพวกมันเป็นทหารม้า มีจำนวนมากกว่าสองร้อยคน!”

ตอนแรกฉินเฟิงคิดว่าหนิงหู่พาคนกลับมา แต่เมื่อได้ยินจำนวนคนของฝ่ายตรงข้าม ในใจก็พลันเคร่งเครียด

หัวหน้าหมู่ที่อยู่ข้าง ๆ ครุ่นคิด “หรือว่าเป็นกองทหารชายแดน? พอพวกเขารู้ว่านายน้อยมาที่เมืองเป่ยซีจึงส่งทหารมาต้อนรับเป็นการพิเศษรึไม่?”

ฉินเฟิงส่ายหัวปฏิเสธ “เป็นไปไม่ได้! ข่าวการรุกรานของทหารลาดตระเวนเป่ยตี๋แพร่สะพัดไปนานแล้ว ท่านแม่ของข้าตกอยู่ในอันตราย แต่กองทัพชายแดนก็ยังไม่สามารถส่งกำลังคนมาช่วยเหลือได้ แล้วพวกเขาจะส่งคนมารับข้าได้อย่างไร อีกอย่างในพื้นที่เมืองเป่ยซี นอกจากกองทหารชายแดนก็ไม่มีกองทหารรักษาการณ์อื่น ๆ อีก ส่วนพวกทหารท้องถิ่น ดูจากการบริหารจัดการของเฉินลี่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ทหารท้องถิ่นคงเป็นพวกไร้ความสามารถไปนานแล้ว นั่นคือทหารม้าสองร้อยนายเชียวนะ ไม่ใช่ทหารกระจอก ๆ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน